Het zijn donkere tijden. Wat dat betekent voor een festival dat Zeitgeist heet, was zaterdag te zien en te horen in het Nijmeegse Doornroosje. De mineurakkoorden hadden dan misschien de overhand, de spelende bands zaten stuk voor stuk bomvol energie en enthousiasme. En het publiek at uit hun hand, want op deze strak uitverkochte eerste editie was het telkens dringen. Niemand wilde nergens een minuut missen.
Fotografie Maren van der Burght
Zo staat de Nijmeegse Eerie Wanda bij het openingsconcert tegen een bomvolle kleine zaal te kijken waar dat publiek na afloop fluks van zaal wisselt om het Rotterdamse Tramhaus te gaan zien. Deze avond lijkt Nijmegen even de ferry tussen Rotterdam en Engeland te zijn, want na Eerie Wanda komen de bands ofwel uit Rotterdam ofwel uit Engeland.
Afijn, Tramhaus dus. De band lijkt wat geïmponeerd door zo’n volle, gretige zaal. Er zijn nog wel de drukke, elastieke dansjes van zanger Lukas Jansen, maar de rest van de band lijkt terugtrekkende bewegingen te maken. Onterecht natuurlijk met zulk materiaal en zulke muzikaliteit. Het enige wat bij Tramhaus nog mist is de handreiking om de zaal bij de strot te pakken. Want deze band is klaar voor het grote publiek.
O. heeft ook de bezetting en insteek om uit te groeien tot een publieksfavoriet. Met de bijzonder virtuoos drummende Tash Keary en Joe Henwood die zijn baritonsax en effectenpedaal altijd in aanvalsmodus heeft staan, komt er stomende muziek van het podium. De Engelsen laten net als zo veel andere bands vanavond vanaf het podium weten hoe blij ze zijn in deze line-up te staan en wie ze allemaal zelf nog willen zien. O. is een prettige band, al is het een beetje de vraag of je dit snel thuis gaat opzetten. Hopelijk doen ze in ieder geval iets aan die onhandige bandnaam die ze online onvindbaar maakt.
Black Country, New Road is een van de twee grote namen op Zeitgeist. Terug in Nijmegen na hun eerste optreden op het Europese vasteland in 2019 op het Valkhof Festival. Nu zonder zanger Isaac Wood, die de band heeft verlaten. Een aderlating, wat ondergetekende betreft, want de muziek wordt er wat zemelig van. Een mening die maar weinig wordt gedeeld, want het publiek is desondanks zeer enthousiast. Het zal een mismatch zijn tussen schrijver en band, met acht bands op een avond kan het niet altijd raak zijn.
Dat is het wel bij Squid. Net op het moment dat je hoopt dat een band echt tanden gaat laten zien, gaat de snavel van de inktvis wijd open. Squid speelt hier het laatste optreden van 2022 zeggen ze, maar van vermoeidheid is op het podium niks te merken. Vlijmscherp, dampend en steeds in de roos is de muziek van het vijftal uit Brighton. De gevarieerde alarmsirene-stem van drummer en zanger Ollie Judge houdt iedereen aan het podium gekluisterd. Crowdsurfers, circle pits en veel rondspringende fans maken het feest nog groter. Wat een band.
Op die golf energie mag Iguana Death Cult het festival afsluiten. ‘Jullie hebben niet voor ons betaald, maar je krijgt ons toch’, zegt Jeroen Reek over de plotselinge invalbeurt van de Rotterdamse band na het uitvallen van Unschooling. En dat is een prima invalbeurt met hun uptempo allegaartje van diverse gitaarstijlen. Fijne afsluiter van een geslaagde eerste Zeitgeist. Hoe de tijdgeest ook mag zijn, dit soort bands zorgen voor een heerlijk tijdverdrijf.
Gezien: 3 december 2022 in Doornroosje, Nijmegen
