We kregen Antony dus geregeld ‘full frontal’ en dat beviel niet alleen het lesbische stelletje, noch de twee elkaar sentimenteel omarmende heren naast me, of het intellectuele ‘ons kent ons’-wereldje van de hoofdstedelijke grachtengordel. Het concert, dat op koers startte met het lekker tobberige My Lady Story, verdwaalde aanvankelijk met weinig bekend materiaal en leek – hoe devoot de zaal ook was – al na een kwartier af te drijven naar wezenloosheid. Toen pakte de vibrato van Antony ons bij de strot. Hij kwam vrij snel met zijn prijsnummer: For Today I Am A Boy, zijn huilende klaagzang over dat hij van onderen nu eenmaal geen sneetje, maar een  potlood heeft. De pathos droop er niet eens zo erg vanaf, maar ik voelde de vibraties door het lesbostelletje voor me gaan.

Begeleiders The Johnsons ondertussen, betoonden zich – bas, cello, gitaar, violen – een Tindersticks-achtig kamerorkest. Statig en kundig. Ze leken de klaagzang van Antony, die met de hals zwaaiend op elk accent van het ritme reageerde, tot in hun intiemste vezels aan te voelen. We zaten op het puntje van onze stoel, toen de diva vertelde over zijn jeugd in de Amsterdamse Gerrit van der Veenlaan (Antony woonde er een jaartje toen hij zeven was en vond het ‘Paradise’; de SS hield er in de oorlog huis). Waarna Leonard Cohen’s The Guests volgde, met zwierig strijkarrangement. Overgangassociatie: van Amsterdam in de oorlog naar de joodse Leonard Cohen naar Antony’s eigen ontwaken als homo en bevrijding nu.

Natuurlijk volgde toen You Are My Syster (albumpartner Boy George was in de geest aanwezig!). We mochten meezingen met een nieuw klinkende song (Dust And Water), waar hij groots over ons ‘gehum’ heen leunde met uit de gospel geputte uithalen, terwijl hij ontroerend op het ritme van de maat zijn mollige polsen tegen elkaar klapte. Daarna applaudisseerde hij lang, losjes en kinderlijk, voor ons, de zaal. Hoogtepunt van de avond was een door merg en been snijdend I Fell In  Love With A Dead Boy, een nog niet als zodanig erkende klassieker uit Antony’s New Yorkse cabaretverleden (White Stripes, eat your heart out!). We waren al lang verkocht.

Waarschijnlijk zal iedereen vinden dat Antony een rare druif is (maar hij is ónze druif!) en voor zo’n unieke ontroerende gast zal het volk altijd uitlopen (zeker als het gay is). Er waren wat stierlijk langdradige momenten, maar de keren dat je bijna kon huilen om zijn pathos, trillende stem en schokkende gestalte en volstrekte integriteit waren te talrijk om niet overweldigd te raken. Het concert eindigde in stijl: met in de toegift Candy Says van de Velvet Underground, over Candy uit Warhol’s trafo-kliek: ‘she hates her body and everything that it requires.’ Tussen concert en toegift rees heel Paradiso, alle drie etages, spontaan van de stoelen. De staande ovatie kwam zo gewild, zo gegund, zo gemeend, zo verdiend. TOM ENGELSHOVEN

Gezien: PARADISO, AMSTERDAM (12 JUNI)