Aanvankelijk moet de band onder leiding van frontman Tim Beeler het vanavond vooral van het uitstekende spel hebben, want de persoonlijkheid spat nog niet van het podium af. Ought maakt een bekoelde indruk. Voor zover we dat kunnen zien tenminste, de flinke hoeveelheid rook in de zaal creëert een mystieke sfeer waarin zowel band als publiek elkaar nauwelijks kunnen zien. Beeler bedankt de zaal na ongeveer ieder applaus, maar zijn gezichtsuitdrukking lijkt een beetje verveling te verraden. Het zorgt voor een ongrijpbare sfeer, die Ought stiekem niet misstaat. Ook muzikaal is er net zo veel om achteraan te rennen. Neem de bridge van The Combo: een plotseling marcherend drumritme, een pakkend basloopje en een snerpende gitaarpartij worden – licht verstoord door een suizende microfoon – heerlijk strak uitgespeeld terwijl Beeler een van zijn stemmetjes opzet. Het lijkt wel alsof hij een toneelstukje speelt in zijn songs, waarin de dialoog tussen de personages weerklinkt. ‘It’s a little bit strange’, aldus de frontman in parlando. Een beetje vreemd is het inderdaad, maar wel heel spannend. Het is alsof Ought ons een bot voorhoudt en het steeds wegtrekt als we er naar willen grijpen.

Na het vooral muzikaal solide openingsblok (Sun Coming Down, The Combo, Passionate Turn) vindt de band ook een sterke speellust in het drukke Men For Miles en wordt het contact tussen band en publiek beter. De energie komt vanavond vooral vanuit de flanken van de bühne – Matt May (toetsen) en Ben Stidworthy (bas) spelen haast headbangend hun partijen – maar nu moet ook Beeler eraan geloven: naast heupwiegend zijn wijsvinger heffen maakt hij nu ook gretig gebruik van de podiumruimte. Enkel de weggemoffelde Tim Keen (drums) lijkt zich nog altijd te vervelen. Gelukkig leiden de dikke rookwalm en Keens eigen uitstekende drumwerk ons af van zijn onverschillige hoofd. Beeler houdt de aandacht en blik van het publiek goed vast nu hij wat spraakzamer is geworden. ‘Welke van de twee Paradiso’s vinden jullie leuker? Steek je hand in de blauwe mist als je voor Noord stemt.’

De dichte mist in de zaal ebt na Men For Miles langzaam weg en de show werkt steeds meeslepender. Een uitstekende en memorabele versie van Beautiful Blue Sky is het grote herkenningspunt van de set en doet de hoofden in het publiek meedeinen, Pleasant Heart bevat een opzwepende vleug mathrock à la Battles en afsluiter Never Better doet ons ontwaken uit een muzikale trip. Het krappe uur is snel om, maar tot grote vreugde van de aanwezigen speelt Ought nog een toegift. Tijdens de vorige tour speelde de band vijf shows in ons land, daarom verwachten we toch wel een beetje nieuw materiaal in die toegift. Helaas krijgen we daar niets van te horen – wél twee sterke nummers die het publiek muisstil krijgen (Today More Than Any Other Day) en waarin Beeler zijn zangkwaliteiten wat meer naar boven laat komen (Pill).Ought is muzikaal sterk en, naarmate de avond vordert, ook nog eens energiek en leuk om naar te kijken. Die vier maanden rust hebben Beeler en consorten goed gedaan. Het werkt bevorderend voor de meeslependheid van de show die we vanavond zien. Geen nieuw materiaal, maar wel één van de betere shows op Nederlandse bodem van Ought.

Fotografie: Don Crusio

Gezien: 29 april 2016, Paradiso Noord, Amsterdam