De maand juli is de hoogmis voor zowel wielergelovigen als muziekdiscipelen. Terwijl de Tour door Frankrijk trekt, slepen wij, supporters van livemuziek, ons voort van festival naar festival. Dit weekend leidde de koers ons naar Weert, waar Bospop eindelijk, na twee jaar coronapauze, het 40-jarig jubileum kon vieren. Na twee dagen moest uw verslaggever al noodgewongen opgeven en maakte hij de balans op.

Fotografie Bert Treep

De Sfinx

Echte kampioenen hebben een bijnaam, Merckx was ‘De Kannibaal’, Armstrong ‘The Boss’. En welke coureur werd ook alweer ‘De Das’ genoemd? Mocht Sting een wielrenner zijn geweest, dan zou hij vast en zeker ‘De Sfinx’ als bijnaam hebben gekregen. De 70-jarige legende haalt met gemak een hoog niveau tijdens zijn headlinerset op zaterdagavond. De souplesse waarmee hij zich in anderhalf uur door zijn majestueuze oeuvre werkt, zal tot jaloerse blikken hebben geleid bij andere acts op de bill. Die moeten in de regel immers veel harder werken om hetzelfde level te bereiken. Wat echter lijkt te ontbreken bij Sting, is de passie en emotie die ervoor zorgen dat het publiek iemand in z’n hart sluit. Nu is de Brit nooit de meest warme podiumpersoonlijkheid geweest, maar dit keer is hij wel érg afstandelijk. Dat hij met dit optreden met meerdere fietslengtes de rest van de Bospop-acts voorblijft, spreekt daarentegen boekdelen over ‘s mans klasse.

Beste Ploeg

Net voordat Sting zijn beslissende demarrage plaatst, heeft De Dijk zich een uurlang de beste équipe van dit festival getoond. Het is dat we weten waarom De Dijk gaat stoppen, anders zou je je afvragen: waarom, in vredesnaam? Hoeveel bands in Nederland zijn zó goed op elkaar ingespeeld, zó ruimhartig naar elkaar toe en zó nuchter gebleven, ondanks de vele successen? Want successen; die horen we op deze zaterdagavond in overvloed voorbijkomen. Nu er een einde komt aan De Dijk, groeit het besef pas welke impact deze band gemaakt heeft op de Nederlandse popmuziek. Nummers zoals Niemand In De Stad, Als Ze Er Niet Is, Dansen Op De Vulkaan, Als Het Golft en Mag Het Licht Uit, behoren niet alleen toe aan de fans, maar zijn onderdeel geworden van het muzikale erfgoed van Nederland. Merci mannen, het was een groots nummer.

Prijs voor de strijdlust

Sommige acts moeten harder werken dan anderen, constateerden we net al. Dat geldt zeker voor Melissa Etheridge op vrijdagavond. Ze klooit met haar mondharmonica, ze pielt wat aan haar monitor, ze kijkt met verbeten blik naar de zijkant van het podium: nee, de start van de show verloopt allesbehalve op rolletjes voor de Amerikaanse. Maar ze zet stug door en komt gaandeweg in haar ritme, waarna ze vol working class bravoure toewerkt naar die onvermijdelijke climax: een 15 minuten durende versie van evergreen Like The Way I Do. Eervolle vermelding in deze categorie overigens voor het Limburgse Träcksäck, van accordeonist Tren van Enckevort (Rowwen Hèze) en multi-instrumentalist Bart Storcken. Zij zien hun optreden bijna sneuvelen door aanhoudende geluidsproblemen. Na een korte onderbreking kunnen ze uiteindelijk de rit toch uitrijden. De aanhouder wint.

De Surprise

Rag’n’Bone Man test op vrijdag positief op corona, waardoor Jett Rebel een paar plekjes in het programma opschuift. Wie is gekomen voor de poppy en funky versie van Jett Rebel, wordt vrijdag in de vroege avond teleurgesteld. Wie echter blijft opletten, ziet een geweldige set vol stomende bluesrock die qua klankkleur soms doet denken aan ZZ Top. Natuurlijk kan Jelte Tuinstra niet om de hits uit het verleden heen – Tonite en Louise – maar in alle eerlijkheid vallen juist díe uit de toon bij de rest van het optreden. Jett Rebel heeft zichzelf maar weer eens opnieuw uitgevonden en wel op een verrassend lekkere manier.

De Ontgoocheling

Waarom White Lies nog altijd een groot podium krijgt, is mij een volstrekt raadsel. Hun show op Bospop bevestigt dat maar weer eens. Op frontman Harry McVeigh na, zien we een totaal uitgebluste band, die het optreden benadert als een stel ambtenaren die verlangen naar het moment dat ze mogen uitklokken. En dan is er ook nog iemand die, als ‘sfeerverhogend element’, bedacht heeft om bij hit To Lose My Life zwarte confetti het publiek in te spuiten. Dan vraag je wel om heel veel empathie van je publiek.

Pedaleur de Charme

Amy Macdonald maakt op zaterdag duidelijk waarom zij nog wél altijd een groot podium verdient. De Schotse singer-songwriter is weggedreven van de folkpop waar ze beroemd mee is geworden en heeft door de jaren heen een rijkere, meer Springsteenesque sound ontwikkeld. Haar sympathieke podiumpersoonlijkheid heeft ze echter in ere gehouden. Ze babbelt er tussen de nummers vrolijk op los in dat charmante, maar soms onverstaanbare Glaswegian accent, en windt zo Bospop in no time om haar vinger. Sting, let je op?

De Bezemwagen

Die was gereserveerd voor uw verslaggever. Na twee dagen Bospop moest deze, nog voor de slotrit begon, opgeven door ziekte. Jammer genoeg geen derde dag van dit sympathieke festival, dat wellicht wel harder haar best moet gaan doen om ook interessant te blijven. Sting trok deze jubileumeditie met zijn Alomtegenwoordigheid enigszins uit het lood; geen enkele andere grote naam op het programma kwam qua status in de buurt van het boegbeeld van The Police. Dat zou anders kunnen. Maar goed, dat is gemakkelijk praten als je nog niet eens de eindstreep weet te halen…

Gezien: 8 en 9 juli 2022 op Bospop, Weert.

De zomereditie van OOR is uit!

Bestel ‘m hier.