Er zijn behoorlijk wat muziekliefhebbers die vanavond liever in ADO-tenue op de ArenA-middenstip gaan liggen, dan dat ze naar de Ziggo Dome moeten. Daar spelen namelijk Paul Simon en Sting, twee artiesten die voor de één hits en muzikaliteit betekenen, maar voor de ander louter garant staan voor verveling en irritatie. Dat is begrijpelijk, want de show van het duo doet – net als hun soloconcerten van vandaag de dag – bij vlagen aan alsof hij werd georganiseerd door Omroep Max. De gezamenlijke leeftijd van alle bandleden op de bühne nadert de duizend, de leukste liedjes zijn ietwat foute golden oldies en zelfs Train, een eindje verderop in de HMH, biedt meer spanning en spektakel. Toch vliegt bijna drie uur (!) Paul Simon en Sting together on stage verbazingwekkend snel voorbij.
Het duo blijkt elkaar vanavond namelijk perfect aan te vullen. Beiden artiesten weten overduidelijk goed waar hun individuele krachten en zwaktes liggen en doen puur waar ze goed in zijn. Zo compenseert én versterkt – bedoeld of onbedoeld, het maakt niets uit – de een de ander. Sting voorziet de show bijvoorbeeld van de uitbundigheid die Simon mist. Hij zingt nog altijd overdreven reggae-achtig, zijn band vult vrijwel iedere hit met uitgebreide solo’s en het publiek wordt groots betrokken bij onder andere Roxanne en Message In A Bottle. Simon toont op zijn beurt de beheerste muzikaliteit die je bij Sting niet zult vinden. Hij zingt rustig, met een meer naturel stemgeluid, vertrouwt (terecht) op de kracht van zijn songs en zijn band speelt strak.
Maar liefst vier solosets van pakweg zes nummers per stuk worden geïntroduceerd, verlijmd en afgesloten door momenten waarop het tweetal gezamenlijk op het podium staat. Een aantal van hun grootste hits, waaronder Every Breath You Take, Fragile, Bridge Over Troubled Water en The Boy In The Bubble zingt het duo samen, waarbij hun eigen bands zich samenvoegen tot een soort ‘supergroep’. Dat Simon een coupletje van een Sting-nummer zingt en vice versa, voegt eigenlijk weinig toe aan de liedjes zelf. Er is geen sprake van spanning, geen sprake van overdreven humor, geen sprake van competitie in welke vorm dan ook. De vrienden voeren geen clash van ego’s, lopen elkaar niet voor de voeten, maar spelen gewoon, om de beurt en samen, hun hits.
Dat klinkt saai, maar het verbroederende gevoel dat het duo wekt, maakt bijna alles goed. Bepaalde nuances die daaruit voortvloeien, fleuren de show op. Zo lenen de zangers regelmatig bandleden van elkaar. Stings gitarist blijft staan voor een hartverwarmend Still Crazy After All These Years, heel Simons band schuift aan voor hoogtepunt Desert Rose. Ondanks hun verschillen, hebben beide muzikanten genoeg gemeen om de show te doen overkomen als een natuurlijke samensmelting van twee werelden. Zowel Sting als Simon maakt radiovriendelijke poprock met wereldmuziekinvloeden, maar alsof ze dat jaren geleden zo hebben afgesproken, kozen beiden voor een verschillend continent als inspiratiebron. De variatie in geluiden, klanken en teksten is behoorlijk, maar niet zo groot dat de overgang bemoeilijk wordt.
Zelfs na het bewijs van vanavond klinkt het ongeloofwaardig dat Paul Simon en Sting, toch vooral liedjesschrijvers in plaats van performers, rasmuzikanten in plaats van grote entertainers, honderdtachtig minuten lang boeiend kunnen blijven. Toch is het zo. De twee geven een optreden vele malen fantastischer dan alles wat ze de laatste jaren in hun eentje hebben gepresteerd. Hopelijk besluiten meer vocalisten waarvan we menen dat ze inmiddels wel hebben gepiekt tot dit soort gezamenlijke experimenten. Zet Van Morrison eens in een toerbus met Bob Dylan. Laat Mark Knopfler Rufus vervangen in de band van Chaka Khan. Bowie en Prince, anyone? Tot deze natte dromen uitkomen, zijn Paul Simon en Sting een prima optie.
Door Randy Timmers / Fotografie: Paul Barendregt
Foto: 22 maart 2015, Ziggo Dome, Amsterdam
