Dat stroeve begin is vooral te wijden aan een opmerkelijke keuze in de setlist. Taking Acid And Talking To My Brother, het epische slotstuk van Hard Love, is een ijzersterk nummer met een prachtige opbouw, dat als opener echter compleet doodslaat. Het mooie, maar eveneens trage, Shut In, dat op een organische manier in het nummer wordt verweven, komt daardoor ook niet echt tot zijn recht. Wanneer Acid uiteindelijk overgaat in het aangenaam rockende Radio Kids slaat de vonk met het publiek voor het eerst over. Showalter komt goed los en het duurt niet lang voordat de rest van de band hem daarin volgt.

De zanger is vanavond wat minder spraakzaam dan hij wel eens tijdens shows geweest is. Waar hij voorheen het publiek nog wel eens wilde vertellen hoe veel hij van ze hield in uitgebreide speeches, komt dat nu naar voren in kleinere momenten. Zoals wanneer hij na de afsluiter van de reguliere set maar een halve minuut kan wachten voordat hij alweer het podium op rent om aan de toegift te beginnen. Door de combinatie van zijn imponerende, ruige voorkomen en zijn eigenlijk altijd aanwezige glimlach en pretoogjes blijft Showalter een van de meest innemende figuren in de muziekwereld. In tegenstelling tot wat zijn albumtitel je misschien laat denken is het heel makkelijk om van deze man en zijn muziek te houden.

Naast het moeizame begin is het enige smetje op de show misschien dat de discografie van de band niet wat beter benut wordt. Vanavond krijgen we alleen nummers van de laatste twee platen te horen, terwijl eerdere albums als Pope Kildragon en Dark Shores ook genoeg moois te bieden hebben. Ook is het jammer dat de setlist vrij fragmentarisch is opgedeeld. Op Shut In na bestaat het eerste deel van de show uitsluitend uit nieuwe nummers, daarna volgt een blokje HEAL en zo weer verder. Dat is op zich jammer, want het komt de variatie van de show niet echt ten goede, maar het blokje HEAL met daarin het prachtige JM en het titelnummer zorgt vervolgens wel voor dermate veel kippenvel dat we het de band direct vergeven.

Al bewaren de heren toch nog hun grootste troef voor het laatst. Met de sterke singles Rest Of It en Goshen ’97 als uitsmijter bewijst Strand Of Oaks vervolgens dat hun evolutie als band definitief voltooid is. Hier staat geen folkgroep die ook wel eens een uitstapje richting de rock maakt, hier staat een volleerde, uitstekende rockband. Eentje die we niet vaak genoeg op de Nederlandse podia en festivals terug kunnen zien. Als Showalter na de afsluiter nog een keer ‘hope to see you again soon!’ in de microfoon brult is die gedachte geheel wederzijds.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 5 maart 2017, Paradiso-Noord, Amsterdam