ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Je kon geen popblad openslaan, geen concertverslag aanklikken of je las er deze zomer over. ‘De zegetocht van Stromae.’ Een klein jaar geleden begon die zegetocht op Nederlandse bodem in de Melkweg. Deze week bereikt hij zijn voorlopige hoogtepunt in een tweemaal rap uitverkochte Ziggo Dome. Dat Paul van Haver, een Belgische knul met Rwandese roots, zo ongelofelijk snel zo immens populair is geworden, is geen wonder. Zijn Stromae is een geweldig bedachte act, uniek in deze tijd, omdat de personage niet zomaar een gevoelloos, geplastificeerd, Caro Emerald-achtig type is.
Nee, zoals Jacques Brel, waarmee hij inmiddels zo vaak is vergeleken dat de eer er vanaf is, bezingt Stromae zware onderwerpen, legt hij bijvoorbeeld zijn gevoel in bittere ervaringsliedjes over de liefde (Formidable). In Papaoutai jammert Paul van Haver over zijn vader, die hij als kind amper zag. Stromae is op deze momenten niet louter een poppetje, maar een veiligheidsdeken, een harnas. Ondanks talloze rookgordijnen dringt de onderliggende emotie van Van Haver, zijn pijnlijke chansons, door de beschermlaag, door act Stromae, heen.
Betekenis in muziek is natuurlijk voor lang niet iedereen belangrijk. Het grappige aan Stromae, dé sleutel van zijn mainstream succes, is dat je de Franstalige Belg niet hoeft te begrijpen. Zijn muziek, de tekstloze inhoud, is op zichzelf uniek genoeg om festivalterreinen te doen trillen. Vlak na het hopeloze gevecht met het kankermonster, komt de maestro op in oubollige kledij; een pak, een bolhoedje, een wandelstok. Er vallen transparante doeken voor het podium waar van twee kanten een duizelingwekkende lichtshow doorheen wordt geprojecteerd, Kool Aid Acid Test-stuff, van psychedelische draaikolken tot aura’s die ondergetekende normaliter alleen ziet tijdens zijn heftigste migraineaanvallen.
Hiphop beats, Afrikaanse trommels, belachelijke bassdrops; losse audiovisuele elementen van verschillende (sub)genres smelten samen, alles trilt, bonkt, flitst en knippert perfect synchroon. En Stromae staat daar maar te freaken, gekleed als Fred Astaire. Een nummer later schuiven die enorme projectiedoeken als luxueuze gordijnen opzij, Stromae ertussen, centerstage in z’n nette kleding. Bolhoed meets lasershow. Oud en nieuw smelten bij Stromae perfect samen. Op verschillende momenten is het te gek om in woorden te vatten welke stijlen, zowel in beeld als geluid, de Belg allemaal combineert, maar niets voelt geforceerd en niets is zo raar als het op papier lijkt.
Visueel geeft Stromae met afstand de meest indrukwekkende show van het jaar. En dat alles met slechts een videoscherm en een tweedelig, motorisch platformpje voor zijn band. De middelen mogen dan beperkt ogen, wat ermee wordt gedaan is geweldig. We zien een vage tunnel vol lichten, auto’s die over de snelweg rijden. Eenmaal uit de tunnel gekomen, draait de camera schuin. Het platform op het podium met daarop Stromae’s band draait eveneens schuin. Over vrijwel alles is nagedacht. De show zit vol toneelstukjes, waarvan we het merendeel inmiddels wel kennen, maar die desalniettemin indrukwekkend blijven.
Neem bijvoorbeeld Tous Les Mêmes, waarin Stromae met een half gemake-upt gezicht als zowel man (naar links) als vrouw (naar rechts) over het podium paradeert. Of de mime-act tijdens Papaoutai. Stromae wordt in een introducerend animatiefilmpje verpakt als action figure en verschijnt vervolgens als ‘pop’ op de planken, compleet met geplastificeerde doos, in een kleurrijke pyjama die perfect matcht met het videobehang op de achterwand. Gedurende het nummer komt hij steeds meer ‘tot leven’ en in het slot hupst Stromae als kind zo blij over het podium. ‘Ik zie papa! Ik zie papa! Ik zie papa!’ Papa is er echter niet. Disturbing, ondanks het kleurrijke decor en de vrolijke dansmuziek eromheen.
En ongelofelijk maar waar: ondanks alle theatrale elementen, ondanks alle tot in de kleinste details uitgedachte visuele foefjes, ondanks alle dansjes die synchroon lopen met videobeelden van hetzelfde dansje (op een gegeven moment danst Stromae met een leger van video-soldaten, die bij iedere break in Humain Á l’Eau een andere vorm aannemen), blijft er binnen deze show van dik twee uur ruim voldoende tijd over voor hartverwarmende en oprecht grappige interactie met het publiek. In het Frans, Nederlands, Spaans en Engels!
Stromae zal de wereld wel even gaan veranderen en houdt zich bezig met belangrijke issues: of buitenlanders voortaan geen french fries meer willen zeggen, wanneer het over belgium fries gaat, bijvoorbeeld. Wanneer Stromae na een geweldige a capella uitvoering van Tous Les Mêmes zijn laatste lied gezongen heeft en de grootste staande ovatie van het jaar ontvangt, weet uw verslaggever het zeker: de Europese zegetocht van Stromae is compleet en als het doek nu niet valt, valt de rest van de wereld even hard voor deze unieke artiest.
Door Randy Timmers / Fotografie: Marcel Poelstra
Gezien: 20 november 2014, Ziggo Dome, Amsterdam
Stromae staat 21 november nog een keer in de Ziggo Dome. Het concert is uitverkocht.