De oude zaal van de Melkweg is dit jaar in trek bij britpopveteranen die een intieme setting zoeken om hun nieuwe plaat te presenteren. Zo was een half jaartje geleden Placebo al eens te gast in het relatief gezien piepkleine zaaltje in Amsterdam en komt vanavond Suede langs om voor 700 van hun fanatiekste fans te spelen. Zo’n ‘showcase-optreden’ betekent meestal dat de focus op een nieuw album ligt en de grootste hits niet altijd worden gespeeld. Daarnaast zijn de kaartjes schaars en prijzig – in dit geval 51 tot 75 euro – waarbij de waarde op internet meestal naar vrij waanzinnige waardes oplopen (in dit geval 900 euro op de middag voor het concert). Voor dat geld zie je je helden van heel dichtbij ja, maar doorgaans ook niet langer dan een uurtje. Gelukkig zijn er ook uitzonderingen.

Fotografie Dimitri Hakke

De avond begint in ieder geval helemaal volgens het boekje. Band komt op onder oorverdovend applaus, de zaal klapt al ritmisch mee zonder dat er een beat is ingezet en het eerste nummer is – uiteraard – het eerste nummer van de nieuwe plaat. In dit geval She Still Leads Me On, een drietrapsrakets die steeds wat hoger gaat vliegen om in de refreinen glorieus tot ontploffing te komen. Wat in het ijzersterke openingssalvo meteen opvalt is het kristalheldere geluid dat in dit oude zaaltje – zeker in het begin van een concert – wel eens minder uitgebalanceerd heeft geklonken. Wat ook opvalt is de ongekende dadendrang van Suede-zanger Brett Anderson, die vanaf de eerste minuut als een wervelwind over het podium raast.

De tomeloze inzet van de recentelijk 55 jaar oud geworden Anderson mag bekend zijn, vanavond lijkt hij nog een stapje verder te gaan. Als een bezetene springt hij op en neer, vaak met een bijna maniakale grimas onder de karakteristieke haarlok, terwijl hij de longen uit z’n lijf zingt op dampende rocksongs als Personality Disorder en het al even compromisloos doordenderende That Boy On The Stage. De power die de ongekend fitte zanger uitstraalt is ronduit verpletterend. Mocht er een energieplafond in de Melkweg zijn ingesteld dan wordt die vanavond door Anderson weergaloos doorbroken.

In het eerste vlammende half uur onderstreept Suede nog maar eens hoe goed het nieuwe album Autofiction is. Anderson mag in al z’n enthousiasme hier en daar dan wel eens vocaal uit de bocht vliegen, een euforisch liedje als 15 Again of het meer melancholieke The Only Way I Can Love You tikken net zo makkelijk het (hoge) niveau van de jaren negentig aan. Dat is ook te danken aan Richard Oakes, de voortreffelijke gitarist die regelmatig met de ogen gesloten glinsterende melodietjes de zaal in slingert. Hij schakelt daarbij net zo makkelijk van subtiel naar ruiger werk en van donker en dreigend naar lieflijk en kwetsbaar spel. Alles is raak, Oakes is op geen foutje te betrappen.

Als Autofiction na drie kwartier wordt afgesloten met het onheilspellend galmende Turn Off Your Brain And Yell betekent dat niet het einde van de avond. ‘See you in five minutes’, zegt Anderson voordat Suede het podium afloopt. Wat volgt zijn 45 minuten vol greatest hits die band en publiek in complete extase laat samensmelten. De zanger, inmiddels zeiknat van het zweet, klimt nog maar eens op een monitor tijdens britpopclassic Animal Nitrate en laat de Melkweg massaal meegalmen op het fenomenale We Are The Pigs (‘Heyyyy ho, we all watch them burn’) en de grootste meezinger (‘What are we? We are fucking’) Trash. Anderson is dan inmiddels al behoorlijk buiten zinnen. Zijn frêle lijf schokt alsof hij ter plekke geëlektrocuteerd wordt, de blik bezeten en blij tegelijk. Nog één keer aanzetten en stuiteren op Metal Mickey, Beautiful Ones en het afsluitende New Generation. En dan is de koek op. Alle energie die erin zat heeft Anderson tot de laatste druppel uitgewrongen en in een meer dan geweldig concert gestopt.

Gezien: 8 oktober 2022 in de Melkweg, oude zaal, Amsterdam