Carrie & Lowell werd zo goed ontvangen dat nieuwe deuren zich voor de zanger openden. Waaronder maar liefst twee shows in Carré die beide in een zucht uitverkocht waren. Het leek dan ook zo’n inkoppertje. In ons hoofd zagen we Stevens hier al staan, precies zoals Damien Rice hier een krap jaar geleden stond. Eenzaam en in het donker, het publiek muisstil op het nodige gesnik en gegrien na. Slechts twee liedjes voldoen aan deze verwachtingen. Tijdens Eugene staat de zanger solo op de bühne. Zijn band (op de drummer na stuk voor stuk vocalisten die meerdere instrumenten bespelen) vormt achter het gordijn een zangkoortje. Als vrienden die een rouwende maat ondersteunen. No Shade In The Shadow Of The Cross is een intiem duet met de enige vrouw in de band. ‘Fuck me, I’m falling apart,’ huilt het koppel. Adembenemende momenten.

De rest van Carrie & Lowell komt er slechter vanaf, omdat Stevens de fluisterliedjes live flink opblaast. Het extra uitgebreide elektronische slot van Should Have Known Better kan er nog mee door, maar de vage, triphop-achtige remix van All Of Me Wants All Of You is een overdreven bedoeling. Fourth Of July, één van de indrukwekkendste songs die de zanger ooit schreef, begint goed, maar van alle emoties die dit sterfbedgesprek op muziek behelst, blijft uiteindelijk alleen angst over. De citaten van Carrie worden met zware stemvervorming gescheiden van Stevens eigen tekst. Alsof hij met een duivel in gesprek is. Aan het einde van het nummer zoeken paarse lichtstralen nerveus door de zaal. ‘We’re all gonna die,’ klinkt het zo’n dertig keer, terwijl de drummer losgaat.

Het is doodzonde dat een emotioneel loodzwaar meesterwerk als Carrie & Lowell niet van een passende live-uitvoering wordt voorzien. De poeha in deze versies komt bij vlagen over als overdreven en kitscherig. Wel is het bewonderenswaardig dat Stevens zo’n verrassende show weet te serveren met dit materiaal als hoofdingrediënt. De zanger is geen moment voorspelbaar en dankzij alle (elektronische) uitbreidingen sluiten nieuwe nummers en geheel afwijkend ouder werk naadloos op elkaar aan. Vesuvius en I Want To Be Well (beide van The Age Of Adz) blijken bijvoorbeeld prima te werken als aanloop naar Blue Bucket Of Gold. Het kwartierlange, instrumentale vuurwerk waar dat beladen nummer mee eindigt – waarin gitaarnoise, elektronische soundscapes en zelfs Afrikaans aandoende percussie worden gecombineerd – is niet van begin tot eind indrukwekkend. Wel komt het weer uit totaal onverwachte hoek.

Zo verkiest Sufjan Stevens vanavond steeds het verrassingselement boven voorspelbare pracht en praal. Geen nummer klinkt hetzelfde en qua techniek, met een uitermate getalenteerde band en een indrukwekkende lichtshow, weet de zanger te imponeren. Dat Stevens tijdens het overgrote deel van het optreden de gevoelige snaar niet weet te raken, is echter onverwacht en teleurstellend. Carrie & Lowell is een plaat over mensen, maar blijkt live vooral robots aan te spreken.

Door Randy Timmers / Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 23 september 2015, Koninklijk Theater Carré, Amsterdam