concert

The Chameleons houden tand des tijds op afstand in Utrecht

Bij de ingang van de Pandora-zaal, helemaal bovenin TivoliVredenburg, zegt een Engelse vader tegen zijn zoon: ‘This is the single greatest band practically no one has ever heard of.’ Treffend, want het is inderdaad opmerkelijk dat The Chameleons, mede-grondleggers van de postpunk, nooit echt zijn doorgebroken. Na drie prachtplaten, waaronder hun onovertroffen debuut Script Of The Bridge uit 1983, was het gedaan. Althans, dat dachten we. Rond de eeuwwisseling doken ze ineens op, verdwenen opnieuw en kwamen vervolgens wéér tevoorschijn. Ruim drie jaar schuimen de zestigers de podia alweer af. En er komt zelfs een nieuw album aan: Arctic Moon.

Fotografie Anne-Marie van Rijn

Pandora, een relatief kleine zaal, is al redelijk gevuld als White Rose Transmission, de supportact, het podium bestijgt. De tweemansformatie zal ongetwijfeld hand-picked zijn door Chameleon-zanger Mark Burgess, want hij werkte mee aan hun tweede album en was bevriend met de betreurde Adrian Borland. De frontman van The Sound was, samen met Carlo van Putten, medeoprichter van White Rose Transmission. In 1999 sprong Borland voor de trein. Het publiek luistert in doodse stilte en de liedjes – veelal van de hand van Borland – verraden alvast de perfecte akoestiek van de zaal.

Als het podium wordt omgebouwd trakteert de DJ ons op bands die hun heyday hadden rond dezelfde tijd als onze gastheren uit Manchester. Onder meer Wire, The Sound, The Cult en Pink Turns Blue komen langs. The Chameleons scoren op voorhand punten met de sobere podiumaankleding. In tegenstelling tot andere oude helden (The Stranglers, The Hives, The Offspring) geen hysterische banners maar een inktzwarte backdrop. Het enige dat hun komst verraadt is de afbeelding van het album What Does Anything Mean? Basically op een versterker.

De zaal is inmiddels tot de balkons toe afgeladen. Toch blijft het vreemd dat een band die grote namen als Editors en Interpol beïnvloedde – en resoneert in jonge acts als Tramhaus en Home Front – niet meer dan een slordige zeshonderd man op de been brengt. Het Utrechtse publiek bestaat grotendeels uit mannelijke zestigplussers en twintigers die de band inmiddels ook hebben ontdekt. Later zal opvallen dat met name die laatste groep aanslaat op het nieuwe(re) werk, terwijl de oude garde stiekem zit te wachten op tracks uit de jaren tachtig.

Van de vijf Chameleons die vanavond hun opwachting maken, zijn er twee over van de originele bezetting. Naast zanger Mark Burgess is ook gitarist Reg Smithies erbij. Wat meteen opvalt is het mouwloze, leren gilet van de zanger, dat tot aan zijn navel is uitgesneden. Hij heeft duidelijk gewichten geduwd en wil dit niet voor ons achterhouden. Met zijn skinny jeans en donker geverfde haren probeert de 64-jarige de tand des tijds nog even op afstand te houden. De verdere avond zal blijken dat hij ook nog steeds de conditie heeft van een jonge hond.

De setlist is al maanden bevroren en kent ook nu geen verrassingen. Enige afwisseling is dat het nieuwe nummer Tears soms wel en soms niet langskomt. Om de spanning niet al te ver op te drijven: vanavond staat ie erop. Iedereen moet duidelijk nog even op gang komen en het wil nog niet meteen sprankelen. Pas bij het zesde nummer, Looking Inwardly, begint het wat te knetteren. Na de heftige aftrap op drums voelen we ineens die kenmerkende verstrenging van gitaarpartijen weer. De uitzonderlijke gitaarchemie van The Chameleons blijkt het vertrek van Dave Fielding te hebben overleefd en wordt vakkundig opgevangen door jongste bandlid Stephen Rice. Burgess zingt wat Rice aan ons lijkt te willen uitdragen: ‘It’s time you realised I’m a part of you.’

Toch krab ik me achter de oren. Er mist iets. Ondanks de nagenoeg perfecte uitvoering van de nummers, de zanger die alle hoge noten nog moeiteloos raakt, de wonderschone akoestiek van de zaal en het aanstekelijke enthousiasme van Burgess springt de vonk niet over. Ligt het eraan dat de chemie tussen de bandleden onderling nauwelijks voelbaar is? Soms lijkt het alsof de set wat machinaal wordt afgewerkt, zonder noemenswaardig (oog)contact tussen de vijf kameleons.

Tot aan de toegift is alleen Up The Down Escalator van meesterwerk Script Of The Bridge nog langsgekomen. In tegenstelling tot eerdere tournees leunt de setlist ditmaal minder zwaar op hun magnum opus. Op zich een gezond teken. Het vijftal werkt namelijk aan een nieuw album. Arctic Moon komt aankomende herfst uit. Met name de jonge aanwezigen reageren enthousiast op twee voorlopers daarvan: Free Me en het opzwepende Where Are You?. Toch zijn het de drie uitsmijters Monkeyland, Second Skin en Don’t Fall die de boel alsnog in de hens zetten. Stuk voor stuk briljante tracks van Script Of The Bridge die ons weer even laten horen waarom The Chameleons waarschijnlijk nog vele jaren een inspiratie zullen zijn voor jong en aanstormend talent.

Gezien: 3 februari 2024 in TivoliVredenburg, Utrecht

deel dit artikel

Meer:

the chameleons
Op dit moment zijn er geen berichten

Meest gelezen

Elftal

Dit zijn de 11 beste albums van dit moment en de komende weken

Elke maand selecteren we de beste albums van...
Elftal

Dit zijn de 11 beste albums van dit moment en de komende weken

Elke maand selecteren we de beste albums van...
eerste namen

Eerste namen Lowlands 2025: QOTSA, Fontaines D.C., Chappell Roan

Daar zijn de eerste namen voor Lowlands 2025!...
eerste namen

Eerste namen Lowlands 2025: QOTSA, Fontaines D.C., Chappell Roan

Daar zijn de eerste namen voor Lowlands 2025!...
concert

The Chameleons houden tand des tijds op afstand in Utrecht

Bij de ingang van de Pandora-zaal, helemaal bovenin...
concert

The Chameleons houden tand des tijds op afstand in Utrecht

Bij de ingang van de Pandora-zaal, helemaal bovenin...
MEEST RECENT

INLOGGEN