Na de lucratieve verkoop van langlopende gascontracten bleef het afgelopen winter koud in veel Nederlandse kassen. Toch zal zanger Tom Greenhouse een andere betekenis van cool in bandnaam The Cool Greenhouse voor ogen hebben gehad, getuige de zonnebril dragende broeikas die prijkt op de buttons, neptattoo’s en theedoeken op de merchandisetafel in Rotown. Gaaf? Niet zo zeer. Bijdetijds, dat is het project van Greenhouse zeker, bleek maandagavond in Rotterdam.
Fotografie Bram Rietveld
Over een onderkoelde drumtrack met repetitieve gitaarriffjes bespreekt Greenhouse de tragiek van het moderne leven met droogkomische teksten die bol staan van de referenties naar populaire internetcultuur. Stereotype protagonist in zijn nummers is de zoekende generatiegenoot, die aanvankelijk hoog van de toren blaast over zijn successen op internetfora (4Chan) en de crypto aandelenmarkt (Hard Rock Potato), om binnen hetzelfde liedje gedesillusioneerd de leegte van zijn nieuw ontdekte subcultuur onder ogen te komen.
Begonnen als eenmansband, die in 2020 het naar zichzelf benoemde debuutalbum en de bescheiden hitsingle Alexa! (over de gelijknamige spraakassistent van Amazon) uitbracht, is The Cool Greenhouse inmiddels uitgegroeid tot een vijf koppen tellend collectief. De promotietour van het recent verschenen tweede album Sod’s Toastie brengt de band vandaag naar Rotterdam voor het tweede van drie optredens op Nederlandse bodem. Op deze plaat met een nieuwe bandbezetting, is de instrumentatie uitgebreid terwijl de nummers hun eendimensionale karakter met weinig of geen akkoordwisselingen hebben behouden. Vanavond zien we of deze meer bandgestuurde aanpak ook live haar vruchten afwerpt.
De start is vlot met Cardboard Man, een nummer over mannen uit één stuk (karton), zoals iedereen er wel eentje kent (‘My favourite metal is gold, my favourite liquid is water’). Tijdens dit nummer begeeft de microfoonstandaard het tot drie keer toe, waardoor de uitvoering wat rommelig is. Greenhouse laat zich hierdoor niet uit het veld slaan: ‘It’s always like this, this is the performance’, om vervolgens het nieuwe Hard Rock Potato in te zetten. Dit is een uptempo nummer met een klassiek vol rockgeluid, dat enerzijds instrumentaal sterker in elkaar steekt, maar anderzijds minder tijd en ruimte laat voor de tekstuele bespiegelingen die nu enigszins onverstaanbaar naar de achtergrond verdwijnen.
Dit euvel is in de rest van de setlist gelukkig niet aan de orde. De swingende afrobeat in Musicians biedt een luchtige variatie op het postpunkgeluid en leent zich uitstekend voor de gesproken voordracht. Vervolgens passeert een scala aan nummers over UFO’s, het einde der tijden, huurbazen en de vieze brilglazen van Margaret Tatcher de revue. Singles Alexa! en Get Unjaded kunnen rekenen op herkenning in de zaal – er komen zelfs telefoons tevoorschijn – en de voeten komen voorzichtig los van de vloer. Deze kortstondige oplevingen van het publiek worden niet volledig doorgezet. Hoewel Greenhouse de onverdeelde aandacht weet te behouden, leiden het weinig meezingbare proza en de songstructuren zonder refrein niet tot de ontlading die bij collega postpunkers nog wel eens voor een moshpit zorgt. Dit mag echter de pret niet drukken, daarvoor is de band te goed op elkaar ingespeeld, de tekstuele brille te groot en de frontman te sympathiek.
Het optreden wordt namelijk gedragen door de persoon Tom Greenhouse zelf, die met zijn bescheiden voorkomen – simpel brilmontuur, opgerolde mouwen, sleutelbos aan de broek – sowieso al de gunfactor heeft. De aankondigingen van zijn nummers met geestige hersenspinsels zijn niet minder ad rem: ‘First a song about UFOs and now the apocalyps, I’m not trying to tell you anything. Just do your own research.’ Tussendoor neemt Greenhouse de tijd voor complimenten aan het publiek (‘Pretty big turnout for a Monday night, yesterday we played for three men in Zwolle”), de trouwe fan Fred, het voorprogramma van Venus Tropicaux (‘If I say pretty good, I mean very good’) en de ‘slowdown Motown DJ-set’ voorafgaand aan de show.
De setlist wordt afgesloten met titelnummer Sod’s Toastie, over een onfortuinlijke dag waarop alles – van het strijken van merchandise theedoeken tot het klaarmaken van een tosti en een kop koffie – mislukt. De band laat het publiek achter zonder toegift maar met een glimlach op het gezicht. Bij het verlaten van het pand werpen we nog een blik op de merchandisetafel met de bedrukte theedoeken in kwestie: evenmin gestreken.
Gezien: 13 februari 2023 in Rotown, Rotterdam.
De nieuwe OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
