Ik heb een plan. Laten we Yoshimi vragen de roze robots niet langer te verslaan, maar ze in te zetten tegen alles dat verrot is in deze wereld. Wayne Coyne, frontman van The Flaming Lips, mag voor de troepen uitlopen, in ganzenpas, toeterend op zijn trompet en royaal strooiend met gouden confetti. De wereld heeft namelijk heel veel roze robots nodig. En heel veel Wayne Coynes. En confetti. Dat ook. En discobollen.
Fotografie Daniël de Borger
De Ronda is afgeladen. Terwijl Radar Love van The Golden Earring klinkt, telt een stem af: ‘Three minutes to showtime.’ En showtime moet je heel letterlijk nemen bij The Flaming Lips. Op het podium liggen hopen roze parachutestof, alsof vier reusachtige slangen zich van hun huid hebben ontdaan.
‘It’s showtime!’ Windmachines blazen het stof omhoog, dat langzaam transformeert in vier gigantische roze robots. Want vanavond spelen de psychedelische rockveteranen uit Oklahoma City Yoshimi Battles The Pink Robots integraal – een album dat het moment markeerde waarop The Flaming Lips hun experimentele roots vervlochten met emotioneel geladen pop. Yoshimi is niet alleen een sci-fi-verhaal over strijdende robots en een Japanse krijger, maar verkent ook diep menselijke thema’s als sterfelijkheid, rouw, innerlijke strijd.
Terwijl de robots groeien, lijkt Coyne te krimpen. De ranke zanger oogt verrassend jong voor zijn 64 jaar en is bovendien uitermate fit. Gedurende de hele avond blijft hij – als een soort hyperactieve Willy Wonka – met zichtbaar plezier zijn publiek opzwepen: ‘Keep going, keep going, come on!’ Achter hem op de backdrop flitsen aanhoudend mierzoete, caleidoscopische beelden voorbij. De songteksten verschijnen woord voor woord in kapitalen. THE – TEST – BEGINS – NOW! We zijn begonnen! Confetti knalt uit de lucht. Immense ballonnen gaan over de handen, de robots wiegen mee op de muziek en buigen soms voorover richting publiek.
Helemaal vooraan staat een meisje met een eenhoorn en een regenboogpruik op haar hoofd. Coyne wijst de jonge fan aan en stelt haar aan ons voor als Amy. Ze is vanavond voor de 87ste keer bij een Flaming Lips-concert. Contact met het publiek is er voortdurend. De zanger spreekt ons vaak toe en houdt de sfeer in de zaal de hele avond nauwlettend in de gaten. ‘It’s going good so far’, zegt hij meer tegen zichzelf dan tegen ons.
De robots zakken weer even in elkaar. Een grote – uiteraard opblaasbare – regenboog verrijst en vormt een erehaag. Coyne stapt eronder en richt zich tot de zaal: ‘This song is about regret. If someone in your life is gone and you cannot tell them anymore how important they are to you.’ Iemand gooit een bos rozen op het podium. Do You Realize?? wordt ingezet. Opnieuw confetti. Het nummer groeide destijds uit tot cultfavoriet en werd zelfs tijdelijk het officiële rocklied van de staat Oklahoma. Saillant detail: het wordt nog altijd vaak gedraaid op begrafenissen. ‘Do you realize that everyone you know someday will die?’
Naarmate de avond vordert – het concert duurt bijna drie uur – groeit het besef dat Yoshimi Battles The Pink Robots eigenlijk actueler is dan ooit. Het album is een statement voor meer liefde en verdraagzaamheid. Waar andere artiesten met vlaggen zwaaien en leuzen scanderen, bestrooit Coyne ons met ballonnen, affectie en confetti. Hij spreekt troostrijke woorden, zonder expliciet politiek te worden. Toch schampt hij steeds langs de zere plekken van de samenleving. Hij kiest geen kant, maar biedt troost. Immers, All We Have Is Now. In tegenstelling tot het schier oneindige arsenaal aan opblaasbare attributen dat vanavond aan ons voorbij trekt, hebben zijn woorden gewicht en inhoud.
Na Yoshimi is er een korte adempauze en daarna volgt nog een volwaardige set met nummers uit hun omvangrijke repertoire. Tijdens een bizar fraaie uitvoering van Pompeii Am Götterdämmerung is het podium leeg. Alleen Coyne is uitgelicht en hij zwaait letterlijk met het licht in de duisternis. Voordat hij in een hamsterbal over het publiek gaat, spreekt hij ons nog één keer toe. Hij benoemt dat er mensen in de zaal zijn met profound sadness in hun leven en bedankt hen dat ze hun huis hebben verlaten en toch zijn gekomen. ‘They made the right decision to be surrounded by this humanity tonight.’
Als een stralende Willy Wonka heeft hij ons – zijn Oempa Loempa’s – de hele avond betoverd. En wij? Wij hadden vanavond allemaal de gouden wikkel.
Gezien: 2 juni 2025 in TivoliVredenburg, Utrecht
