Twee keer AFAS Live? Uitverkocht? Het gaat hard met The Teskey Brothers, mogen we wel zeggen. In 2019 stonden de soulrockende broers nog voor 300 bezoekers in ‘t Zonnehuis, een jaar later twee keer in Paradiso. En nu dus twee keer in die grote zaal. Een explosieve groei die zich grotendeels buiten OOR‘s muzikale scope afspeelde, maar gezien de hoeveelheid airplay en gejubel op Radio 2 en 5 goed verklaarbaar is. Ouwelullenband dus? Dat blijkt vrijdag wel mee te vallen, ziet onze reporter.
Fotografie Mick de Jong
Het publiek heeft sneeuw, gladheid en kou moeten trotseren om vrijdagavond bij AFAS Live aan te komen. Hoewel The Teskey Brothers pas in 2017 officieel debuteerden, loopt de zaal vol met een wat ouder publiek, al zijn ook dertigers goed vertegenwoordigd. Afgaand op het publiek spreken de Australiërs meerdere generaties aan; luisteraars die bij debuut Half Mile Harvest meteen vielen voor de prachtig doorleefde stem van zanger Josh Teskey, die meer dan eens met soullengende Otis Redding wordt vergeleken. De band had bovendien meteen een duidelijk eigen geluid te pakken, wat op Run Home Slow (2019) knap werd voortgezet.
Live is het vooral de stem die het publiek werkelijk omver blaast, blijkt al aan het begin van set-opener Remember The Time, waarvan de eerste regel meteen met gejoel en applaus wordt ontvangen. Spraakzaam blijkt zanger Josh Teskey ook. Aan het begin van menig nummer vertelt hij alvast waar het over gaat. Context is leuk, maar op deze manier wordt het eigen inlevingsvermogen van de luisteraar natuurlijk wel een beetje afgepakt. Dat wordt nog versterkt door de teksten, die vrij sec zeggen waar het op staat. Bijvoorbeeld in I’m Leaving, over het verlaten van een vertrouwde studio: ‘I’m really going to miss this place.’
Na een wat ingetogen, afstandelijke start waarin de band niet alles lijkt te geven, komt bij het zesde nummer van de set een doorbraak. De band verstilt tijdens I Get Up, wanneer Josh Teskey zijn gitaar neerzet en de microfoon in de hand neemt. Alleen al door de beweging van de zanger naar de rand van het podium verandert er iets: tot dan toe had de hele band in een statische opstelling op het podium gestaan. Eindelijk losgekomen van de microfoonstandaard en op zijn knieën neergevallen in de spotlight, geeft hij eindelijk alles waarvan je weet dat hij het in zich heeft. Een opluchting in deze tot nu toe wat kleurloze set.
Hierna lijkt er een gewicht van de schouders af te vallen, zowel bij het publiek als de band. Josh is terug achter zijn microfoonstandaard, maar lijkt zich vrijer te voelen en durft meer te bewegen. Hoogtepunt is de cover van This Will Be Our Year (origineel van The Zombies); een fijne uitvoering waar het speelplezier vanaf spat, iets wat deze set wel kan gebruiken. Net als Sam Teskeys momentje in de spotlights; na zijn broer durft ook hij zich naar de rand van het podium te begeven voor een prachtige, energieke gitaarsolo. Dit is het moment waarop je beseft dat Sam wellicht te vaak wordt ondergesneeuwd door die stem van zijn broer.
Het laatste nummer van de reguliere set, What Will Be, werkt samen met een mondharmonicasolo als eerste nummer van de encore toe naar een climax. Wanneer die komt, voelt dat als een opluchting. Want ondanks enkele moment van opleving en feit dat de gebroeders Teskey alles muzikaal erg goed op orde hebben, zit hun statische en ingetogen stage precence het grootste gedeelte van de set een memorabele liveshow in de weg. Het publiek lijkt het trouwens niet veel uit te maken: we zien niemand teleurgesteld de winterkou inlopen.
Gezien: 10 maart 2023 in AFAS Live, Amsterdam
