The War On Drugs en Nederland hebben een bijzondere band. Voor het derde jaar op rij is de band in de zomermaanden in ons land te vinden, voor hun vierde show in iets meer dan twee jaar tijd. Na de festivalweides van Pinkpop (2023) en Down the Rabbit Hole (2022) en de grotere zalen in onze hoofdstad is dit keer de toch flink kleinere Oosterpoort in Groningen aan de beurt. En dat is best bijzonder.

Fotografie Niels Knelis Meijer

Zo’n show in het noorden van het land op een doordeweekse avond, dat is voor de helft van het OOR-team van dienst nogal een uitdaging. Bijkomend voordeel is dat er in die lange treinrit naar Groningen tijd genoeg is om eens dieper in The War On Drugs en in het bijzonder frontman Adam Granduciel te duiken.

Het verhaal is bekend: Granduciel vormde de band met Kurt Vile, die er al snel uitstapte. Na lang ploeteren in het indie-bestaan en een leven gevuld met depressies en angsten, kwam in 2014 de doorbraak met Lost In The Dream, een juweel van een album. Dat succes is uitgebouwd met A Deeper Understanding (2017) en I Don’t Live Here Anymore (2021). De naam van de ooit onbekende Granduciel viel zelfs te lezen in de lijst met muzikanten die meespeelden op Beyonce’s Cowboy Carter. 

De laatste keer dat The War On Drugs nieuw werk uitbracht is al even geleden en de liveshows zijn weinig verrassend meer na al die bezoeken aan Nederland, dus wat maakt deze show, los van de relatief kleine zaal, dan interessant? Dat zit ‘m in de persoon van Adam Granduciel, die vanavond nog net niet over het podium huppelt, zo vrolijk is hij.

In de trein hoorden we hem in een podcastinterview nog donkere tijden memoreren, en hoe bijzonder het was om het laatste album in te leveren zonder een gevoel van walging: ‘There wasn’t a sense of dread when we turned it in like other times.’

We hoorden hem vol plezier vertellen over die ene 80’s synth die hij overal mee naartoe sleept, over het ‘s nachts inspelen van een demo nadat hij de hele dag druk was geweest met zijn pasgeboren kindje Bruce (nee, die naam is niet toevallig) en over die keer dat hij met de band een challenge had om geen delay te gebruiken in de studio: ‘Yeah, that didn’t last long…’.

Zelfspot heeft hij wel. En omdat de frontman er zoveel zin in heeft, krijgt Groningen vanavond iets van een voorkeursbehandeling, zo lijkt het. Hij wil nog wel naar de snackmuur in de buurt van Vera, die kent hij nog van toen hij er speelde in 2008, maar die gaat pas om zes uur dicht, dus we hebben alle tijd, concludeert hij.

Granduciel vult deze tijd met ouwehoeren met roadies, grappend jammeren over zijn niet gestemde gitaren, maar natuurlijk vooral met bloedmooie, soms meanderend en soms scheurend gitaarwerk. De in totaal zevenkoppige band is in vorm, met speciale vermelding voor saxofoonspeler Jon Natchez. An Ocean In Between The Waves dendert als een sneltrein voorbij en ook Under The Pressure hoort zoals wel vaker bij de hoogtepunten.

Wie probeert mee te klappen komt bedrogen uit, want The War On Drugs rekt zijn songs net zo lang tot de hele zaal lamme armen heeft, of gestopt is met klappen. We krijgen verdienstelijke versies van Bob Dylans Born In Time en Tom Petty’s Love Is A Long Road, allebei dichtbij het origineel: een ingetogen folkliedje en een rocknummer van stadion-proporties. Illustratief voor het spectrum waar binnen Granduciel zich met zijn War On Drugs, zeker na de laatste plaat, beweegt en waar hij ook nog wel even in vooruit kan.  

Na tweeënhalf uur is ie uitgeluld en -gespeeld. Na zes keer ’thanks for coming’ is het mooi geweest. Op naar de snackmuur. Zou hij een eierbal aandurven?

Gezien: 15 juli 2024 in De Oosterpoort, Groningen.