Zal ik eens iets aan u opbiechten? Vanavond bezoek ik mijn eerste grote concert sinds het begin van de coronacrisis. En weet u, ik had er wel wat meer van verwacht. Om mij heen nemen naar schatting duizend ambtenaren de voorjaarsnota door. Op armlengte afstand van mij vertelt een knul luidruchtig over zijn weekendplannen terwijl hij tegelijkertijd subtiel zijn vriendin probeert te kontvingeren. Bij de deuren en aan de bar is meer menselijke beweging waar te nemen dan vlak voor het podium. Tuurlijk, wie een kaartje koopt, mag naar binnen. Niemand stelt dat je bij een concert louter braaf naar de muziek moet luisteren. Maar ik had na al dat snakken naar grote shows tijdens al die lockdowns, eigenlijk verwacht een publiek aan te treffen dat laaiend enthousiast is. 

Fotografie Arend Jan Hermsen

Maar misschien ligt de ongeïnteresseerde indruk dat een groot deel van de toeschouwers maakt, stiekem ook wel een beetje aan de mannen op het podium. The War On Drugs mag zich anno 2022 een Grote Naam noemen. De drie albums die frontman Adam Granduciel en zijn vrienden sinds doorbraak Slave Ambient maakten, bevatten stuk voor stuk alle ingrediënten die klassieke Amerikaanse rockplaten nodig hebben. Live wil het vanavond, in een uitverkochte Ziggo Dome, echter niet echt overtuigen. In de studio komt The War On Drugs in de buurt van voorbeelden als Springsteen, Dire Straits en Neil Young. Op het podium haalt men dat niveau echter nog lang niet.

Dat zit ‘m grotendeels in een gebrek aan charisma. Zanger Granduciel is geen showman en je moet een groot fan van deze band zijn, wil je de achternamen van de rest van z’n leden onthouden. The War On Drugs speelt grotendeels prima, degelijke uitvoeringen van prachtige nummers, maar er ontbreekt een extra duwtje, een stukje enthousiasme, een bak vol charisma dat bands die Ziggo Domes vullen doorgaans wel hebben. The War On Drugs is een groep die mooie muziek maakt; maar geen groep die je meeneemt. Het concert van vanavond is zodoende geen experience, maar een live-luistersessie. 

Het merendeel van de liedjes wordt exact zo gespeeld als op plaat. Er zit bijvoorbeeld geen extra gitaarsolo in de live-uitvoering van I Don’t Wanna Wait, terwijl het nummer zich daar wel voor leent. De dramatische geluidsgolven van publieksfavoriet Strangest Thing spoelen over je heen zoals ze dat thuis doen. Ook de bescheiden radiohit Red Eyes wordt gespeeld zonder fratsen. Ja, het zijn stuk voor stuk mooie nummers en met uitzondering van het kale misbaksel Victim, valt er op het spel of de zang an sich weinig aan te merken. Behalve dus dat het gewoon niet méér is dan een set van prima gespeelde prachtliedjes. The War On Drugs mist simpelweg een Chris Martin om een festival-ready poprockanthem als Harmonia’s Dream van goed naar geweldig te tillen.

Het is dus ergens niet zo vreemd, dat er halverwege de avond zoveel wordt gekakeld en gekloot op de vloer dat er weinig te verstaan is van het gevoelige Living Proof. Een te groot deel van het publiek is op dat moment namelijk niet echt meer geïnvesteerd in wat er op het podium gebeurt. Daar klinkt nog wel het volle, fuzzy Come To The City van Slave Ambient als verrassend hoogtepunt.

Alleen met dát relatieve oudje, gespeeld met een intense knipperlichtshow in de rug en gezongen door een schrijver die één wordt met zijn song, brengt The War On Drugs je in vervoering zoals je van een echte stadionact mag verwachten. Verder zien en horen we vooral prima live-luistersessie van een band die wel het juiste materiaal, maar nog niet de juiste houding heeft voor zalen groot als deze.

Gezien: 22 april 2022 in Ziggo Dome, Amsterdam