Is dat nu een…? Nee toch? Jawel, het is écht waar: toetsenist Paul Brown van The Waterboys komt terug uit de coulissen met een keytar om zijn nek. U weet wel, zo’n keyboard dat gekruist is met een gitaar, wat eigenlijk net zo verkeerd is als een teckel laten bestuiven door een Sint-Bernard. Na Crockett’s Theme van Jan Hammer hebben we toch lang gedacht dat de keytar een eenzaam leven was beschoren in het Siberië van de popmuziek. En dat The Waterboys – toch innig vervlochten met de Schotse en Ierse folktraditie – de laatste band zou zijn waar het ding zou opduiken.
Fotografie Hub Dautzenberg
Helaas, Waterboys-frontman Mike Scott, zaterdagavond in Muziekgieterij Maastricht het enige oorspronkelijke bandlid op de bühne, heeft in zijn wijsheid anders beslist. Dus horen we in A Girl Called Johnny niet die uit duizenden herkenbare saxofoonriff, maar ‘iets’ uit de keytar wat daarvoor moet doorgaan. Het gemis van de viool – ook die ontbreekt namelijk – wordt verklaard door de keuze van oudgediende Steve Wickham om niet meer te toeren met zijn bandmaatjes.
Het uitgeklede instrumentarium maakt van The Waterboys een vijfmanscombo, met een prominente rol voor toetsen (orgel en piano). Met een geluid dat veel meer neigt naar rock & roll zoals je die hoort in de zuidelijke staten van Amerika, dan naar de breedgeorkestreerde folkpop van weleer. Is dat jammer? Ja, omdat niet alle rocksongs van Scott overtuigen (Where The Action Is, bijvoorbeeld). Nee, omdat de nieuwe benadering van klassieker Be The Enemy best smakelijk uitpakt.
Fisherman’s Blues krijgt een Tennessee Treatment, met vlammend Hammond-spel en nachtkroeg-gepingel op de piano, en eerlijk: ook dat is niet verkeerd. Medicine Bow klinkt daarentegen ouderwets venijnig, weliswaar met een southern ondertoon in plaats van de eighties wave die ooit de fundering van die song vormde.
Het romantische A Bang On The Ear, waarvan de eerste tonen op veel bijval van het publiek mogen rekenen, schreeuwt echter om de viool die er niet is. En hit The Whole Of The Moon mist door de beperkte bandbezetting de bombast die het, in feite zo doodsimpele pianonummer, op plaat tot een magisch lied maakte.
Veel te vaak klinken The Waterboys op deze avond in Limburg te weinig als The Waterboys. Wat compenseert is dat Scott er ontzettend veel zin in heeft en zeer bevlogen speelt. Het is zijn hartstocht en de pareltjes uit zijn onverwoestbare songcatalogus die er uiteindelijk toch een aardig optreden van maken. Maar ook niet meer dan dat.
Gezien: 1 april 2023 in Muziekgieterij, Maastricht