Met monsterhit I Believe In A Thing Called Love maakten de heren van The Darkness in 2003 hun missie duidelijk: het brengen van larger than life-glamrock met een hele dikke knipoog. Op debuut Permission To Land nam het viertal bands als Queen, AC/DC en Thin Lizzy en voerde hun sound ‘up to eleven‘, om het in het idioom van Spinal Tap (ongetwijfeld ook een inspiratie) te verwoorden. Maar in de jaren na die succesvolle eerste plaat, maakte The Darkness steeds vaker dezelfde fouten als de glamhelden die ze parodieerden. Frontman Justin Hawkins raakte verslaafd aan cocaïne, bassist Frankie Poullain werd na ruzies ontslagen én weer teruggevraagd, de groep is alweer aan de derde drummer toe en, het meest kwalijke, bracht sinds Permission To Land eigenlijk geen echt goed album meer uit.

En dat lijken de leden zich vanavond ook dondersgoed te realiseren. Van het vorig jaar verschenen The Last Of Our Kind staat maar een handvol nummers op de setlist (zelfs single Open Fire ontbreekt), terwijl er van Permission To Land slechts één track niet gespeeld wordt. Andere platen One Way Ticket To Hell… And Back en Hot Cakes krijgen met twee songs per stuk ook minimale aandacht. De boodschap? De piek van The Darkness ligt al jaren achter ons. Het viertal teert op oude successen, maar tijdens dit optreden blijkt dat dat helemaal niet zo erg hoeft te zijn, wanneer je dat met zo veel plezier doet.

Zanger Justin Hawkins paradeert met zowel zelfspot als zelfvertrouwen over het podium. De Brit is ad rem, speelt solo’s op gitaren die hij af en toe door een roadie om zijn nek laat hangen en – het meest opvallend – zingt geweldig. Hawkins haalt de genadeloos hoge zangpartijen van de platen schijnbaar moeiteloos. En ook de rest van de band klinkt gewoon prima. Broerlief Dan Hawkins tovert al headbangend gortdroge riffs uit zijn Les Paul en verloren zoon Frankie Poullain (compleet met afro en druipsnor, een cultheld) levert strakke, no-nonsense baspartijen.

Eigenlijk is heel het optreden van de groep behoorlijk no-nonsense. En dat is verrassend, gezien de extravagante aanpak die The Darkness in het verleden had (tijdens een gemiddeld concert werd toch een catsuitje of vijf versleten). Vanavond geen rook- en vuurwerkshows, maar gewoon een band met uitstekende rocknummers. Tijdens materiaal van The Last Of Our Kind blijft het redelijk rustig, maar oude tracks als Friday Night, Growing On Me en het onvermijdelijke I Believe In A Thing Called Love worden massaal meegezongen. The Darkness is misschien een grap, maar wel een verdomd goede.

Fotografie: Luuk Denekamp

Gezien: 3 februari 2016, Melkweg, Amsterdam