In een fijne setting met zelfgemaakte rood/zwarte stellages die in het midden van het podium veel speelruimte voor frontvrouw/zangeres Olivia Merilahti biedt begint de band met het elektrowerk van meest recente plaat Shake Shook Shaken: onder andere het retestrakke Keep Your Lips Sealed en het wat uitbundigere Miracles (Back In Time) passeren de revue. Merilahti, zoals altijd gehuld in een rood jurkje, witte sneakers en leren handschoenen, warmt het publiek alvast op met haar charismatische performance en karate-achtige moves.

Want als de piano naar voren geschoven wordt en multi-instrumentalist Dan Levy, mede-oprichter van de band, naast de als een exotische Amélie Poulain ogende Merilahti plaatsneemt, wordt de toon pas écht dubbeldik gezet. De eerste tonen van de bijzondere ‘doorbraakhit’ Dust It Off (afkomstig van tweede album Both Ways Open Jaws) klinken door de zaal en manen iedere aanwezige tot stilte. Niet alleen toont Merilahti met dit nummer haar behoorlijk brede vocale bereik, maar gaat de tekst van Dust It Off veel meer de diepte in ten opzichte van het voorgaande op de setlist. Vanaf dat moment wordt het optreden alleen maar beter: het dynamische duo is opgewarmd en de rest van de goed op elkaar ingespeelde band laat de Tolhuistuin uitgebreid horen dat The Dø meer is dan een elektropopbandje. Eerst nog even Trustful Hands, met dat prachtige refrein (we are sentimental animals / we are undercover criminals) en die fijne subtiele ritmegitaar. Daarna tijd voor wat meer gitaarwerk van debuutplaat A Mouthful: het rammelende Aha is een welkome afwisseling tussen al die synthesizers en elektronische drums.

The Dø heeft met een gevarieerd oeuvre dat goed balanceert tussen elektronisch en akoestisch iets eigens in handen. Heerlijk hoe het publiek losgaat op de luide technorock van Going Through Walls en uptempo setafsluiter Despair, Hangover & Ecstacy en juist weer ademloos toeluistert gedurende de twee (!) subtiele en kalmer uitgespeelde toegiften. Ook een moedige en afwisselende keuze in het laatste blok: niet de originele versie van Too Insistent, maar de veel betere Trentemøller-remix live spelen. En het publiek wil steeds maar méér horen. Deze perfect op elkaar ingespeelde band met een eigen stijl op de grens van rock & roll en french hipster zet de über-Europese strakke pop door middel van een eigen twist op de kaart en verdient het grotere podium dat het toebedeeld kreeg. Topshow.

Fotografie: Daniël de Borger

Gezien: 7 december 2015, Paradiso-Noord Tolhuistuin, Amsterdam