Is het heel arrogant om als popjournalist te denken dat je de lezer soms een beetje op moet voeden? Eigenlijk wel natuurlijk en, laten we eerlijk zijn, het is ook behoorlijk zinloos. Zo schreef ik afgelopen jaar twee keer in OOR over The Hotelier. Beide stukken kwamen overigens op hetzelfde . . .

En toch blijf ik over ze schrijven, want lieve lezer, als Green Day 17.000 mensen op de been kan brengen, moet een volle Bitterzoet voor The Hotelier toch ook geen probleem zijn? Ja, het is appels met peren vergelijken, dat snap ik heus wel, maar in essentie zijn het beide rockbands. Met gitaren. En drums. Goed, toch eerst weer een korte introductie. Samen met bands als Touché Amoré, La Dispute en Pianos Become The Teeth is The Hotelier verantwoordelijk voor een fris geluid binnen de emo. Of posthardcore. Of indiepunk. Hoe je het beestje ook wil noemen. The Hotelier heette eerst The Hotel Year, maar dat werkte Google-technisch-gezien niet zo goed. Onder die naam brachten ze It Never Goes Out uit, een meer dan prima debuut en de perfecte opmars voor het meesterwerk dat tweede plaat Home, Like Noplace Is There bleek te zijn. Wat er zo goed is aan dat album? Het is de combinatie van tekst, muziek, emotie en muzikaliteit. Het is de stem van zanger (en bassist) Christian Holden, die – de emotraditie in stand houdend – de hoge noten net niet helemaal haalt, maar juist daardoor heerlijk rauw klinkt.

Het zijn de teksten van diezelfde Holden, oprecht en poëtisch, zonder ingewikkeld te worden. Een nummer als Your Deep Rest bijvoorbeeld, met een tekst als: ‘I called in sick from your funeral .The sight of your family made me feel responsible. And I found the notes you left behind: little hints and helpless cries, desperate wishing to be over.’ En zo komen we weer uit in Bitterzoet, waar dit nummer al vroeg in de set voor tranen met tuiten zorgt bij enkele bezoekers. Niet zo gek ook, ondanks dat de band een tikkie routinematig op het podium staat, is de uitvoering van zo’n beetje ieder nummer indrukwekkend. De set leunt stevig op nieuwe album Goodness – na Stage Four van Touché Amoré het beste album van 2016 – dat een stuk rustiger is dan de twee voorgangers. Live valt dat wel mee, vooral doordat Holden en de twee gitaristen elkaar vocaal perfect aanvullen en alledrie hun strot flink opentrekken en zo bijvoorbeeld Sun langzaam naar een climax brengen waar zelfs het deel van de zaal dat de band niet echt kent kippenvel van krijgt.

Het zijn de nummers van Home die echter de hoogtepunten van de avond vormen. Komt ook omdat het publiek tenminste een beetje loskomt bij toegiften An Introduction To The Album en The Scope Of All This Rebuilding. Verder nog opvallende dingen? Niet echt, het is de laatste avond van de tournee voor de band, ze informeren of er nog iets te doen is in Amsterdam, Holden deelt z’n pokerverslaving met ons en verder is het een typisch dinsdagavond-concert. Als we nou volgende keer met z’n allen naar een Nederlands optreden van The Hotelier gaan, zorgen dat de zaal propvol staat, dan wordt het misschien wat minder vrijblijvend allemaal. En toch heb ik een leukere avond gehad dan bij Green Day vorige week. Sorry.

Fotografie: Niels Vinck

Gezien: 7 februari 2017, Bitterzoet, Amsterdam