'Wat vind jij toch zo goed aan The Menzingers? Das toch een heel gemiddeld punkrockbandje?', vroeg laatst iemand me. Het antwoord is simpel: goede liedjes. Melodieuze punkrocksongs die je met twee vuisten in de lucht meezingt, terwijl de mouwen van je geblokte overhemd zijn opgestroopt. Beetje Hot Water Music, beetje . . .
ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Al bij het eerste voorprogramma is het rokerige zaaltje goed vol. Nederlander Tim Vantol heeft veel fans bij zich. Zijn akoestische punk, denk Frank Turner en – vooral door z’n stem – Chuck Ragan – doet het goed vanavond. En waarom ook niet, in al z’n eenvoud is Vantol een aimabele verschijning en met de liedjes zit het ook wel goed. Minder geslaagd zijn The Front Bottoms uit New Jersey: Blink-182 met een lelijk keyboardje en zonder de catchy nummers. Maar met een zanger op sokken.
The Menzingers beginnen hun set met The Obituaries, een van de vele knallers van het meest recente album On The Impossible Past. Een plaat die in ieder geval hoog gaat eindigen in één jaarlijstje in de laatste OOR van het jaar. Via Burn After Writing en Irish Goodbyes komen we uit bij Good Things en is de Winston inmiddels veranderd in een uit volle borst meezingende en springende zaal. De afwisseling in zang tussen frontmannen Tom May en Greg Barnett geeft deze band live net dat beetje extra. Op plaat zijn hun stemmen niet altijd even goed te onderscheiden, maar op het podium versterken ze elkaar juist.
De nadruk ligt vanavond op het laatste album, maar ook Time Tables en Home Outgrown van Chamberlain Waits (2010) krijgen een warm onthaal van de fans voor het podium. Inmiddels wordt er druk gecrowdsurft, is de pit tot redelijke proporties gegroeid en staan de vier bandleden met grote grijnzen op het gezicht te spelen. De laatste keer in Nederland stonden ze immers in een vrij lege Gigant in Apeldoorn, in het voorprogramma van Boysetsfire. Als er met I Was Born een eind aan de reguliere set komt, weten ze dan ook niet hoe snel ze weer het podium op moeten klimmen voor een toegift, met onder andere een Operation Ivy-cover en een geweldige versie met alleen de twee frontmannen op gitaar van Male Call.
En zo werd een doordeweeks concert van een ‘gemiddeld’ punkrockbandje ineens één van de beste shows van het jaar. Dat kwam voor 90% door de band op het podium, de volle zaal gaf het laatste zetje. Want ook al waren er best wat gasten die net iets te onhandig probeerden te crowdsurfen, dat het vol was, dat er massaal gedanst werd, het is niet zo’n vanzelfsprekendheid bij een punkrockshow in Nederland. Hell Yeah Bookings, dat deze show boekte, bestaat vanavond één jaar. En ondanks dat ze al bands als Off With Their Heads, Dead To Me en No Trigger naar de Winston haalden, is dit de eerste uitverkochte show. Beste punkrockfans, kom vaker naar dit soort shows, vanavond hebben we kunnen zien wat het op kan leveren.
Fotografie: Bart Heemskerk
Gezien: 27 september 2012, Winston, Amsterdam
