Dat betekent dat er verder op het podium niks gebeurt. Holland staat er als een zoutzak bij en gitarist Noodles beweegt ook niet veel. Omdat de Heideroosjes – ook niet meer de jongsten – het voorprogramma verzorgden valt het verschil extra op. Waar Marco Roelofs (37, afgetraind) nog altijd als een broekie over het podium vliegt, staat Dexter Holland (46) met één hand zijn overhemd omlaag te trekken, omdat de ventilator voor hem er steeds voor zorgt dat zijn bierbuik te zien is. Verschil moet er zijn. Wat ook niet echt helpt: het podium is de tijdens de integrale uitvoering van Ignition bijna de hele tijd fel verlicht. Zorg dan voor een vlammende lichtshow, dat verbergt de houterigheid van de band nog een beetje.

Aan de andere kant: wat heb je liever? The Offspring die muzikaal en vocaal een goede prestatie levert, maar er zelf weinig lol aan lijkt te beleven, of een zanger die buiten adem zijn eigen repertoire aan het verkrachten is? Want dat hebben we bij The Offspring ook wel eens meegemaakt. Daarbij speelt het vijftal – op het podium is de band sinds een aantal jaar uitgebreid met een extra gitarist, die voor 90% dezelfde akkoorden speelt als Noodles, maar wel voor een voller geluid zorgt – in een redelijk hoog tempo. Zo wordt Ignition er met vaart doorheen gejast, is er bij L.A.P.D. een spontane wall of death en zingt het voorste gedeelte van het publiek de twintig jaar oude plaat woord voor woord mee.

Tegen het einde duikt Dexter even het publiek in en lijkt het zowaar of de frontman toch best geniet. Sowieso is de keus om Ignition integraal te doen een sympathieke. Het album kwam twee jaar voor doorbraakplaat Smash, het grote publiek kent er geen nummer van en behalve de echte fans zullen er niet veel mensen een ticket kopen speciaal voor deze twaalf nummers. Even is er verbazing, als Holland aankondigt dat de band een pauze neemt. Maar ach, Noodles wordt volgend jaar 50, dus dat kwartiertje op adem komen gunt de Melkweg hem. Bovendien speelt The Offspring na de pauze nog gewoon bijna 45 minuten hits.

En die hits, die gaan er in als zoete koek. The Offspring speelde voor de pauze zonder backdrop en flitsende lichtshow. Na de pauze is dat anders. All I Want is de opmaat voor meezingers als You’re Gonna Go Far, Come Out And Play (Keep ‘Em Seperated) en Staring At The Sun. Het lijkt alsof Holland ook wat meer op z’n gemak is bij deze nummers, die hij de afgelopen tien jaar natuurlijk onafgebroken heeft gespeeld. Opvallend overigens dat van het volgende maand te verschijnen album Days Go By wel de titeltrack en het snelle Turning Into You worden gespeeld, maar dat Europese single Cruising California wordt overgeslagen. Gelukkig maar, want het is een draak van een nummer. Als de band voor de tweede keer, nu gelukkig kortstondig, het podium verlaat maakt de Melkweg zich op voor de grande finale. Die bestaat natuurlijk uit Pretty Fly (For A White Guy), The Kids Aren’t Allright en moeder aller Offspring-hits Self Esteem. The Offspring gaf een punkrockshow zonder energie. En toch werkte het vanavond.

Fotografie: Bart Heemskerk

Gezien: 18 juni 2012, Melkweg, Amsterdam