Total Depravity is een plaat die het horroresque sfeerbeeld vangt uit films als Hitchcocks Psycho, de gemiddelde ‘haunted mansion’ film en demonische elementen uit bijvoorbeeld The Excorcist. Bij opkomst rond de klok van half tien verschijnt een silhouet in de schemering, karakteristiek voor The Veils. Frontman Finn Andrews weet dat hij langzamerhand zijn haar aan het verliezen is en lost dat stijlvol op met een prominente hoed, in combinatie met een slank gesneden pak. Het siert hem en geeft hem de uitstraling die bij The Veils anno 2016 past. Hij blijkt naast een verdomd goede zanger op de planken ook een overtuigend predikant te zijn van het kaliber – mag ik dit zeggen? – Nick Cave.

Dat wordt al duidelijk tijdens het explosieve openingsnummer. ‘The sky is black, the moon is red. Here come the dead. Well listen up, because here the come. We prayed for heaven, but I got this instead. Here come the dead.’ Er ligt onheil op de loer, de dood jaagt op de luisteraar en Andrews bidt radeloos tot God in de hoop op een goed einde. Dit doet hij dusdanig overtuigend dat er ten opzichte van het studiowerk extra gas wordt gegeven. Andrews krijst en schreeuwt, maar gaat valse noten immer uit de weg.

Als deze aardbeving aan geluid voorbij is, volgt vrijwel de hele nieuwe plaat. The Veils geven aan over zelfinzicht te beschikken, want veruit het minst interessante nummer hiervan, In The Nightfal, wordt als enige overgeslagen. Het knappe aan de uitvoeringen die band ons vanavond voorschotelt is de dynamische combinatie van georganiseerde chaos en hemelse rust. Prijsnummers als Iodine & Iron en Do Your Bones Glow At Night? behouden hun donkere sfeer, maar tonen tevens aan dat de band ook teder en verzachtend uit de hoek kan komen. Daarentegen heeft Axolotl live het karakter van een directe duivelsuitdrijving en komt King of Chrome met 200 kilometer per uur en brandende banden op de luisteraar af.

Ook hier spat de horrorbeleving er vanaf. ‘No thing in hell or heaven can match this King of Chrome. It’s been 18 years since his last home cooked meal. He got an eye for trouble and a broken heart.’ Het zijn enkele passages die de energieke, absurdistische show van The Veils tekenen. Het spektakel eindigt in een onverstoorbare climax die ook overdonderend is door het epileptische lichtgebruik, dat de schimmen op het podium afwisselend zichtbaar en onzichtbaar maakt. Als de storm is gaan liggen volgt er een bescheiden opkomst van de man zie zijn ware ziel zojuist heeft blootgesteld en al zijn energie heeft gegeven aan de vrijwel volle zaal van de Melkweg. Vol overgave, zonder genade.

Wat volgt is een drietal akoestische nummers die zonder begeleiding van de band ten gehore worden gebracht. Het is immers niet zo dat het oude werk van The Veils volledig wordt geskipt. Tussen de donkere geweld van Total Depravity is er ook ruimte voor het luchtige The Pearl, afkomstig van Time Stays, We Go. Wat opvalt is de afwezigheid van Through The Deep Dark Woods, de grote hit van die plaat. Op Lowlands 2013 werd deze track zelfs nog gebruikt in de tv-opnames, hoe beroerd het toen ook klonk (wellicht is dat de reden ook wel). Des te verrassender is het dat vanavond alles lijkt te kloppen en dat vooral alles klinkt alsof er de hele dag aandacht is besteed aan een soundcheck. Wellicht is de bass soms ietwat dominant, maar Andrews heeft weinig moeite om daar bovenuit te komen.

Er wordt weergaloos afgesloten met Jesus for the Jugular, afkomstig van het tweede album Nux Vomica. Dat religie een grote rol speelt in de muziek die Andrews en zijn band maken is inmiddels wel duidelijk. Laten we vooral hopen dat de band de inspiratie die het hieruit put blijft gebruiken. Het contrast tussen de oude liedjes van The Veils en het lugubere nieuwe werk toont vanavond aan hoe een band muzikaal kan groeien in relatief korte tijd en hoeveel spannende elementen er dankzij Total Depravity zijn bijgekomen. In de wetenschap dat kaarten voor dit concert voorafgaand voor nog geen tien euro over de digitale toonbank gingen mogen we wel stellen dat The Veils ernstig tekort worden gedaan. Na het uitbrengen van één van de beste platen van het jaar is namelijk ook één van de beste shows uit de kast gehaald.

Fotografie: Niels Vinck

Gezien: 24 november 2016, Melkweg, Amsterdam