Als je echt fan bent van een band is het niet altijd even makkelijk om een concertverslag te schrijven dat de avond goed weergeeft. Maar wat kun je anders doen dan een verslag schrijven vanuit je eigen beleving? Als je de hele avond met grote ogen en open mond staat . . .

Na optredens in de Melkweg en op Lowlands is het vanavond de derde keer dit jaar dat de band uit New Jersey ons land aandoet. Je zou verwachten dat er zo langzamerhand wel  enige verzadiging op zal treden bij het Nederlandse publiek. Niets is minder waar. In de eerste helft van de set ligt de nadruk op laatste plaat American Slang. Aan de respons op openingsduo The Spirit Of Jazz en Boxer te horen hebben de fans ook die plaat omarmd. Frontman Brian Fallon is nooit zo’n prater en ook vanavond doet hij zijn mond alleen open om een liedje te zingen. Erg fijn, want daardoor speelt The Gaslight Anthem tijdens shows lekker veel nummers.

Het publiek is meteen wakker, maar het lijkt wel of de band zelf eventjes op gang moet komen. Alsof de vermoeidheid er eerst even uitgespeeld moet worden. Na oudje We Came To Dance en het recente Old Haunts is het tijd voor vier nummers van doorbraakplaat The ’59 Sound. De band speelt ze zoals het hoort, niets op aan te merken, maar het heilige vuur ontbreekt. Of het door de energie uit de zaal komt, of door de heren zelf, maar dat vuur wordt verrassend snel toch gevonden. En zo zien we vlammende uitvoeringen van onder meer Wooderson, The Queen Of Lower Chelsea en The Patient Ferris Wheel.

The Gaslight Anthem laat zien wat een rock ‘n roll-show hoort te zijn. Geen opsmuk, geen gelul, maar vier gasten die puntgave versies van hun toch al geweldige nummers spelen. Muzikaal gezien is het de beste show van de band in Nederland van dit jaar. The Gaslight Anthem mag dan op de laatste plaat wat gladder – ik noem het liever swingender – klinken dan op het oude werk, live is de band ongemeen rauw en authentiek. Wie durft er nog te zeuren over ‘de neefjes van Bruce’ als je een werkelijk sublieme toegift krijgt met American Slang, Stay Lucky en Here’s Looking At You, Kid? En wat te denken van een duet tussen Fallon en voorprogramma (en fulltime held) Chuck Ragan? Ragan – die met zijn band Hot Water Music de reden is dat Fallon ooit punkrock wilde maken – krijgt trouwens extra credits vanavond: hij krijgt met alleen een gitaar een zaal die op het hoofdprogramma wacht voor even muisstil. Held! Als The Gaslight Anthem na bijna een uur en drie kwartier met The Backseat toch echt het laatste nummer heeft gespeeld weet je het zeker: deze band kun je niet vaak genoeg zien.

Fotografie: Patrick Joosten

Gezien: 12 november 2010, 013, Tilburg