Na een introtape van ‘lo-fi held’ Daniel Johnston (geen idee wie dit is, dit moest ik schrijven van hoofdredacteur Koen Poolman) gaat het tijdens opener Flowers And You meteen los. Vuisten en stagedivers in de lucht, een zanger die haast in het publiek staat en zijn microfoon veelvuldig deelt met de intens meebrullende fans vooraan. Zo zou het altijd moeten zijn, een optreden maak je immers samen met je publiek. Sterker nog, eigenlijk maakt het op avonden als dit niet uit wie de instrumenten vasthoudt en wie niet. Het is duidelijk: Touché Amoré heeft de zaal volledig in z’n macht.

De set bestaat uit een mooie mix van het nieuwe Stage Four en de eerste drie albums. Muzikaal is Touché Amoré nieuwe wegen ingeslagen de laatste jaren, is het gelaagder geworden, maar tekstueel is Bolm altijd al een zwartkijker geweest. Zo passen oudjes ~ (Parting The Sea Between…) en The Great Repetition moeiteloos tussen New Halloween en Displacement. Nummers over het overwinnen van je demonen, over alleen achterblijven en over het voorbij gaan van de tijd. Bolm heeft de tekst van New Halloween iets aangepast: ‘Somehow it’s already been two years’. De dood van z’n moeder mag dan een jaar minder vers zijn dan toen ie het nummer schreef, de tekst van Benediction komt even later nog altijd uit z’n tenen: ‘People say that with time it gets easier, but I just think that they are wrong’.

Zware kost dus, gepassioneerd gezongen door een frontman die bijna geen stem meer over heeft. Hij houdt het tussen de nummers daarom kort. Even het zweet afvegen en weer door. En als ie het even niet meer trekt, is daar altijd nog het fanatieke publiek, dat woord voor woord iedere zin meebrult. Bolm zelf heeft het nog steeds af en toe bijna te kwaad. Nog zwaarder dan iedere avond deze nummers brengen, vindt de frontman de verhalen die hij na afloop van fans hoort. Hij wil een luisterend oor zijn, maar hoe troost je iemand als je zelf nog vol verdriet ziet? Zoals hij zegt voor de band aan toegift Non Fiction begint: ‘People say give it time, you’ll get over it. But you should never get over it.’

Het lijkt nu misschien alsof het een pikzwarte avond is, maar dat is het allesbehalve. Terwijl Bolm in het publiek hangt, de rest van de band uiterlijk onbewogen de nummers speelt en de oudere bezoeker vanaf de tribune tevreden toekijkt is daar het besef: dit is wat harde muziek zo mooi maakt. Geen megazaal, geen perfect geluid, wel een band op het podium die zijn oprechte emoties deelt met de luisteraar, die soms een beetje pijn doet, maar ook hoop geeft. Fuck yeah, dit is wat emo moet zijn. Bij afsluiter van de reguliere set Honest Sleep – het nummer waarmee het voor de band in 2008 zo’n beetje begon – verdwijnen frontman en microfoon in het publiek en zingt zo’n beetje de complete zaal de laatste regels van het nummer keihard mee.

I’m losing sleep
I’m losing friends
I’ve got a love hate love
With the city I’m in
I’ll count the hours
Having just one wish
If I’m doing fine
There’s no point to this.

Touché Amoré ging vanavond door merg en been.

Fotografie: Daniël de Borger

Gezien: 14 februari 2017, Melkweg, Amsterdam