Het supporterschap van je voetbalclub en dat van je favoriete band hebben veel gemeen. Je koopt een shirtje, de bijeenkomsten staan bol van rauwe emotie en wildvreemden met ontbloot en bezweet bovenlichaam vliegen je zonder pardon om de hals. De parallellen dringen zich nog meer aan je op wanneer die band afkomstig is uit de stad met een voetbalclub die zich gesteund weet door een heus legioen. Kritiek op de hypocriete city marketing is er genoeg, maar vanavond concluderen we eens te meer dat ze in Rotterdam niet alleen kunnen voetballen maar ook een leuk potje livemuziek maken.

Fotografie Hub Dautzenberg

Ze zijn de eersten om op te merken dat het hard is gegaan. ‘Twee jaar geleden gaven we onze eerste show in een atelier in Rotterdam voor vijftien… twintig, nou vooruit, vijfentwintig man’, verzucht zanger Lukas Jansen. Vandaag staat de band geprogrammeerd in de Fuzzy Lop, een maatje groter dan de Cashbah en X-Ray die vorige zomer vakkundig werden afgebroken. Het doet de band zichtbaar genoegen. ‘De grootste die we ooit hebben gespeeld, en hij staat fucking vol!’

Van de generatie pandemie-artiesten die vandaag in Beuningen hun opwachting maken – het festivalpubliek heeft al gedanst bij Froukje en zal nog gaan knuffelen bij Fred Again… – is Tramhaus de act die de behoefte aan de live-ervaring met lichamelijk contact nog het meest belichaamt. Het is deze zinderende livereputatie waaraan de band zijn plek vanavond verdient, een debuutalbum ligt er immers nog niet. De verwachting is dat de band wederom met gemak de drie punten mee naar huis neemt.

Het begin is nog wat stroef. Setlistopener Marwan wil afgezien van enig gewoel vooraan nog weinig losmaken, Seduction, Destruction weet het publiek te verleiden tot een voorzichtige circle pit als de band alweer wat gas terugneemt met recente B-kant Erik’s Song. Aan de inzet van zanger Jansen ligt het niet. Ondanks – of dankzij – zijn slungelige lichaam blijkt hij te beschikken over een scala sierlijke bewegingen, die hij, wulps hupsend over het podium, het microfoonsnoer achter zich aan slepend, gebruikt om zijn woorden kracht bij te zetten. 

De score wordt geopend met The Goat. Bij het inzetten van de repetitieve gitaarlijntjes gaat er ergens in het publiek een gouden confettikanon af, bier wordt door de lucht gesmeten. Met gebalde vuisten moedigt Janssen de fans aan die zich in de moshende menigte storten, die stand zal houden tot het einde van de show. Shirts gaan uit om boven de hoofden te worden gezwaaid en een vrouw in shirt van de eerder aangehaalde voetbalclub torent boven het publiek uit als de ‘Ha’ uit Make It Happen stevig weerklank vindt in de tent. De jongere en minder jonge festivalbezoekers komen elkaar tegen boven de hoofden van het publiek.

Tijdens hoogtepunt van de show Minus Twenty waagt Jansen ten slotte, als op handen gedragen kampioen met beide armen in de lucht, zelf ook nog een duik in de menigte, terwijl op de achtergrond de bassiste de longen uit haar lijf krijst. Tramhaus is het levende bewijs dat ook met een team vol spelers onder huurcontracten die geen van allen op hun eigen positie spelen, kan worden geschitterd – zolang er een gezamenlijk plan is. De landstitel livemuziek gaat ook naar Rotterdam dit jaar.

Gezien: Down The Rabbit Hole, 30 juni 2023 (20.30 uur) in de Fuzzy Lop. Lees hier al onze verslagen van Down The Rabbit Hole.

Zomeractie!

Speciale zomeractie! Als je nu een jaar­abonnement op OOR neemt betaal je geen 66,95 maar slechts 50 euro. En je maakt tevens kans op een originele Epiphone ES-335 gitaar! Meld je hier aan.