Voor festivalbezoekers die gelukszoekers zijn viel er zaterdag wel heel veel te halen op TW Classic, met onder andere Nick Cave And The Bad Seeds, Florence + The Machine en The Smile op het programma. Wat kan een dagje bandjes kijken, zelfs in de plensregen, toch een zege zijn.
Fotografie Hub Dautzenberg
Mooi is dat. Net als je denkt dat je precies weet wat je moet zien en hoe laat, en waarvan je als festivalganger gelukkig gaat worden, overvalt je het gevoel waar je sinds de aankomst op het immense terrein naar streeft. Dat gevoel van volslagen vrijheid en plezier, de reden waarom festivalgangers steeds hemel en aarde bewegen om naar popfestivals te gaan. Dat gevoel is niet te koop: je moet je erdoor laten overrompelen. Het liefst op een onverwacht moment.
In dit geval is de middag al een paar uur op streek, in het Vlaamse Werchter, op het met 45.000 bezoekers gevulde groene festivalterrein. We hebben al wat prima bandjes gezien als dertiger Courtney Barnett op de planken staat. Ze kuiert over het podium, ze speelt vol bezieling op haar gitaar, het tempo is rustig, met z’n allen hebben we even geen haast. Zij kijkt gelukkig, de bandleden steken duimen naar elkaar en naar ons op, de zon laat zich zien. We zijn dus met z’n allen helemaal in het moment, zoals Florence Welch van Florence + The Machine later zal zeggen. Helemaal zen, zou de lezer van Flow zeggen.
En dan: pats, boem. Opeens wordt zelfs deze journalist overvallen door een werkelijk magistraal geluksgevoel. Wat is het toch een voorrecht om een hele dag op je dooie gemak bandjes te kunnen kijken. Zeker als het er zo veel zijn als vandaag. Want op de valreep werd Rock Werchter Encore, een van de festivalformules van moederschip Rock Werchter, samengevoegd met TW Classic. Dat vindt normaal op één podium plaats, het grootste. Wat van TW Classic het makkelijkste festival van Europa maakt, voor bezoekers, want te kiezen valt er toch niet. Maar nu zijn er opeens drie podia open, naast de Main Stage dus ook twee gigantische tenten. Opeens valt er veel te kiezen. Wordt het The Smile of The Kid Laroi? Placebo of Florence + The Machine?
De dag begint met een makkelijke keuze. Whispering Sons (13.00 uur, Main Stage) opent op het grote podium, het donkere bandgeluid is al een tijd geliefd bij Studio Brussel. Het is het moment van de dag waarop iedereen nog parkeert, munten koopt, het terrein verkent. Het loopt geen storm, integendeel. Frontvrouw Fenne Kuppens laat zich er bepaald niet door kisten. Zij dwingt band en publiek, dat lekker de golden circle in dartelt die een paar uur later verboden terrein voor de gewone ziel zal worden, op te letten. Hier staat een Vlaamse popster in de dop: dat te grote pak, die broeierige blik, die schitterende donkere zangstem. Het duurt nog een hele dag, dan staat Nick Cave hier, maar het zijn dezelfde bewegingen en het zijn dezelfde muzikale bronnen die veelal naar achter wijzen (Joy Division, Nico). Het is een gekke taak, het openen van zo’n enorm podium voor een nagenoeg lege weide, maar de missie is geslaagd. Met vlag en wimpel.
Slagen doen er wel meer op TW Classic XL. Niet allemaal: zeldzaam is de valse start van The Specials (17.15 uur, Klub C), futloos en alles behalve dansbaar in het begin, en de miskleun van zangeres Sky Ferreira (15.30 uur, Klub C), die dik twintig minuten te laat begint en totaal stoïcijns opent, terwijl haar band uit alle poriën stress lijkt te ademen. Op Best Kept Secret ging het onlangs ook al mis: wat hier achter de schermen gebeurt, we willen het niet weten. Of eigenlijk wel, al is dat dan een soort ramptoerisme. Want de kille blik die haar gitarist haar toewerpt spreekt boekdelen. De gemiddelde festivalganger, op zoek naar momenten van geluk, oordeelt snel: al na een nummer of twee stroomt de tent leeg. Sky galmt en kweelt maar is niet met ons, en wij niet met haar. Één ster, geeft het Vlaamse blad Humo even later in het liveblog. ‘Plaatsvervangende schaamte veranderde in bedroevend medelijden’, luidt de kop. En terecht.
Sylvie Kreusch (13.45 uur, Klub C), uit de Balthazar-familie, scoort daarentegen wel in een van de grote tenten: haar roze pak, we kennen het van Pinkpop, schittert hier ook. Groot zijn haar gebaren, maar haar muziek is juist als een verkoelende zomerbries op een snikhete middag. Het is alsof we allemaal verleid worden, om de vinger worden gewonden. Dat is zo’n beetje totaal het tegenovergestelde van wat Sleaford Mods (14.20 uur, Main Stage) zo’n beetje tegelijkertijd met ons doet. Twee Britten, een met een laptop, de ander met een microfoon. Heldenstatus in eigen land, punk, rebels, rauw en opzwepend. Ergens denk je dat het een grap is, welke artiest haalt nu zelf op het podium de laptop uit de rugzak? Andrew Fearn doet het, en daarna gaat hij er doodleuk bij staan dansen, totaal uit de maat, soms hijgend van vermoeidheid. Hij kijkt erbij alsof hij zelf ook wel weet dat dit een beetje maf is, en makkelijk, want hij doet letterlijk niets. De nummers stoppen automatisch, de enige actie die hij onderneemt is het weer op start drukken als z’n bandmaat ja heeft geknikt. Waarna Jason Williamson zich al even onbeschaamd weer in een scheldpartij op beats verliest. Terwijl hij soms zijn pens laat zien, onder zijn shirt, en beweegt met de motoriek van een gek geworden kip.
Het is dus allemaal volslagen fantastisch, en in elke vezel te voelen, zeker als je dichtbij staat en de rake teksten van Williamson probeert te volgen. Geprezen zijn de festivals die hun golden circle toegankelijk houden: er staan veel jonge bezoekers pal voor het podium die een show lang van heel dichtbij zien hoe je als muzikant totaal je eigen koers kunt varen, zoals Sleaford Mods doet. En dat is goud waard. Misschien krijgen de kids die dat zien zelf de smaak te pakken. Of raken ze geïnspireerd en maken ooit iets zelf. Of dat heilige vuur ook het veld achteraan bereikt, waar wordt geluierd en gepilst, valt te bezien: maar vooraan vliegen de zweetdruppels van fans ons om de oren. Er ontstaat zelfs een moshpit, toch niet echt een gegeven op TW Classic, dat gemiddeld een ouder publiek trekt.
Maar zelfs op een festival dat erom bekend staat terug te willen blikken, blijkt de jeugd vandaag de toekomst te hebben. Een paar keer vandaag staan de tenten op z’n kop door shows van jonge artiesten die een jong publiek trekken. Zwangere Guy (16.15 uur, The Barn), rapper uit Vlaanderen, zet met ontbloot bovenlijf de tent werkelijk in vuur en vlam. Vooraf leek hij een vreemde eend in de bijt, maar vandaag blijkt zijn komst logisch. Van alle Vlaamse artiesten hier heeft hij misschien nog wel de mooiste toekomst voor de boeg. The Kid Laroi (18.15 uur, The Barn), bekend van wereldwijde monsterhits als Stay met Justin Bieber en de ballad Without You, heeft dat ook. Wonderlijk: voor het uitbundige Stay nodigt hij fans op het podium uit, een clubje jongens, ze lijken allemaal precies op hemzelf en op Justin Bieber. Deze zanger, geboren in 2003, en z’n piepjonge fans: ze hebben de toekomst en maken plezier, en het heilige vuur is ook bij de oudjes hier voelbaar.
Dat heilige vuur brandt overigens bij verreweg de meeste artiesten, na een paar jaar corona-ellende. We worden geprezen. We worden bejubeld. Artiesten maken hartjes voor ons, en ze zeggen dat ze blij zijn ons te zien. Florence van Florence + The Machine (20.15 uur, The Barn) heeft ons al helemaal gemist, dat is wel duidelijk. In haar trouwjurk dendert ze over het podium, meer nog dan normaal zelfs, tussendoor praatjes houdend over liefde en vergeving. We moeten lichtjes laten zien, er is een sitdown (bekend uit het voetbalstadion) en we mogen meespringen, zo hard als we kunnen. Florence maakt hartjes als we het goed doen en moet halt houden als het gejuich zo luid is dat verder spelen even geen optie is. Als climax valt ze in katzwijm in de armen van een fan die ook in katzwijm valt, prachtig geregistreerd door de camera’s, onthaald door een lang ‘aaah’ van het publiek, dat z’n goedkeuring steeds weer uit door simpelweg op de planken op de grond te stampen. Het is zoetsappig, het is lieflijk, maar het is ook geweldig. De kracht van het samenzijn spat ervanaf.
Uiteindelijk is TW Classic XL toch op z’n best als er artiesten gepresenteerd worden die niet vaak te zien zijn. Een van de smaakmakers is The Smile (17.35 uur, Main Stage), de nieuwe band van Thom Yorke en Johnny Greenwood, iconen van Radiohead. De setting is bijzonder. Het is inmiddels gaan regenen, tamelijk genadeloos, en wat donkerder geworden, en The Smile klinkt alsof het dat sombere decor expres heeft uitgezocht. Yorke speelt soms bas, soms gitaar, zijn zang er galmend overheen, in nummers die laag voor laag worden opgebouwd, zijn bezetenheid te zien in elke beweging. Weer moet je eigenlijk vooraan staan om te zien hoe goed deze bandleden op elkaar ingespeeld zijn: het is van een intense broeierigheid, verder van een automatische piloot valt niet te komen.
En dan, opeens, is er ook de lach op het gezicht van Yorke, die niets tegen het publiek zegt. De in coronatijden gemaakte plaat A Light For Attracting Attention is magistraal mooi, live komt zeker het pittigere werk van die plaat schitterend uit de verf. Bezoekers krijgen dan waarvoor ze hebben betaald: het geluid is echt prachtig. Dat is het ook bij Placebo (19.45 uur, Main Stage), dat kraakhelder en loeihard klinkt als het opent met Forever Chemicals en daarna Beautiful James. De presentatrice van dienst – die zich veel te weinig laat zien vandaag, kondig dan elke show aan – zegt het vooraf al: geen band die zo’n band heeft met Werchter. Dat is te zien. In voetbaltermen is hier sprake van een thuiswedstrijd: we zien fans volledig in katzwijm vallen voor Brian Molko, die tegenwoordig een werkelijk foeilelijke snor draagt, zo’n snor die Nick Cave ook had.
Die heeft hij nu niet meer. Om tien uur ‘s avonds wordt TW Classic XL weer het TW Classic zoals we het kennen: met één artiest op één podium. De tenten zijn dicht, we staan allemaal voor het hoofdpodium als Nick Cave (22.00 uur, Main Stage), natuurlijk met The Bad Seeds, daar op komt met een karatetrap. Letterlijk. Zo opent hij wat ook hier weer op een kerkceremonie lijkt, met Cave zelf als priester of dominee. Wat volgt is een kolkend mengsel van woede, frustratie en verdriet, verpakt in een geweldige setlist, gespeeld door een fantastische band. Maar dan in de regen. Wij raken doorweekt, Nick Cave ook, want hij struint langs de voorste rijen, steeds weer, wijzend, kirrend, schreeuwend, zingend. Die handen van de voorste rijen grijpen naar ‘m, het is een fascinerend gezicht. Het is een schouwspel dat nog dagen, weken bij zal blijven.
Want wat gebeurt er opeens als Nick Cave iemand uit het publiek iets hoort zeggen, hij voorover leunt en in de microfoon antwoordt: ‘yes, that’s my son’? We weten wat er is gebeurd: in mei overleed zijn zoon Jethro, dertig jaar oud nog maar. Wat is er tegen hem gezegd? Op het gezicht van Cave verschijnt een glimlach vol pijn, een duizelingwekkend beeld, geregistreerd door de camera’s. We worden er stil van. Maar Cave dendert al snel weer door. Tupelo en From Her To Eternity op oorlogssterkte, hij ramt ze er bij ons in, we happen naar adem. Cave loopt letterlijk voorop, over die plank tegen de barrières aan, op het podium kronkelt z’n vriend Warren Ellis als maniakale aanvoerder van de Bad Seeds. Het is in een woord geweldig. Over levens veranderend gesproken: Cave trekt fans uit heel Europa, zo horen we aan de talen om ons heen, maar hij trekt ook fans van alle leeftijden. Net volwassen Italianen zingen alles woord voor woord mee. Een groepje tieners steekt gebalde vuisten in de lucht. Het zijn mooie bewijzen van waarom livemuziek zo belangrijk is. Dit betekent iets voor ons allemaal.
De woorden raken sleets als het over Cave gaat, maar het moet gezegd: deze man is in de vorm van z’n leven. De apocalyptische regen past er goed bij. Wij nat, hij nat. Z’n mooie pak. Hij ziet de poncho’s, hij vraagt er om een, maar smijt ‘m weg als hij er een krijgt – niks poncho, Cave gaat voor de volle overgave. Met z’n ogen dicht neemt hij een duik in het publiek. We weten het, hij zingt het weer: ‘Can you feel my heartbeat?’ Ja, dat kunnen we. Niet zo’n klein beetje. We hadden nog wel een paar uur extra gewild, Nick. Zelfs in deze regen. Zelfs met het vooruitzicht op files en de onvermijdelijke terugkeer naar huis, uit de bubbel, weg van deze dag geluk zonder haast. Het is een geweldige festivaldag geweest, waarin de jeugd veel meer dan verwacht een rol opeiste. En terecht natuurlijk.
‘Party like it’s 2020, 2021 and 2022’, staat in grote letters op de stand van Studio Brussel, vlak naast het hoofdpodium. Zo is het. Volgend jaar op TW Classic: Bruce Springsteen. Kaarten voor de golden circle kosten dan 172,50 euro. Voor zulke bedragen worden er vermoedelijk een stuk minder snel jonge levens veranderd.
Gezien: 25 juni, TW Classic in Werchter (BE)
Gratis naar Dour! Als je nu een abonnement voor twee jaar OOR à 134 euro neemt, krijg je een 5-dagen-ticket voor Dour 2022 (t.w.v. 195 euro) voor woensdag 13 t/m zondag 17 juli als welkomstgeschenk! Kijk hier.
De nieuwe OOR is uit!
Inclusief Nick Cave-special (m.m.v. Anton Corbijn). Bestel ‘m hier.
