Het eerste dat opvalt is dat de tribune die normaliter achterin de zaal staat is weggehaald, waarschijnlijk omdat de band de hele vloer wil kunnen gebruiken tijdens het optreden. Dat is allemaal leuk en aardig, maar hierdoor is ook het rolstoelpodium afwezig, waardoor er rolstoelen tussen de massa staan geklemd. De mensen die daar in zitten hebben waarschijnlijk niet veel gezien van opener Heavydirtysoul. Het nummer is een onnavolgbare mix van rock, pop en hiphop, dat op wonderbaarlijke wijze toch klinkt als een geheel. Meteen valt ook al op dat lichtshow die de heren hebben meegenomen van stadionwaardige kwaliteit is. Iets dat eigenlijk geldt voor de hele show, want alles ziet er geweldig uit.

Zanger en multi-instrumentalist Tyler Joseph en drummer Josh Dun spelen al hun instrumenten zelf (en doen dat uitstekend), de rest komt van een bandje af. Dat is logisch, hun songs zijn zo bombastisch dat je die onmogelijk met zijn tweeën kan uitvoeren, maar het zorgt er toch ook voor dat het optreden al snel een beetje kitscherig aanvoelt. Inderdaad meer als een circusshow dan als een concert. Toegegeven, als Joseph aan het einde van Hometown met piano en al van het podium verdwijnt en een halve minuut later op het balkon staat te zingen, staan zelfs wij te juichen, maar verder slaat de band vanavond een beetje door qua gimmicks.

Zo wordt na die uitstekende verdwijntruc de show stil gelegd voor een nietszeggend tussenfilmpje. Er zijn veel van dit soort breaks en ze halen compleet de vaart uit het optreden. Een nog groter probleem is dat eigenlijk alleen de songs van laatste plaat Blurryface sterk genoeg zijn om te boeien in een zaal van het formaat HMH. Als Twenty One Pilots ons een show met alleen maar knallers zou voorschotelen zouden wij ze iedere gimmick vergeven, maar nu voelt ongeveer de helft van de nummers als vulling. Dat bereikt zijn dieptepunt als Joseph en Dun verkassen naar een speciaal mini-podium achterin de zaal, voor een medley van oudere nummers.

Ten eerste is dat een beetje jammer voor de fans die de hele dag voor de deur hebben staan wachten om maar vooraan te staan, die zien gedurende dit intermezzo helemaal niks. Ten tweede zijn de meeste van deze nummers zelfs in ingekorte vorm gewoon niet interessant. De enige twee nummers die er wel bovenuit springen, Addict With A Pen en March To The Sea, hadden we dan weer graag volledig gehoord. Er gebeurt zo veel tijdens het optreden dat je je onmogelijk kunt vervelen, maar dat werkt na een tijdje juist vermoeiend. En dat terwijl juist Heathens, waarin de trukendoos even dicht blijft, het hoogtepunt van de avond is.

In de tweede helft van de show lijkt de band een geweldige verrassing voor ons in petto te hebben. Onze eigen Chef’Special, dat het voorprogramma van de band verzorgde tijdens hun Amerikaanse tour, komt het podium op! Het zorgt voor totale euforie in de zaal, maar al snel blijkt dat de heren vooral als decoratie dienen. Ze staan maar een beetje te dansen en zijn na een paar minuten al weer weg. Zanger Joshua Nolet mag later nog crowdsurfen in een hamsterbal, maar verder is hun rol typerend voor de rest van de show: op het eerste gezicht super leuk, maar het voegt eigenlijk niks toe.

Tegen het einde van de show herpakt de band zich wat en krijgen we strakke uitvoeringen van monsterhits Stressed Out en Ride. Dan valt weer op dat Twenty One Pilots gewoon een hele goede band is, met een boel hele sterke songs. Des te jammer dus dat die verpakt worden in een rommelige show. Het obligate crowdsurfen-met-een-drumstel-momentje is opnieuw erg vermakelijk en, toegegeven, zouden we ook niet willen missen. Maar bij de volgende shows mag de band zich van ons wat meer op de inhoud concentreren en minder op de vorm.

Fotografie: Arend Jan Hermsen

Gezien: 15 november 2016, Heineken Music Hall, Amsterdam