ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Als we de poptempel betreden zien we nog net hoe de zangeres van Mannequin Pussy aan het einde van haar set over het podium heen krioelt, waarna we naar de grote zaal vertrekken voor Miya Follick. De naam van deze uit LA afkomstige zangeres zoemt al een tijdje rond en deze maand bracht ze met Trouble Adjusting nog een héle fijne single uit. Hooggespannen verwachtingen voor het optreden dus, die Follick grotendeels inlost. Ze is nog een beetje onzeker, het grootste gedeelte van de show staat ze met haar ogen dicht, maar dat vergeten we direct zodra ze haar mond open doet. Follick heeft echt een fenomenale stem, die moeiteloos van fluisterzang naar orkaankracht gaat. Nog niet alle songs zijn even sterk, zeker tegen het einde van de show begint eentonigheid de overhand te krijgen, maar Follick wint desondanks terecht heel veel zieltjes vanavond.
‘Deze nieuwe weg die Sadie is ingeslagen bevalt ons wel.’ Dat zelfs het promo-tekstje op de site van London Calling maar matig enthousiast lijkt te zijn over Sad13, Speedy Ortiz-zangeres Sadie Dupuis, voorspelt niet veel goeds voor diens optreden. Haar vorig jaar verschenen debuutplaat Slugger is een alleraardigst electropop-werkje, maar live werkt dat materiaal minder. Grootste probleem is de rommelige geluidsmix. Uit de speakers klinkt een geluidsbrij waar geen enkele nuance in te horen is, waardoor de sowieso al niet erg gevarieerde nummers nog moeilijker uit elkaar te houden zijn. Het enige nummer wat vanavond een beetje over komt is Devil In U, niet toevallig de song die vanwege de prominent aanwezige gitaren nog het meest aan Speedy Ortiz doet denken. Op plaat bevalt ‘deze nieuwe weg die Sadie is ingeslagen’ ons ook wel, maar vanavond komt het niet uit de verf.
Deze editie van London Calling kent veel vrouwen op de affiche. Een bewuste keuze om tegen de veelal door mannen gedomineerde line-ups van grote festivals in te gaan. Daarvoor alleen maar lof, maar het zorgt er wel voor dat een band als Palace extra opvalt, en niet in positieve zin. Palace is namelijk een soort band waar er zo veel van zijn, vier onopvallende witte jongens die volstrekt oninteressante en tandeloze indierock maken. Frontman Leo Wyndham doet zijn best, maar kan ook niet verbloemen dat zijn band echt niks toe te voegen heeft.
Heavy Meta van Ron Gallo is een van de betere rockplaten van het jaar. Dat zijn vuige sixtiesrock ook goed gedijt op London Calling mag dan ook geen verrassing heten. Na wat schattige woordjes Nederlands trapt Gallo direct af met de vol vuur gespeelde meeschreeuwer Young Lady, You’re Scaring Me. Dat lijkt te aftrap te zijn van een heerlijk rock & rollfeestje, maar helaas komt dat nooit echt van de grond. In het middenstuk van de show gaat het tempo net iets te veel omlaag, vooral door een nogal wazig intermezzo waarbij Gallo het publiek ferm toespreekt vanaf de rand van het podium. Des te spijtig dus dat de band maar zo kort ingeroosterd staat, want een paar nummers later is het alweer gedaan. Een niet helemaal geslaagd half uurtje dus, dat echter wel naar meer smaakt.
Qua podiumpresentatie en zelfvertrouwen zit het bij Black Honey wel snor. Frontvrouw Izzy Bee staat er bij als het kleine zusje van Blondie’s Debbie Harry en begint vol overgave een charmeoffensief op de zaal. Dat heeft de band ook wel nodig om de aandacht van het publiek vast te houden, want echt lekker loopt het vandaag niet. Hitje Hello Today krijjgt nog wel een fijne uitvoering mee, maar verder staat de band maar vlakjes te spelen. De bravoures van Bee beginnen dan ook meer op grootheidswaanzin te lijken, zeker wanneer ze een nummer stil legt voor ‘s werelds meest obligate sitdown. Aan het eind van de show raakt de zangeres echter enorm ontroerd als ze de familie van een trouwe, terminaal zieke fan toespreekt. Waarschijnlijk zat de hele band daar nogal mee in de maag, want in het slotnummer wordt er vervolgens wél knallend gespeeld. Net genoeg voor een krappe voldoende.
Wat doet British Sea Power eigenlijk op London Calling? Met bands als Spoon en Wild Beasts stonden er ook afgelopen jaren al wel wat meer gevestigde namen op de line-up, maar dat zijn tenminste bands die nog steeds spannende en intrigerende albums uitbrengen. Dat kunnen we van British Sea Power niet echt zeggen. De laatste paar albums van deze indierockers waren vooral erg degelijk en dat zelfde geldt voor het optreden. Nieuwe nummers als het bombastische Bad Bohemian worden vakkundig afgewisseld met ouder werk als Waving Flags. Halverwege de show komen er twee mannen in berenpakken vanuit de backstage het publiek in, die de bescheiden moshpit met die-hardfans nog wat verder aanwakkeren. Zo ontstaat er dus toch nog enige euforie in de zaal, maar als dat op een festival als dit door zo’n gimmick komt en niet door de muziek is er toch iets misgegaan.
Net als je denkt dat je met een beren-moshpit wel het raarste van de avond gezien hebt is daar HMLTD. Dit zestal Londenaren ziet er uit als een kinky versie van Village People en maakt muziek die het best valt te omschrijven als industrial glam-punk. Zanger Henry Spychalski, denk een liefdeskind tussen David Bowie en Batman-schurk de Joker, schreeuwt de longen uit zijn lijf terwijl de band om de haverklap wisselt tussen allerhande stijlen. Paradiso lijkt eerst een beetje overweldigd, met goede reden, maar het duurt niet lang voordat de band de zaal meekrijgt. Verplichte kost voor de nachtprogrammering van ieder festival dit seizoen.
The Districts hebben het niet makkelijk. Aan hen de taak om rond een uur ‘s nachts nog een vermoeid – en inmiddels ook aardig leeggelopen – Paradiso te vermaken. Dat lukt de heren met hun rechttoe rechtaan rocknummers prima. Vooraan breekt bij de eerste noten van opener Chlorine al een bescheiden pit uit, de rest van de zaal kijkt goedkeurend toe. Het enthousiasme van het voorste publiek lijkt een goede werking op de band te hebben, want die begint terwijl het optreden vordert steeds meer te vlammen. De praatjes van zanger Rob Grote zijn niet te verstaan, maar in tegenstelling tot wat we eerder vanavond een paar keer zagen lukt het hem tenminste wel om de vaart er in te houden. Een prima optreden om de nacht mee in te duiken.
Zo verlaten we Paradiso met gemengde gevoelens. Echte hoogtepunten zijn na deze eerste dag nog op een hand te tellen, maar op enkele uitzonderingen na doet London Calling qua aanbod zijn naam als showcasefestival wel weer meer eer aan dan vorige edities. De optredens van acts als Ron Gallo en Black Honey waren dan wel niet perfect, zulke artiesten zijn wel degelijk beloftes voor de toekomst. Tel daarbij op dat de line-up van de zaterdag door namen als TRAAMS, Priests en Pond op papier sterker is dan die van vandaag en we zijn alvast voorzichtig optimistisch over deze editie van London Calling. De tijd zal het leren.
Door: Reinier van der Zouw / Fotografie: Luuk Denekamp
Gezien: 26 mei 2017, Paradiso, Amsterdam