Vestrock trapt vrijdagmiddag af – het weer: beetje kil en grijs – met het integraal afspelen van het nummer Dandy (uit 1966) van The Kinks. Het vragende zinnetje ‘Dandy, where you gonna go now?’ lijkt van toepassing op Vestrock zelf. Waar neemt het boutique festival in Hulst, dat haar twaalfde editie beleeft, een Zeeuws succesverhaal van jewelste, ons dit jaar mee naartoe? Dandy gaat naar The Prodigy.
Fotografie Harrij Stekel
Vrijdag
Dandy wordt deze middag afgespeeld als intro voor een optreden van Zeeuwse Desmond Dandies, winnaars van de Vestrockrally, lekker gitaarbandje, dreunend en pittig vijftal geworteld in de sixties, met eigen nummers, dat goed thuis blijkt in het werk van The Beatles en The Kinks. Fijne festivalopener. Maar een echte Zeeuwse Dandy treffen we even later in de tent: Timo Roos uit het nabije Terneuzen. Hij is zanger van de Zeeuws-Vlaamse band Indigo Pastel, die goed thuis is in de geschiedenis van gedragen Britse muziek uit de eighties en nineties, alles van The Walker Brothers tot Suede en Pulp, om het zo maar samen te vatten. Timo heeft een goede, krachtige soepele theatrale stem en is een en al charisma en flair. Even later zien we hem tussen het publiek staan zingen.
Even Gin & Juice, een piepjonge Hulstse (feest)schoolband. Een soort Zeeuwse Navarone. Met een uitstekende zanger in de persoon van Matthijs van Driessche. Hun gimmick is dat ze allerlei hits en bekende supernummers naadloos aaneen spelen. Als een band die een parelsnoer rijgt. We noteren Umbrella, Great Balls Of Fire en Proud Mary. Bij Y.M.C.A. worden bouwvakkerhelm en indianentooi opgezet (Village People) en breek het zonnetje door, een beetje feest op het veld, Highway To Hell, Fight For Your Right To Party, er is een bellenblaasmachine actief, Another Brick In The Wall, Whole Lotta Love. Kundig gedaan, ze overrompelen en charmeren beslist, deze jeugdige Zeeuwen, maar we blijven binnen de lijntjes en gaan er niet uit.
Op een andere manier is dat ook het geval bij The Native, steengoed spelende piepjonge Britse band in U2 stijl. UK’s next big thing, dat werk. Ze spelen – zoals Britse bands wel vaker – met meer power dan Nederlandse bands. Vooral de gitarist valt op met zijn expressief indrukwekkend krachtig geluid en het achteloze agressieve gemak waarmee hij dat uit zijn instrument ranselt. Ze treffen het publiek in een lamlendige bui, wel geïnteresseerd, maar niet van zins zich te laten meeslepen, laat staan gelijk overwonnen te geven. Maar: ook binnen de lijntjes, geduchte toekomstige concurrenten van Inhaler.
Waar is Bob Uit Zuid als je hem nodig hebt? Daar banjert Bob Uit Zuid (‘Ik kom uit Zuid’) over de mainstage. Een brok waakhond tegen lamlendigheid, geestelijke luiheid, zelfgenoegzaamheid en indutten. Misschien moet Ajax hem eens polsen, grap Ik Uit Oost. Nors, bars, grommend, terwijl zijn band – bassist en gitarist – compact psychedelisch hobbelend staan te improviseren. Bob heeft besloten dat het tijd is om het festival bij de les te krijgen. ‘Vestrock, hebben jullie er een beetje zin in?’, doorbreekt hij de lethargie. Zijn mooiste boutade – en van de dag – moet dan nog komen: ‘Mensen, een stapje naar voren, ik wil op jullie spugen, doe het voor mij.’ In al zijn lompheid is Bob Uit Zuid intens goed, ik ben meteen voor altijd fan. Tegen het publiek:’ ‘Nog iets bijzonders gezien? Goede band, he? Niet normaal.’ Tegen het einde blaft hij iets over het Ruhrgebied. ‘Dit wordt het laatste nummer, dank je wel Vestrock.’ En dat gaat over Karpervissen.
En dan zijn we helemaal klaar voor Gladde Paling, tientallen meters verderop in de Tent. Een van de hoogtepunten van Vestrock Dag 1, Gladde Paling kleurt alleen maar buiten de lijntjes. Gladde Paling put uit de enige twee werkelijk originele Nederlandse bijdragen aan de popcultuur; (het absurdisme van) Wim T. Schippers en (de energie en snoeiharde beats van) gabberhouse. Aan ADHD lijdende muziek. Uitzinnig en op hol geslagen. Grappig en lucide. Op de zenuwen werkend. In de muziek van Gladde Paling lijkt alles uit elkaar te vallen, fragmenten, memes, samples, kreten, zoals vroeger de kasten steevast omdonderden in Van Oekels Discohoek. De muziek van Gladde Paling wordt bijeengehouden door maar een ding; hakkuh. Wat je het publiek, althans het jongere gedeelte ook spontaan, fanatiek en volovergave ziet doen. De tent ontploft, iedereen uit z’n plaat. Gladde Paling is van een ander slag – gabberen, ontregelen. Steengoed.
En dat is ook op het grote veld Joost. Wat een gulle, geweldige entertainer is deze man met de kleine achternaam uit Fryslân. Hij geeft zich helemaal: stampende housebeat, gestoord, studentikoos, stropdas, overhemd, geblondeerd. Optreed-autist, die over het podium stuitert. Grappige, goed doserende verhalenverteller, zeer bezig met het publiek en zichzelf. Fijn om hem te horen constateren dat zijn naam nu net zo groot is als die van Guus Meeuwis, onnavolgbaar hoe hij erop komt, maar het is waarschijnlijk waar. Joost Klein rules. Aan het eind kondigt hij een gast aan die zogenaamd in de Burger King in Antwerpen werkt en zijn leven veranderd heeft. Dat blijkt de zanger/vocalist van Gladde Paling te zijn. Vervolgens stuiteren hij en Joost samen over het podium. Legendarisch Vestrockmomentje. Net als Frans Bauer die op hetzelfde podium jaren geleden Du Hasst van Rammstein zong.
Ik ben zo van mijn stuk dat ik – verwijtbare dierenverwaarlozing mijnerzijds, vind ik achteraf schuldbewust – het optreden van Prins S. en de Geit oversla. En Antoon te gestroomlijnd vindt, scherpe kantjes mis. Na Gladde Paling sta ik geestelijk stationair op de Vluchtstrook. De kar is tijdig op gang getrokken voor Franz Ferdinand, de grote naam van deze eerste Vestrockdag. Maar ook weer niet zo’n grote naam dat de art-rockers uit Glasgow Vestrock aan een vol huis helpen, de teller blijft deze vrijdag steken op negenduizend bezoekers. Ondertussen heeft Vestrock, voor een boetiekfestivalletje in de oksel van Nederland, het verre Zeeuws-Vlaanderen, wel een imposant trackrecord opgebouwd qua grote namen: Limp Bizkit, Editors, Kaiser Chiefs, Nothing But Thieves, White Lies. Op mijn persoonlijke wishlist voor volgend jaar: Eminem. Why not?
De organisatie belooft bij Franz Ferdinand op voorhand volop hits, een feest der herkenning. De groep met inmiddels een drumster, Audrey Tait, en gitarist Dino Bardot al weer een tijdje als vervanger van Nick McCarthy, maakt deze belofte alleszins waar. Professioneel, wellevend, smaakvol, aanstekelijk, gewoon doen waar je goed in bent, met dat idee is FF naar Hulst gekomen. The Dark Of The Matinée, Evil Eye, Do You Wanna, Love Illumination en vanzelfsprekend Take Me Out. Ze brachten vorig jaar niet voor niets een Greatest Hits-album uit. Franz Ferdinand levert waar voor zijn geld. Prima optreden. Verderop in de Kapel speelt Personal Trainer een bruisend optreden, die had mijn Gladde Paling-rockbrein graag op een groot podium gezien.
Zaterdag
Vestrock is een gemoedelijk, zeer goed georganiseerd festival met bezoekers van alle soorten en leeftijden. Toegankelijk en laagdrempelig. Voor alternatievelingen, gewone burgermensen, families, ouderen, kinderen. Het programma is dit jaar wel heel eenzijdig wit, moet ik stellen. Als je er zo rondloopt heb je de neiging om diverse al te simplistische tweedelingen te maken. Dat doet het brein nu eenmaal. Net als voornoemd wit en (nogal ontbrekend) gekleurd bijvoorbeeld de distinctie: mensen die van volwassen muziek houden en van kindermuziek. Verantwoorde, alternatieve muziek en makkelijk in het gehoor liggende pop. ‘Typische jongens’ en ‘typische meisjes’-muziek. Schoolpleinmuziek en clubcircuitmuziek. TikTok versus OOR/3voor12 (oei, dat ik beide hier in een adem noem, geeft wel aan met welk grof geschut ik hier schiet).
Vandaag is een prachtige zonnige juni-dag, zo een die noodt tot insmeren. Een dag die gemaakt lijkt voor Maan. Ze geeft een stralend, bruisend popoptreden op het hoofpodium, met een uitstekende band en danseressen. Het geheel is erg wervelend, vrolijk en dynamisch. Toch wil het idee van een ‘meisjesfuif’ mij het hele optreden niet verlaten. Maan in de zon: luchtige pop, veel inzet en dansen, zwaaien met de armen van links naar rechts etcetera. De (zelf)ironie en gelaagdheid waarvan Merol eerder blijk geeft, is bij Maan ver te zoeken. Net als de dramatische diepte die S10 overtuigend in haar optreden weet te leggen. S10 zegt dat ze een topdag achter de rug heeft en nu een lekkere set gaat spelen en dat doet ze ook. Met ontspannen en krachtige stem geeft ze je het gevoel dat ze oprecht meent wat ze zingt. Ik zie een zesjarig meisje heel De Diepte woord voor woord mee-mimen.
Heeft deze dag ook typische clubcircuitmuziek in petto? Natuurlijk, het Britse The Headshrinkers; energieke postpunk met een drumster. Ze worden zeer positief onthaald. Zanger Garran Hickman – ‘typische mensenmens’ – is een lefgozer, de nummers hebben een goede spanningsopbouw. En verder de groep Stake. Humo’s Rockrally-winnaars. Testestoronrock uit België. Zanger-gitarist Brent Vanneste, puike snor, heeft zijn ontbloot lijf in een jeans tuinbroek gehesen. Ruige metal/grunge, waarin de oerkreet domineert. De Belgen gooien er flink de beuk in.
Van een heel andere orde is het Amsterdamse trio My Baby, met zangeres-bassiste Cato van Dijck als zeer overtuigende frontvrouw en blikvanger. My Baby, waarin gitarist Daniel de Vries zich smaakvol uitleeft op gitaar, is de Khruangbin van Nederland, zoals Khruangbin de My Baby van Texas genoemd kan worden. Lekker psychedelisch-organisch swingende en pompende muziek, ideaal voor een vroege, beetje zwoele zomeravond als deze. En ook ideaal als opwarmer voor de grote naam van dienst: The Prodigy, die het speciaal voor hen verhoogde podium zullen omtoveren tot een dystopisch slagveld, met een bombardement aan laserstralen en oorverdovende bonkende breakbeats.
The Prodigy heeft een drummer en gitarist mee. Hun hardcorefans, zogenaamde warriors, krijgen het volle pond. Breathe, Voodoo People, No Good, Smack My Bitch Up, Firestarter, Their Law, Out Of Space. Kortom: wederom een feest van herkenning, zij het wat grimmig. Het optreden van de Britten, aan wie Keith Flint in 2019 is ontvallen, is zo fijngevoelig als een wrattenzwijn op speed. Wij zijn er gauw uit met de vooraf verwachte quizvraag: wat voor Johnny Rotten-achtige kobolt zullen ze uit het Engelse pubwezen geplukt hebben en hoe staat hij in Hulst zijn Flintje?
Er is helemaal geen ersatz hoofd-opruier aangesteld, zo blijkt, maar in eigen gelederen gerekruteerd. Vocalist Maxim Reality neemt waar, dus horen we hem nu meer dan ooit tussendoor verontwaardigd en opzwepend m’party people schreeuwen. Alsof hij (ook alweer 56) echt denkt dat er binnen de vestingwallen van Hulst een ouderwetse rave te vinden is. Het was goed, indrukwekkend, ook als eerbetoon aan de ontvallen Keith, die in beeld via groene laserstralen opduikt in Firestarter. The Prodigy: Hulst maakte het mee. Hulst overleefde het. Hulst staat er nog. De volgende ochtend baadt het festivalterrein in een wonderbaarlijke stilte en een oogverblindende stralende zon. Het was wederom een fijne editie.
De nieuwe OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
