Gelukkig is er voor voldoende gratis water gezorgd en anders bieden de verschillende soorten Belgisch bier uitkomst. Niet alleen de bierliefhebber, ook de smulpaap komt aan z’n trekken hier in Zeeuws-Vlaanderen: mosselen met friet, vers bereide pizza en ijs van een lokale zuivelboederij, allemaal tegen redelijk schappelijke prijzen. En dan vindt Vestrock ook nog eens plaats op een prachtig eilandje omringd door heuvels en water in vestingstad Hulst. U snapt: wij zijn bij aankomst direct fan.

Vestrock begon eigenlijk al op vrijdag, met een junior-editie (Ali-B, B-Brave, Hans Klok) en is dit jaar voor de volwassenen voor het eerst twee dagen. Zo’n 7.500 bezoekers per dag zijn er op het knusse terrein, waar de twee hoofdpodia naast elkaar staan en je in feite alleen je hoofd hoeft te draaien om de volgende act te zien. Handig! We beginnen de zaterdag met een rondje langs de Nederlandse velden. Op de Jupiler Stage (linkerpodium): Town Of Saints (foto). Ondanks het heerlijke weer is het nog niet heel erg druk op het festival. Het publiek dat wel op tijd gekomen is, wordt beloond met het enthousiasme van zanger/gitarist Harmen Ridderbos, dat direct overslaat op het groepje mensen voor het podium. Als hij ons tegen het einde laat meezingen (‘heel goed voor een eerste keer’) en de laatste nummers zelfs tussen het publiek speelt, is het feestje toch nog compleet.

Daarna op de Sena Stage (u snapt het: rechterpodium): Taymir (foto) uit Den Haag. De vier hebben een krankzinnige festivalzomer voor de boeg (onder meer Pinkpop, Zwarte Cross) en op basis van deze show snappen we wel waarom: hitgevoelig als de neten en met net genoeg ballen om niet alleen jonge meisjes te trekken. Haagse bluf gecombineerd met Britse branie. Niet alle liedjes zijn even sterk, maar met All We Know en Aaaaah!!! hebben ze in ieder geval al twee waren festivalanthems in huis.

Peter Pan Speedrock (foto) heeft wel eens een fanatieker publiek meegemaakt dan vandaag. Of het door de warmte komt of door het feit dat ze de enige ‘harde’ band van de dag zijn: het optreden komt niet helemaal los. De drie proberen alles en voor het podium wordt heus wel een pit ingezet, maar naarmate de show vordert verkiezen steeds meer mensen een plekje in het gras boven Peter Pan Speedrock. Ze missen daardoor wel hoogtepunt We Want Blood.

Vestrock is meer dan muziek alleen. In de Vestrock University vandaag een aantal interessante lezingen. Zo vertelt de Vlaamse professor Jan Tytgat (hoogleraar Toxicologie) meer over zijn voorstel om cannabisteelt te reguleren en geeft hoogleraar Theoretische Astrofysica Vincent Icke (bekend van DWDD) een uiterst interessant, en begrijpelijk, college over het heelal. De colleges zijn te volgen met koptelefoon. Slim bedacht, zo word je niet afgeleid door de bands. Met dezelfde koptelefoon (ander kanaal) kun je er ook voor kiezen om naar de Acoustic Stage te lopen. Als we daar een stukje Wolf Of Loveland (Rotterdamse folk/rock) willen kijken, staat onze koptelefoon verkeerd afgesteld en horen we OOR-columnist Herman Brusselmans (foto) een verhaal voorlezen over piemels en vagina’s. De University verandert na de lezingen overigens in een silent disco. Ook weer zo’n slim idee.

Onze zuiderburen zijn populair op Vestrock. Niet zo gek natuurlijk, we zijn immers in Zeeuws-Vlaanderen. Intergalactic Lovers (foto) heeft dus een volle weide voor zich. De indierockband rond zangeres Lara Chedraoui – prachtige stem – mag nog wat werken aan podiumpresentatie, maar met nummers als Shewolf en Delay, dat opvallend hard wordt meegezongen in Hulst, is de eerste stap naar wereldfaam in den lage langen in ieder geval ingezet.

Daarna op het andere podium: De Staat (foto). Sweatshop zit al vroeg in de set en ook het geweldige Downtown brengt de sfeer er lekker in. Het optreden zakt halverwege wat in, de aandacht van het publiek verslapt door voor hen onbekendere nummers van laatste plaat I_CON, en langzamerhand beginnen we ons af te vragen of er wel zoveel mensen op het festival zijn…

Maar dan begint Di-rect (foto) en is het ineens stampvol. Alsof het veelal uit de buurt afkomstige publiek ineens massaal is komen binnenvallen. Of misschien stonden ze al die tijd wel gewoon bij de bar, dat kan natuurlijk ook. Echt feest wordt het bij The Opposites. Willy en Big2 zijn crowdmenners pur sang. Een wall of death, een circle pit, een sit down, ze krijgen het allemaal voor elkaar. Iets minder had wel gemogen, maar laten we niet zuur doen: eindelijk zijn de Zeeuwen hier losgekomen!

Gaat Limp Bizkit (foto) hier nog overheen? Tja, Limp Bizkit. Laten we maar gewoon eerlijk zijn: topshow! Het kan natuurlijk door de vele fijne Belgische biertjes komen, maar wat is het lekker om ongecompliceerd mee te brullen met nummers als Nookie, My Way en Break Stuff. Nummers die we heel hard op onze jongens- en meisjeskamers draaiden toen we in de pubertijd zaten. Ome Fred Durst (baard, visserhoedje, handschoentjes) heeft het naar z’n zin. Tijdens My Generation mogen vijf jonge kids het podium op en hij springt al snel van het podium af om dichter bij ons, zijn volgelingen, te staan. Dat er wel erg veel van backing tape komt, de covers (Guns N’ Roses, afgekapt door Durst en Nirvana) bijna gênant zijn, gitarist Wes Borland er uitziet als een paard uit je donkerste nachtmerrie, het deert allemaal niet.

Op de zondag is het iets minder benauwd, maar nog altijd schijnt de zon uitbundig. We nemen vandaag de tijd om Club Acoustic wat langer uit de proberen. De tent ziet er gezellig uit – schemerlampje, alles – maar al snel wordt het grote probleem duidelijk: ondanks de koptelefoons overstemmen de grote podia alles. Bij Bent van Looy bijvoorbeeld. De tent zit helemaal vol voor de Das Pop-frontman die rechtstreeks vanuit Japan naar Vestrock is gekomen, maar als dan Thomas Azier aan zijn set begint is het meteen afgelopen met de pret. Van Looy is duidelijk uit z’n element en zijn pianoliedjes zijn nauwelijks nog te horen. Jammer.

De zondag van Vestrock is wat OOR betreft toch vooral de dag van twee relatief nieuwe rockbands: Lonely The Brave uit Cambridge en Psycho 44 uit Grobbendonk. De Belgen brachten vorig jaar het knallende debuut Suburban Guide To Springtide uit, een plaat vol catchy punkrock, aangevuld met likjes grunge, flarden elektronica en voorzichtige stoner. Live is Psycho 44 – gelukkig – toch vooral een punkband. Of, zoals ze zelf liever zeggen: een ‘cuntrockband’. Het optreden van de youngsters swingt als een tiet en met het heerlijk beukende All My Demons Have Distortion en danshit Dance MTHRFCKR Dance meteen na elkaar moet de band toch ook Nederland op z’n knieën krijgen. Alleen die rustpunten en uitgesponnen stukken werken niet zo goed op een festival, heren! Ach, ze zijn nog jong, dat komt vanzelf.

Lonely The Brave moet debuut The Day’s War nog uitbrengen. De plaat zou nu in de winkel moeten liggen, maar een deal bij major Sony gooide roet in het eten: plaat uitgesteld tot september. Gelukkig hebben de Britten zo’n beetje de helft van de tracks al via internet verspreid en dus kunnen we toch meezingen. Natuurlijk, weinig bezoekers op Vestrock zullen iets van de band kennen, maar gelukkig zie je ook hier: kwaliteit overwint alles. Het wordt steeds drukker voor het podium. Lonely The Brave is een speciaal bandje. Zanger Dave Jakes heeft een stem die meisjes laat huilen, maar tegelijkertijd is de boomlange zanger een beetje mensenschuw. Hij staat het liefst een beetje aan de zijkant, terwijl gitarist Mark Trotter het publiek toespreekt. Muzikaal staat de epische rockvan de vijf als een huis. Denk early-Biffy Clyro, maar dan met nog wat dramatischere teksten.

Gelegenheidsformatie Vestrock All-Stars brengt een uurtje klassiekers. Torre Florim (De Staat) covert Firestarter van The Prodigy, Linda van Leeuwen (Bombay Show Pig) doet hetzelfde met Electric Feel van MGMT en Douwe Bob mag zijn twee grootste hits spelen. Maar stiekem is de harmonie die de show opent nog het leukst!

De avond valt langzaam en Thomas Azier heeft het moeilijk op Vestrock. Zijn show is intrigerend, net als zijn persoolijkheid en ook muzikaal is het een van de spannendste optredens van dag. Het kwartje lijkt alleen niet echt vallen. Jammer.

Dan heeft Blaudzun meer succes. Hij en z’n complete band (o.a. viool, harmonica, trompet) overrompelen Vestrock volledig. Knap optreden, met Solar en het afsluitende Promises Of No Man’s Land als hoogtepunten.

Het optreden van Daan daarentegen gaat als een nachtkaars uit. Daan Stuyen is een superster in Vlaanderen en ook in Zeeland gaan de handen massaal de lucht in bij Exes en Victory. Op het einde gaat het tempo echter omlaag en maakt het publiek zich maar vast klaar voor de hoofdattractie van de dag.

Dat is White Lies. Op het eerste gezicht misschien niet de meest logische band op deze plek, maar zowaar, het werkt. Met dank aan de lichtshow (lasers!), want die mag er wezen. Op Pinkpop een dag eerder zouden band en publiek ‘stokstijf’ hebben gestaan, vandaag heeft zanger Harry McVeigh er wel zin in. Het grappige is: bij de weinige songs van het geflopte tweede album Ritual die de drie spelen, is zowel band als publiek minder bij de les. Het zijn nou eenmaal onze liedjes, we schamen ons niet voor die plaat, dus spelen we ze gewoon. Maar dan wel zo snel mogelijk, zijn we daar ook weer vanaf. Behalve single Bigger Than Us dan, daar wordt een heel feest van gemaakt, compleet met ballonnen. White Lies is gewoon een hele goede liveband. Een sterke afsluiter van nu al een van de leukste festivals van het jaar.

Fotografie: Dimitri Sponselee

De openingsfoto is van Reptile Youth, dat de eerste dag optrad.

Gezien: Vestrock, 7 en 8 juni Buitenvest, Hulst