ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Een paar kilometer verderop hevige wateroverlast in Antwerpen, iets verder een afgelasting van Rock am Ring in Duitsland. De weergoden sparen Zeeuws-Vlaanderen: het blijft bewolkt, zonder een spatje regen. Misschien <href=”#! search=”” vestrock_is_een_festival_om_te_koesteren=”” concert?q=”vestrock””>vorig jaar al genoeg gehad? Geen zon dus. Geen probleem, want My Baby is een band die het ook zonder zon uitstekend doet op festivals. En dat zullen ze weten ook, want de touragenda puilt uit. Het concept is bekend en aanstekelijk: blues-rifjes uit de koker van gitarist Daniel Johnston, hoge gillen van zangeres Cato van Dyck en de non-stop stuwende drum van broer Joost maken My Baby – live veel meer dan op de plaat – tot een dansbare, groovende mengeling.
<href=”#! search=”” vestrock_is_een_festival_om_te_koesteren=”” concert?q=”vestrock””>
The Boxer Rebellion is deze zomer veelvuldig op Nederlandse festivals te vinden. De Britten hebben net vijfde langspeler Ocean By Ocean uit en vullen daar de halve set mee. Met name het frisse 80’s popliedje Let’s Disappear valt goed, maar over het algemeen reageert het veld bijzonder mat en staat het gezellig te keuvelen. Zelfs het goed uitgevoerde Diamonds brengt daar weinig verandering in.
John Coffey-gitarist Christoffer van Teijlingen (uit Zeeland) treurt: ‘Dit is de laatste keer in Zeeland, hier hield ik ooit mijn spreekbeurt over Nirvana.’ De band houdt het na de festivalzomer en een afscheidstour voor gezien, maar niet zonder overal waar het speelt een ravage achter te laten. Zo ook in de uitpuilende tent van Vestrock, die te maken krijgt met één brok energie en passie zoals we dat kennen van de band. Verderop in de Kapel – al is de afstand nog steeds relatief op deze kleine festivalweide – laat (garage)rockband Black Honey zien dat het een grote belofte is. Vooral frontvrouw Izzy Bee valt op met haar rauwe perfomance.
Van vuisten in de lucht bij John Coffey naar mobieltjes in de lucht bij headliner Kensington. Opener Riddles biedt het festivalpubliek hoop op een set met de pophitjes die we gewend zijn, die komen er natuurlijk wel, maar ook stevigere nummers als Rivals en Little Light worden niet geschuwd. De showelementen zijn indrukwekkend; vlammen, confetti, vuurwerk, nog maar een keer confetti en de overtreffende trap van vuurwerk. Slaat het aan? Ja natuurlijk. Wel oogt het geheel erg zakelijk: another day at the office voor de Utrechters.
Op de vroege zaterdagmiddag – het voelt als vroeg in de ochtend – heeft Indian Askin ‘een katertje te pakken’, opgelopen op een bruiloft. Ook het veld heeft een kater, zo lijkt het: tijd om de boel maar even goed wakker te schudden. Asshole Down schalt door de vestingstad en eenmaal op het veld is het tijd voor oordoppen. De nu-punk blijkt een prima remedie tegen de kater. Mocht de bezoeker nog niet wakker zijn, dan is het met Vlaamse Douglas Firs rustig en aangenaam wakker worden in de tent. De Dylaneske stem van Gertjan van Hellemont doet het zowel goed op een folky ballad (Pretty Legs And Things To Do) als een catchy popliedje (Don’t Buy The House). Ook tijdens deze zevende editie geldt de Basiliek in het centrum van Hulst als podium voor intieme optredens. Paceshifters, normaal gesproken een snoeiharde rockband, blijkt erg goed uit de voeten te kunnen met meerstemmigheid en de natuurlijke galm van een kerk: een openbaring.
Illustratief voor de hoogtijdagen van K’s Choice is een festival shirt uit het publiek (oorsprong 1998), waarop de band direct achter The Cure staat. Die status halen ze, ondanks dat de Vlamingen meer plezier in het spelen hebben dan ooit, niet meer. En ondanks een aardige set met hardere rocknummers dan we van broer en zus Bettens gewend zijn, blijft het wachten op Not An Addict, dat met evenveel overtuiging wordt gespeeld als meegebruld.
Groot nieuws was het, toen Typhoon afgelopen week met zijn auto aan de kant werd gezet. Heeft daar op Vestrock wel wat over te zeggen: ‘Laten we niet doen alsof die verschillen er niet zijn. Ik vind het mooi dat we kunnen praten over onze verschillen, want het zijn die verschillen die ons land ooit groot hebben gemaakt. Laten we vooral vieren dat die verschillen er zijn.’ Iedereen Is Van De Wereld van The Scene is, met deze lading – die toch al in de lucht hangt – perfect gekozen en zorgt voor kippenvel op de armen. Typhoon is overigens totaal niet van slag van het gebeuren en bouwt met zijn Titanenband het grootste feestje van het weekend.
De Staat weigert Vestrock de warmdraaier voor Pinkpop te noemen: ‘Daarmee doe je dit prachtige festival te kort. Wel zijn we opzoek naar de perfecte festivalsetlist.’ En of de band die gevonden heeft. De autotoeter bij Ah I See (nauwelijks gespeeld in de clubs) is weer terug, Get On Screen dient als springnummer en de liveprojectie van Torre Florims camera bij Help Yourself is net als de alom bekende Witch Doctor een vondst om te koesteren.
De Efteling vergat afgelopen weekend Zeeuws-Vlaanderen op de kaart van Nederland te zetten in een promofilmpje voor Chinese toeristen. Volgens Omroep Zeeland was het al de vierde keer dit jaar dat Zeeuws-Vlaanderen gemist werd op een kaart. De uitstekende organisatie, line-up en gemoedelijke sfeer op Vestrock gaan er – zo gaan we vanuit – hoogstpersoonlijk voor zorgen dat Zeeuws-Vlaanderen de volgende keer wél op de kaart staat.
Fotografie: Harrij Stekel
Gezien 3 en 4 juni 2016, Vestrock, Hulst