We voelden allemaal hetzelfde bij Warhaus’ Ha Ha Heartbreak, toch? Een plaat die uiteenbarstte van het liefdesverdriet en die tegelijkertijd kon tippen aan het beste werk van ‘zijn’ Balthazar. Je zou verwachten dat het een haast onmogelijke klus zou zijn om zo’n plaat op te volgen met iets van soortgelijke klasse. Niets is minder waar, want met Karaoke Moon schreef de zanger van de beste band van België opnieuw een parel van jewelste. Daar is geen hartzeer voor nodig – zo blijkt. In een stevig gevulde Carré, per definitie al een vrij betoverende plek, stelt hij zijn nieuwe liedjes voor.

Fotografie Arend Jan Hermsen

Ja, we schrijven maar alvast ‘betoverend’ om eer te doen aan het koninklijke theater aan de Amstel, want Warhaus had net zo makkelijk een minder sfeervolle zaal als AFAS Live of RTM Stage in zijn macht kunnen krijgen – zó goed zit alles in elkaar. In de anderhalf uur die volgen nadat de klok negen uur geslagen heeft, laat een van de meest muzikale artiesten van de lage landen aspecten als bombast, ingetogenheid, jagende ritmes en complete rustmomenten voortdurend vechten om aandacht.

Neem nou Popcorn, het liedje dat hij een jaar of wat geleden – na de break-up, overigens – samen met zijn ex-geliefde Sylvie Kreusch schreef. Vanavond neemt Maarten Devoldere ook gewoon een deel van háár zangregels voor zijn rekening, zonder dat het liedje inboet aan waarde. Da’s best knap, wetende dat het gros ervan juist zo fraai is door de samenzang van deze twee Vlamingen. Daarover gesproken: om de show ook vanuit de bovenste regionen van de zaal interessant te maken, heeft hij goed afgekeken bij ‘landgenoot’ Eefje de Visser (die al jaren vanuit Gent opereert), getuige de op en neer flitsende lampen bij Fall In Love With Me.

Net als de lichten, schiet ook Devoldere alle – juiste – kanten op, temeer omdat hij de volledige ruimte biedt aan zijn steengoede band. Prijsnummer Love’s A Stranger mag dan wel keurig in het midden van de set geplaatst zijn, het neemt niet weg dat de bandleden hun kans schoon zien om die track volledig uit te spelen. Terwijl de lampen aan alle kanten van het podium flikkeren, krijgt het nummer de grote, bombastische uitvoering die het verdient, op een eindeloze manier waarvan je ook daadwerkelijk hoopt dat het nooit een einde krijgt.

Even daarvoor klinkt Time Bomb, een van de beste liedjes van die vorige plaat, die in ruim vijf minuten exact samenvat waar dit soloproject voor staat: aanzwellende drums, verrassende strijkers, een uit-de-lucht-vallende piano en de repetitieve zang van Devoldere zelf om de boel bijeen te houden. Ook die spelen zijn muzikanten waanzinnig uit, tot in de laatste snik van het liedje, net zolang tot Carré de handen eenvoudigweg niet meer op elkaar kan houden en zich volledig laat meezuigen in de hallucinante bedoening die het blijkt te zijn.

Het is mooi om te zien hoe Devoldere, met inmiddels zo’n twee decennia aan muzikale ervaring op zak, een toch vrij ingewikkelde zaal als deze volledig bij de hand neemt. Hij dirigeert zijn band – voor zover zij ook maar enige richting nodig hebben – om onderwijl óók dit theater te bespelen. Voor dat laatste is overigens weinig nodig: tot in de nok van Carré is men gehypnotiseerd door de zwoele en meeslepende parlando van Devoldere.

En alsof die stem én charisma nog niet genoeg zijn, duikt hij aan het begin van de toegift plots middenin het publiek op voor een eerbetoon aan Rob de Nijs. Op de manier waarop hij Het Werd Zomer vertolkt, inclusief karaokescherm – de plaat heet Karaoke Moon voor een reden, hè? – voor zijn neus, valt best iets aan te merken. Bovendien slaat de cover enigszins dood doordat hij lijkt te hopen op iets meer bijval vanuit de zaal. Tegelijkertijd is het een mooie geste naar het Nederlandse publiek – waarvan blijkbaar toch weinig mensen bekend zijn met een van De Nijs’ fraaiste werken. Aan Devolderes inspanning ligt het in elk geval niet.

En als we, haast plichtmatig, toch iets zuurs hebben weten op te merken, mag het geen verrassing zijn dat de Vlaming eindigt met een heuse knal: Open Window – toch jammer dat er niet meer van zulke grootse liedjes op de nieuwe plaat staan, eigenlijk – is de uitsmijter die je verwacht, maar die daarom allesbehalve minder zalig blijkt. De beste man staat de komende maanden nog op allerhande plekken door de Benelux. Ons advies wat dat betreft is, getuige bovenstaande, evident.

Gezien: 18 maart 2025 in Carré, Amsterdam