De ene band komt weer bij elkaar, de andere houdt er mee op. Zo gaat dat nou eenmaal met bandjes. Vanavond stelt Green Lizard zich opnieuw voor aan Amsterdam en neemt Face Tomorrow juist afscheid. Twee Nederlandse bands met een verhaal dus. Het zorgt ervoor dat de Oude Zaal van . . .

Het is net half acht geweest als Green Lizard het podium betreedt. Zouden ze het nog kunnen na al die jaren? En of ze het nog kunnen! Nieuwe bandleden Axel van Oort (basgitaar) en Jochem van Rooijen (drums) hebben voor een nieuw elan gezorgd en nieuwe nummers als On Fire, Teardrops en natuurlijk single Junior doen reikhalzend uitkijken naar wat er nog meer in het vat zit. De zaal moet duidelijk nog een beetje loskomen, al wordt een oudje als Turn Around met gejuich onthaald. Als bij Junior de zoontjes van zanger Remi Tjon Ajong met grote koptelefoons het podium opkomen en de een plaatsneemt achter z’n mini-drumstel en de andere met een kleine gitaar in de hand met papa meespeelt, gaat er zelfs een golf van vertedering door de zaal. Logisch, de dertigers in het publiek hebben zelf ook allemaal kinderen. Of ja, bijna allemaal dan.

Wil de comeback van Green Lizard slagen, dan zal de band toch nog een probleem moeten tackelen. Iedereen die een kaartje heeft gekocht om de band vanavond aan het werk te zien, kent de band van vroeger, staat hier uit nostalgische overwegingen. En dat wil je als band natuurlijk niet. Hopelijk wordt het nieuwe album dan ook geen poging om het geluid van toen te benaderen. Vanavond is er van een stijlbreuk tussen de oude en nieuwe nummers (nog) weinig te merken. Voor nu is het goed om oudjes als Autumn en Mouthful weer te horen.

Face Tomorrow begint sterk met Back To The Starting Line. Na nummers van het laatste titelloze album (All The Way, Burning Bridges) is het voor het publiek wel duidelijk: hier staat een unieke band afscheid te nemen. Na vijftien jaar vindt Face Tomorrow het wel mooi geweest. En dat is zonde, doodzonde, want vanavond bewijzen de Rotterdammers met gemak de beste emocoreband van Nederland ooit te zijn. Als je na al die jaren als band nog zo op kunt gaan in oude nummers als Puppet On Strings en For Me, dan ben je een echte muzikant.

Tegen het einde gaat de band wat meer freewheelen. Het publiek wordt om suggesties gevraagd, er wordt wat gepraat. Maar als de vijf dan On My Own (van het ondergewaardeerde In The Dark) inzetten is er plots weer die concentratie. De stem van zanger Jelle Schrooten heeft nog niets aan kracht ingeboet en alleen het kijken naar de in zijn eigen wereld verkerende gitarist Aart Steekelenburg levert een grote glimlach op. Face Tomorrow heeft zich nooit iets aangetrokken van trends en is altijd zijn eigen weg blijven gaan. Als er vervolgens met Worth The Wait en Sign Up een einde komt aan een sterk concert wordt er zowaar flink gedanst in de Melkweg. De laatste shows in 013 en Rotown zijn al uitverkocht. Wie een kaartje heeft weten te bemachtigen, mag zich gelukkig prijzen.

Fotografie: Marcel Poelstra

Gezien: 15 november 2012, Melkweg, Amsterdam