Het heeft toch altijd een zekere allure, een band die voor een optreden met een heus orkest in zee gaat. Denk aan succesvolle projecten als S&M van Metallica of de prachtige liveversie van The Seldom Seen Kid die Elbow met het BBC Concert Orchestra opnam. Dat het gelivestreamde concert waarin Weezer zijn laatste wapenfeit OK Human met het Los Angeles Philharmonic en het Youth Orchestra Los Angeles vertolkt niet eenzelfde legendarische status kan verwachten, zal gezien de recente staat van dienst van het viertal rond Rivers Cuomo geen verrassing zijn. Maar net als het album waar deze livestream om draait, is het optreden zeker een onderhoudend tussendoortje.
Al mag je ‘livestream’ in dit geval met een korreltje zout nemen. Aangezien we in shots van buiten de concertzaal een donker Los Angeles zien, terwijl het daar op het moment van uitzenden 10 uur ’s ochtends is, zendt Weezer het concert dat vrijdagavond voor het Amerikaanse publiek werd gespeeld gewoon opnieuw uit. Na een charmant intro waarin de vier bandleden eerst individueel spelen, maar uiteindelijk gezamenlijk de weg naar het podium weten te vinden, strijkt de band neer op het podium naast de twee orkesten. Met Cuomo, die tegenwoordig ontzagwekkend lang haar en een dubieuze snor heeft, achter de piano, trapt de band af met OK Human-opener All My Favorite Songs.
De keuze om dit album met een orkest op het podium te vertolken is niet wereldschokkend, want OK Human is al een orkestrale plaat. Dit is dus geen concert waarin Weezer de nummers radicaal heruitvindt, maar een concert waarin de band het album vrijwel exact recreëert. Wat misschien minder spannend is dan die eerste optie, maar gelukkig is OK Human wel de beste Weezer-plaat in tijden, dus het is zeker geen straf om naar te luisteren. De vrij melodramatische ballad Numbers komt in deze setting het beste uit de verf, op het album is het misschien net iets te pathetisch, maar een orkest het ook echt zien spelen geeft het een zekere flair die in de studioversie ontbreekt, waardoor het refrein daadwerkelijk best ontroerend is.
OK Human duurt maar een half uur en kent maar een enkel nummer dat boven de drie minuten uitkomt, dus voor veel diepgang is weinig ruimte. Ook in deze livesetting schuurt het een beetje dat eigenlijk geen enkel nummer naar een climax toewerkt. Het orkest speelt mooi, de rest van de band doet goed mee en Cuomo zingt zijn, soms een beetje dubieuze maar op deze plaat altijd persoonlijke, teksten vol overgave (en speelt alleraardigst piano), maar door de eenvormigheid van de nummers zijn er niet heel veel echte hoogtepunten. De strijkerssectie mag overuren draaien tijdens Screens en het afsluitende een-tweetje Here Comes The Rain en La Brea Tar Pits heeft de fijnste refreinen die Cuomo in tijden uit zijn pen toverde, maar toch is het allemaal net niet zo meeslepend als je van de combinatie ‘band met orkest’ verwacht.
Als na een ruim half uur heel OK Human gespeeld is, neemt de band nog even de tijd voor een vlugge dwarsdoorsnede van het oeuvre. Waarvoor de nummers dus wel een make-over moeten krijgen. Hero, de single van het inmiddels al meer dan een jaar uitgestelde Van Weezer, is ook in deze versie weinig enerverend, en dat Cuomo Say It Ain’t So solo akoestisch speelt mag een gemiste kans heten, maar de laatste paar nummers zijn eigenlijk allemaal raak. Het sowieso al ingetogen Island in the Sun wordt met orkestrale begeleiding bijna hartverscheurend, wat ook geldt voor Falling For You, een van de prijsnummers van Pinkerton, het betwiste magnum opus van de band.
Dat Cuomo nog niet door heeft dat de grap van Toto’s Africa coveren inmiddels wel leuk is geweest, nemen we maar tot de koop toe, helemaal als een orkestraal Buddy Holly ontzettend leuk blijkt te zijn, helemaal wanneer de achtergrondvocalen van vaste hand Brian Bell precies goed samenvallen met het orkest. Geen extreem memorabele livestream dus, maar als Weezer ooit eens met een Nederlands orkest in een zaal wil neerstrijken, houden wij ze zeker niet tegen.
