Opmerkelijk toch, dat het viertal vanavond in zo’n grote zaal staat. Je zou toch niet echt zeggen dat de band tijdens de lange afwezigheid populairder is geworden. En toch is het gezellig druk in de Heineken Music Hall (zo’n 4.200 bezoekers). Gemoedelijk ook. Bebrilde dertigers, beginnende buikjes, nerveuze telefoontjes naar de oppas en gesprekken over de voor- en nadelen van het oversluiten van de hypotheekrente. Net publiek dus, dat bij de bar een keurige rij vormt om drankjes te halen.

Stipt om 21:00 uur stapt Rivers Cuomo – een bebrilde mid-veertiger – het podium van de HMH op. Hij is gekleed in een wit zeiljack en spreekt het publiek na een paar nummers in het Nederlands toe: ‘Hallo, wij zijn Weezer. Ik ben Rivers. Welkom bij het concert’. Opener California Kids – ook de opener van het nieuwe witte album – is live nog aanstekelijker nog dan op plaat en als de vier meteen daarna het eerste nummer van hét debuut (My Name Is Jonas) er in knallen, maakt het publiek zich op voor een lekkere trip down memory lane. Dan volgt Hash Pipe, de eerste single van het derde (groene) album, waarop Weezer de rauwheid van Pinkerton weer inruilde voor de collegerock van het debuut. Inderdaad, het wordt een avond vol publieksfavorieten.

Natuurlijk, er zijn nieuwe nummers als L.A. Girlz, Thank God For Girls en het geweldige King Of The World, maar eigenlijk mixen die perfect met de oudjes en ondanks dat het publiek net wat minder aandachtig luistert dan tijdens de hits van weleer, lijkt de nieuwe plaat ook bij de fans goed te zijn gevallen. Van de laatste paar albums speelt Weezer de beste tracks. Back To The Shack en Cleopatra van Everything Will Be Allright bijvoorbeeld, of (If You’re Wondering If I Want You To) I Want You To van het verder toch niet bijster interessante Raditude. Weinig verrassingen dus op de setlist, of het moet het door gitarist Brian Bell gezongen Pinkerton b-kantje You Gave Your Love To Me Softly zijn.

Net als het concert een beetje dreigt in te zakken – Porks And Beans van het rode album is zo’n zwak momentje – roept Cuomo vanuit het niets ‘alle kids zeggen nee tegen drugs met een c’ en schakelt Weezer terug naar klassiekertjes uit vervlogen tijden, zoals het massaal meegezongen Say It Ain’t So en Island In The Sun. Het is geen show met veel spektakel: een minimale lichtshow, een flikkerend logo op de achtergrond – dat door de gordijnen nauwelijks is te zien als je aan de zijkant staat – dat is het. Ook op het podium gebeurt niet veel, maar laten we eerlijk zijn, dat hadden we ook niet verwacht. Weezer laat de liedjes spreken en dat is prima. Na afsluiter Undone (The Sweater Song) komt de band terug voor de onvermijdelijke twee-eenheid Beverly Hills, tevenshet enige nummer van Make Believe op de setlist – en Buddy Holly. Een prima afsluiting van een ietwat routineus, maar wel steengoed optreden.

Fotografie: Mitchell Giebels

Gezien: 8 april 2016, Heineken Music Hall, Amsterdam