Na alle lofuitingen voor het overdonderende Linkin Park op donderdag, zouden we het haast vergeten: onze hartelijke felicitaties naar Rock Werchter voor het vijftigjarig bestaan! In die halve eeuw zijn er twee namen onlosmakelijk verbonden geraakt met het festival: de gebroeders Dewaele, die zondag als 2manydjs het licht zullen uitdoen, én het Schotse Simple Minds, de band die in de vroege eighties gezamenlijk met Werchter groeide naar volwassenheid. Nu, zoveel jaren later, zijn zowel het festival als de groep van Jim Kerr nog altijd – ahum – Alive And Kicking.

Simple Minds debuteerde in 1982 op Werchter, brak in 1983 hier definitief door op het Europese vasteland en werd door festivaldirecteur Herman Schueremans in 1986 voor het eerst in het bandbestaan neergezet als headliner. Al met al genoeg onderlinge geschiedenis en blijkbaar voldoende reden om de Schotten nog maar eens te vragen om op het verjaardagsfeestje te komen.

Gelukkig blijkt Jim Kerr niet die aangetrouwde oom die na een borreltje plots rare dingen gaat roepen op het partijtje. De kleine Schot zingt wat minder krachtig dan vroeger, maar heeft niks van zijn charisma ingeleverd. Het ‘Let me see your hands’ klinkt tig keer over de weide, maar Werchter weigert geen enkele keer het bevel op te volgen. Het is erg druk bij de Main Stage, alsof Green Day nu al op punt van beginnen staat. Maar het is toch echt Simple Minds, een band wier successen toch al 35 jaar achter ons liggen, dat de massa naar het hoofdpodium trekt – en ook weer met een grote glimlach heenzendt.

Someone Somewhere In Summertime is de opmaat naar een uitbundige uitvoering van Ghost Dancing. Een drumsolo en het niemendalletje See The Lights (uit 1991) laten de boel vervolgens wat inkakken. Maar het onvermijdelijke Don’t You Forget About Me en afsluiter Alive And Kicking zijn nummers voor de eeuwigheid en tillen de weide zo vroeg op de avond al even op. Onverwacht hoogtepunt.

Simple Minds en Wet Leg

Het optreden van Wet Leg, eerder op de middag, is dat zeker niet. De Britse indiehype uit het staartje van het coronatijdperk staat op het punt om de nieuwe plaat Moisturizer uit te brengen. Die release gaat in de beste Fontaines D.C.-traditie gepaard met een complete make-over. Leken Rhian Teasdale en Hester Chambers ten tijde van hun debuut nog op brave schoolmeisjes in bloemetjesjurken die stiekem met een zaklamp onder de lakens stoute dingen schreven in hun dagboek; nu zou frontvrouw Teasdale zomaar kunnen zijn weggelopen van de set van een Mad Max-film.

Bovendien is de rol van sidekick Hester Chambers gemarginaliseerd: de gitariste staat nu op de tweede rij van het podium en valt alleen op als ze tijdens Ur Mum plots op de grond ligt te spelen. Vooral tweede gitarist Josh Mobaraki, die sowieso aan veel nummers op de nieuwe plaat mee schreef, eist naast Teasdale alle aandacht op.

Muzikaal is de make-over van Wet Leg gedeeltelijk geslaagd. Het nieuwe werk is wat zwaarder van aard, wat in opener Catch These Fists en het later in de set gespeelde Pillow Talk best aardig uitpakt. Maar over het algemeen zijn de nieuwe songs veel minder fris en herkenbaar dan de tracks op het bejubelde, self-titled debuut uit 2021. Dat zorgt ervoor dat er geen klik ontstaat tussen band en publiek, op deze zonnige matinee van Werchter. Slechts de gekende oorwurmen Wet Dream, Ur Mum en Chaise Longue maken iets van een reactie los.

Girl in red en Celeste

In de namiddag sluiten we aan in de volle Klub C, een van de twee gigantische indoor podia van Rock Werchter, waar Celeste een optreden geeft met een hoog Rivella-gehalte. De Britse zangeres klinkt vocaal gezien als een kruising tussen Adele en Erykah Badu, wat ze in een prachtige soulballad als Only Time Will Tell dan ook in volle glorie laat horen. En dat When Dreams Are Made Of Gold zou zó gebruikt kunnen worden als titelsong voor een nieuwe Bond-film.

Free voelt echter als een soort uitdrijving van iets demonisch dat enkel de zangeres – voorzien van klodders zwarte oogschaduw – zelf doorleeft, al ijsberend tussen de voorvakken op de vloer. Daar brengt ze overigens het merendeel van de show door. Het moeilijke Everyday trekt de wenkbrauwen vervolgens bij menigeen nog wat verder omhoog. En de hithapper die komt voor haar prijsnummer Stop This Flame – die kreeg Werchter niet te horen.

Underworld en Lola Young

Bij Lola Young komt in The Barn die ene Hit natúúrlijk voorbij. Alhoewel; zo vanzelfsprekend is dat enkele minuten eerder nog niet. De Britse zangeres kampt plotseling met iets dat lijkt op een paniekaanval. Waar ze eerder melig en uitgelaten leek, slaat de stemming bij Young plotseling om. Big Brown Eyes moet drie keer opnieuw worden afgetikt; de tranen staan Lola nader dan het lachen.

Messy wordt uiteindelijk toch een meezingfeest, wat het natuurlijk altijd al was geworden, echter nu staat Young zelf er wat beteuterd bij. Een mistroostig einde aan een verder best amusant optreden. Young bewijst dat ze enorm vocaal potentieel (ze kan écht heel goed zingen), maar laat tegelijkertijd zien dat haar muzikale koers nog te diffuus is. Die waaiert uit van matige rocksongs tot soulvolle tranentrekkers. Het sterkst is Young in haar über-Britse, Lily Allen-achtige songs, zoals One Thing, waar ze tekstueel leuk uit de hoek komt én waarin haar zang ook nog tot zijn recht komt.

Green Day

Over verjaardagsfeestjes gesproken: uw recensent viert zijn twintigjarig jubileum als festivalbezoeker en wat wil het toeval? Rock Werchter, in 2005, was de bestemming van diens eerste muzikale bedevaart. En wie speelde daar? Juist, Green Day. Het is dus een hartelijk weerzien met Billy Joe Armstrong en de zijnen die in de afgelopen twee decennia hun poppunkshow tot in de perfectie hebben vormgegeven. Beginnen met American Idiot? Check! Een op de Ramones dansend konijn? Check! Een meezingende fan? Check! Verwensingen aan de president van Amerika? Check!

Wat ook een traditie is bij Green Day: vooral het eerste halfuur staat Green Day als een huis. De intensiteit van American Idiot, Holiday, Know Your Enemy en Boulevard Of Broken Dreams, allemaal gespeeld in de dertig minuten na het begin, wordt in de rest van de show niet meer benaderd. We zagen het ook al in de GelreDome van de week, tijdens de passages op Pinkpop én twintig jaar geleden al hier op de weide in Werchter. Tot tevredenheid van velen overigens, want ook nu weer had een volle festivalweide de time of their lives. Kortom: geen spat veranderd, dat Green Day. Op naar het volgende jubileum!

Gezien: 4 juli 2025 op Rock Werchter.