Subtiliteit is een kernbegrip bij Weval. De dansbare electro van het tweetal leunt tegen extatische techno aan, maar blijft vaak in de luwte met diepe en langzaam ontluikende synthesizermelodieën, zodat de explosie komt wanneer je ‘m niet verwacht. Laten we ook niet vergeten dat Weval met die subtiliteit een eigen sound heeft neergezet: als je diep graaft hoor je de invloeden van disco, funk, exotische percussie en trippende house terug, maar de elementen zijn zo onherkenbaar verweven tot een fris en nieuw geheel dat het lastig wordt om ze eruit te plukken.

Maar misschien is dat frisse, dat nieuwe, nog belangrijker dan de subtiliteit. Experiment is namelijk iets dat altijd terugkeert bij Weval. Ook op het podium proberen Scholten Aalbers en Coolen de toeschouwer telkens weer iets nieuws voor te schotelen: live-elementen worden constant geperfectioneerd en er is geen angst om nieuwe dingen te proberen. Zo is de vorm van een Weval-show uniek: er worden elementen aan elkaar geregen, maar soms wordt een handjevol songs ‘los’ gespeeld. De show lijkt daardoor in blokken opgedeeld, waarin de lichtshow – met een hoofdrol voor het volledige kleurenspectrum – telkens een andere wending krijgt.

Een ander live-experiment van Weval: net als op de festials is er een drummer vanavond. In het eerste blok van de show, dat een behoorlijke opbouw bevat, is die aanwezigheid van een derde ‘bandlid’ nog even wennen. Bijvoorbeeld: de hiphop-achtige beat van You’re Mine klinkt op plaat complexer en doordringender dan op het podium. Toch blijft het een boeiende toevoeging, doordat de drumpartijen een vaak wat andere invulling krijgen dan we gewend zijn en de drums naar eigen smaak kunnen worden vervormd door de twee anderen op het podium. Daarnaast worden we getrakteerd op een primeur: Weval speelt het slot van de show voor het eerst met live vocals van typische Weval-stem KW Toering. De zang geeft extra gelaagdheid en een organisch, tastbaarder geluid aan nummers als I Don’t Need It. Een bijzondere prestatie bij een sound die toch volledig elektronisch is opgebouwd.

En dan is er het duo zelf nog: Coolen aan de linkerkant is constant met pads en effecten in de weer en Scholten Aalbers op rechts speelt vaak de essentiële synth-melodieën. De twee werken in hyperfocus met de ogen op de toetsen en knoppen gericht, om tot in detail een solide live-show neer te zetten. Dat creëert soms wat afstand, ook omdat de mannen gescheiden en best ver naar achteren staan op het podium. Maar wat maakt het uit? Het publiek weet waar het voor komt en een heuse fanbase zorgt voor extra sfeer. Vooraan wordt steeds grenzelozer gedanst en gesprongen op het meesterlijke Gimme Some ? misschien wel de beste Nederlandse electronische productie van deze eeuw – en het opzwepende Italo-achtige Square People. Paradiso voelt gaandeweg intiemer aan, als een duistere technokelder. Deze avond levert het bewijs dat Weval niet alleen een goed eigen liveconcept in handen heeft, maar dit ook spannend weet te houden. Dit duo is niet bang om je mee te nemen in het experiment, sterker nog, ze doen het recht voor je neus. Een sterk staaltje muzikaal pionierschap, hier in Paradiso. Geen wonder dat het buitenland al lang en breed gezwicht is: dit is een van de beste acts die ons land op het moment te bieden heeft.

Openingsfoto: Don Crusio, Livefoto (gemaakt op Pitch): Irwan Notosoetarso

Gezien: 29 december 2016, Paradiso, Amsterdam