Het lijkt heel even een écht rock & roll-moment te worden: Natalie Mering, alias Weyes Blood, staat klaar om op een inval in Hearts Aglow van de versterker af te springen. Knieën gebogen, wachten en boem: op de grond, benen in de lucht, de stem slaat over. Dan is het toch maar goed dat een mens zich specialiseert in mid-tempo liedjes, anders zou het zomaar écht gevaarlijk kunnen worden in het stijfuitverkochte Paradiso.
Fotografie Willem Schalekamp
Het is tevens de enige keer dat er maandagavond een wapper of een ongeplande glijder in de stem (of het lichaam) van Mering te bekennen valt. Jeetje, wat kan zij zingen. Dat wisten we natuurlijk al van haar platen, maar zo op het podium, gekleed in een lange witte jurk, schrijdend over het podium als een ietwat onhandige Kate Bush is het des te indrukwekkender. Over die platen gesproken: het materiaal bestaat geheel uit materiaal van And In The Darkness, Hearts Aglow en Titanic Rising, en zo door elkaar geschud valt andermaal op hoe uitzonderlijk sterk die liedjes zijn – het zijn twee albums van uitzonderlijk hoog niveau die garant staan voor een avond keurig aangeklede popmuziek in de traditie van de Grote Songwriters uit de jaren zeventig.
Zie ook het overweldigende It’s Not Just Me, It’s Everybody waarmee de show wordt afgetrapt. Het podium verlicht in de kleuren van de platenhoes, blauw, rood, paars, en bedolven onder kandelaars met (led)kaarsen als ware het een uitzending van MTV Unplugged. En een uitzending is het zeker, want er wordt druk gefilmd in het publiek, dat zich bij vlagen wel héél enthousiast toont en in schreeuwen uitbarst.
Goed, er valt ook veel toe te juichen tijdens de ‘two hours of music to cry to’, zoals Mering haar oeuvre pakkend samenvat. Plaathoogtepunt God, Turn Me Into A Flower is ondersteund door visuals van documentairemaker Adam Curtis ook hier een hoogtepunt, met Mering die met de rug naar het publiek en één arm gestrekt samen met ons de koortsachtige beelden van mooie zonsondergangen, drankjes, geweld, verdriet en conflict aan zich voorbij laat glijden. Stemvast, welteverstaan.
Soms gaat het nét even de bocht uit. Als het volume tijdens Children Of The Empire en, later, Everyday omhoog gaat neemt de galmbak het over en trekt de brij van geluid ons terug naar de aarde en is het zoeken waar die prachtige stem toch gebleven is.
Twee keer gaat er een lampje aan onder de witte jurk van Mering. Tijdens Twin Flame en Hearts Aglow gloeit het hart écht en dan het besef: het valt eigenlijk wel mee met die ‘music to cry to’. Vaak betoverend mooi, ja, maar zeker niet zonder humor. Een ledje onder je kleren, het is natuurlijk spectaculair tacky, maar zorgt ervoor dat de muziek een fijn kleedje blijft in plaats van een loodzwaar winterdekbed. Zo zijn er meer momenten van lucht en licht: de danspasjes, een obligaat verhaaltje over drugs (want Amsterdam), het uitdelen van bloemen aan het publiek.
Zo verloopt een show die knap het midden houdt tussen gein en magie, serieus en toch lichtvoetig. Tel daar Merings zangkunsten en de meer dan verdienstelijke begeleiding bij op, en we zien een kunstenaar die haar plekje op ’s lands meest prestigieuze poppodium meer dan verdiend heeft.
Gezien: 6 februari 2023 in Paradiso, Amsterdam.
