Aan zijn nieuwe album Quilted Stereo heeft bassist MonoNeon iets meer blues toegevoegd dan voor hem gebruikelijk. George Clinton en Mavis Staples verleenden hun medewerking en zo werd zijn toch al volle geluid, dat elementen bevat van hiphop, funk en soul, nog completer. Afgelopen jaar zagen we hem nog in Paradiso en schopte hij het tot onze top 12 van North Sea Jazz. Ter gelegenheid van zijn laatste werk is hij bezig met een uitgebreide tour. We treffen hem in de knusse OZ van de Melkweg.

Fotografie Daniël de Borger

Zoals altijd is Mono uitgedost in een kleurrijk pak en dito muts. Dit keer heeft hij een felle, neonkleurige gehaakte bivakmuts op. Een sportbril bedekt zijn ogen, een gat zorgt ervoor dat hij opener Jelly Roll zonder vervorming kan zingen. Achterop het podium vinden we de gitarist, links de toetsenist, rechts de drummer – die overigens opkomt in een veiligheidshesje van poppodium De Roma. De band klinkt groovy, speels en Mono zing ons toe: ‘Move your body / Let yourself go / You don’t need permission’. Dat is niet aan dovemansoren gezegd.

De setlist is uitgebalanceerd en zorgt ervoor dat de eclectische sound van Mono alle hoeken van de zaal bereikt. Natuurlijk mogen Basquiat & Skittles en Hot Cheetos – beide inmiddels klassiekers – niet ontbreken, maar het van Quilted Stereo afkomstige Stereo en Church Of Your Heart doen daar niet voor onder. De nieuwe nummers zijn dromerig, bluesy, bijna poppy en duwen het kenmerkende basgeluid wat meer naar de achtergrond. Het is onvermijdelijk om vast te stellen: de geest van Prince waart hier rond.

Het gejoel en geklap lijkt Mono weinig te doen. Hij stelt zich bescheiden op, draait zich om naar zijn podiumgenoten en dirigeert met korte handgebaren wat er gaat gebeuren. Het publiek moet het doen met wat uitbundige dankwoorden. Zo krijgen gitarist, toetsenist en drummer gedurende het optreden allemaal hun spotlightmoment. Af en toe steekt de Hollandse ziekte op als het tempo zakt, maar gelukkig manen geërgerde bezoekers de praters tot stilte. We zijn hier voor de muziek, niet in een kroeg.

Naar het einde toe wordt het gaspedaal nog eens stevig ingetrapt. Mono in topvorm is een lust voor het oor en wie stil blijft staan mag de zaal verlaten. De uitgesponnen versie van Invisible is heerlijk en Life Is A Glittery Fu¢kery – waar de drummer een van zijn stokjes verliest en met één hand doorgaat tot de gitarist hem weer aanreikt – een feestje. Als tijdens de toegift Philip Lassiter onverwachts het podium op wandelt is de avond compleet. Zijn trompetgeluid schalt nog lang na over de grachten. Na een kleine twee uur is het optreden dan echt voorbij. Een avond MonoNeon voelt aan als een jamsessie van twee uur, zoals we die zelden nog zien in een kleine zaal als deze.

Gezien: 21 november 2024 in Melkweg, Amsterdam