ABONNEE EN WIL JE VERDER LEZEN?
BEN JE NOG GEEN LID?
Wierook vult de zaal, sitars klinken en op een groot scherm worden trippy beelden van Indiase Goden en andere spirituele zaken geprojecteerd. Kula Shaker weet het imago van zweverige indieband prima uit te melken. Het zet de toon voor de rest van de avond, die gevuld zal worden met melodieuze klanken uit het Oosten en scherpe rock. Na de solide opener Sound Of Drums vertelt Mills, die in 2012 nog een uitstapje maakte als filmregisseur met A Fantastic Fear Of Everything, dat hij het wegens lichte stemproblemen even rustig aan gaat doen, zodat hij op het einde ook nog geluid kan produceren. De avond ervoor werd het optreden in Parijs nog afgezegd, maar er is vanavond weinig van zijn stemproblemen te merken. Vol overgave schreeuwt, zingt en humt Mills zich door nummers als Gokula, Hurry On Sundown, Grateful When You’re Dead (Jerry Was There) en Temple Of Everlasting Light. Ondertussen stuitert hij met zijn gitaar energiek over het podium.
Opvallend is dat de band vanavond weinig van het nieuwe werk speelt, maar afgaande op de nummers die ze wél spelen lijkt dat geen groot gemis. Eerste nieuweling Infinite Sun dreigt lange tijd te blijven hangen in de contreien van tenenkrommend meeklap-kamplied, maar schiet dan halverwege gelukkig toch de straten van de rammelende indierock in. Bij Mountain Lifter verloopt het ongeveer hetzelfde, het nummer begint met wat zijig geneuzel, om vervolgens te ontsporen in scheurende gitaren. Prima opvullers, maar echte hitpotentie lijken ze niet te hebben.
En hits, dat is wel waar het publiek, dat gemiddeld genomen al aardig op leeftijd is, voor gekomen is. Ondanks dat de band sinds 1998 weinig spannends meer geproduceerd heeft, is Paradiso volledig uitverkocht. Na een selectie van de andere albums, waarbij gelukkig weinig aandacht is voor het tenenkrommende Strangefolk, is het richting het einde tijd voor Hush, Tattva en Hey Dude. Met alle grote hits van debuutalbum K in het laatste deel voelt het optreden dan een beetje topzwaar, maar dat deert vanavond niemand. Met de volledig in Sanskriet gezongen hit Govinda sluit de band af. Mills laat het tot de nok toe gevulde Paradiso in extase meezingen, uit 1500 kelen klinkt in volledige harmonie ‘Govinda Jaya Jaya’. Het mag dan wat oppervlakkige backpack-mystiek zijn die de band hier gebruikt, het werkt uitermate sterk als chant-anthem.
Zo sluit Kula Shaker een degelijke show af met knallers, waardoor het uiteindelijk niet alleen voor de echte fans een prima avond is, maar ook voor de neutrale muziekliefhebber. Of er nog spannend nieuw materiaal in Kula Shaker zit is de vraag, maar het oude materiaal is nog lang niet dood.
Fotografie: Luuk Denekamp
Gezien: 21 februari 2016, Paradiso, Amsterdam