Een regenachtige donderdagavond in november, je kan ervan uitgaan dat het koud is. Wij zoeken een warme plek in midden Nederland op: de Ronda in TivoliVredenburg. Niet alleen warm qua temperatuur, ook qua sfeer. Wolf Alice gooit de temperatuur nog met een paar graden omhoog.
Fotografie Willem Schalekamp
De band betreedt het podium in pak. ‘Strak’ in pak kun je niet zeggen, want zangeres Ellie Rowsell heeft er een aan van drie maten te groot. De band trapt af met Smile van Wolf Alice’ laatste album Blue Weekend. Netjes gespeeld, op de voorste rij wordt hier en daar gedanst, maar het publiek begint tam en de band zelf ook. Dit blijft zo’n beetje de sfeer in het eerste half uur van de show. Aan de kwaliteit van het optreden is het zeker niet te wijten, en Rowsell is een echte eyecatcher met haar gigantische pak en vrouwelijke maar toch rauwe rockstem.
Het is vreemd: de band speelt harmonieus, elk individu op het podium is charismatisch en de set zit strak in elkaar. Toch voelt het alsof er iets mist en het publiek voelt dit ook. De checklist voor een goed concert kan vrijwel helemaal afgevinkt worden: we hebben een lichtshow, een vrolijke band en goede muziek. Toch is het publiek de eerste helft van de show gematigd enthousiast, misschien omdat het donderdag is. Dezelfde sfeer hing er toen Wolf Alice in het voorprogramma van Harry Styles speelde. Het was echt goed, maar ze kregen de zaal totaal niet mee.
Na een goede drie kwartier begint de boel dan eindelijk tot leven te komen. Na eerdere levendige uitspattingen, zoals bij Bros en Play The Greatest Hits (als Roswell letterlijk en figuurlijk het haar losgooit), ontstaat op de vloer de eerste moshpit. Geen moshpit van enorme omvang, maar hij telt zeker als volwaardige moshpit. Gitarist Joff Oddie gooit zijn gitaar (heel voorzichtig, met een stressrimpel op zijn voorhoofd, dat wel) zo’n twee meter in de lucht en vangt hem een beetje klunzig weer op. Vanaf dat moment is de zaal wakker: soms moet de boel even opgeschud worden.
Het is duidelijk voelbaar wat de Wolf Alice-favorietjes zijn. Het ene nummer voelt als een opvulling van de setlist en het andere als een feest. Bij het langzamere nummer van Blue Weekend, The Last Man On Earth, gaan de zaklampjes in de zaal aan. Even is er een knuffelmomentje, waarbij zachtjes heen en weer wordt gewiegd, maar dit is van korte duur. Tijdens ‘afsluiter’ Giant Peach ontstaat moshpit nummer twee van de avond, die een veel grotere omvang heeft dan de eerdere warming-up.
Als toegift krijgen we Moaning Lisa Smile en meezinger Don’t Delete The Kisses. De avond moest erg op gang komen, maar krijgt uiteindelijk een dikke voldoende krijgt. Je moet even geduld hebben met Wolf Alice, maar als ze eenmaal de boel opgewarmd hebben, kun je rekenen op een sterke, professionele show.
Gezien: 17 november 2022 in TivoliVredenburg, Utrecht.
