Het is niet raar dat we, in een afgeladen Bitterzoet, ook veel oudere bezoekers spotten: de muziek van Working Men’s Club grijpt terug naar de eighties waarin synthesizers oppermachtig waren. De tijd waarin New Order The Haçienda in Manchester opende. Het kan toeval zijn dat de jonge bandleden elkaar troffen in datzelfde Manchester, maar vrijdagavond zetten ze eigenhandig de deuren van de legendarische club weer wagenwijd open met hun onweerstaanbare mix van dance en indie.

Fotografie Willem Schalekamp

De setlist bestaat voor de helft uit nummers van het debuutalbum uit 2020. De andere helft komt van Fear Fear dat medio juli uitkwam. De tracks lopen allemaal zonder pauze in elkaar over. Aan interrupties door contact met de zaal doet Syd Minsky-Sargeant evenmin.

Hoewel een drummachine met synths al gauw wat clean en droog kunnen overkomen, trakteert Minsky-Sargeant de zaal vanavond op een lekker vuig optreden, getergd hangend aan zijn microfoonstandaard. De zang is mechanisch en zijn dansstijl eclectisch met overduidelijke invloeden van Ian Curtis (de schokkerige spasmen) en Grian Chatten (het armpje). Tijdens het nummer A.A.A.A. gaat de frontman er zelfs bij liggen, met biertje. Dit alles in schril contrast met de rest van de band. Deze werkt de set emotieloos af en lijkt de CCC-instructie te hebben gekregen: blijf vooral cool, calm en collected.

Naast de vele synthesizers is ook de bas prominent aanwezig – wederom een link met New Order/Joy Division – en grijpen de bandleden regelmatig naar een gitaar. Tijdens de tweede helft van de set gaat het gas er vol op en laat de raggende gitaar van Minsky-Sargeant Bitterzoet letterlijk schudden op zijn grondvesten. Direct na de laatste tonen van afsluiter The Last One raapt de zanger, woordeloos en zonder een enkele blik op de zaal, zijn handdoek van de grond en verdwijnt. Licht aan, einde.

Gezien: 2 september 2022 in Bitterzoet, Amsterdam.