Hier en daar kijkt men elkaar aan: zegt-ie dat nou écht? Het antwoord: ja, dit is echt pas de tweede liveshow die Yannis & The Yaw speelt. Yannis’ soloproject – of nee, wacht, want zo mogen we het volgens hem niet noemen – zijn ‘gezamenlijke creatieve’ project, staat in Paradiso op het podium alsof ze al jaren niet anders doen. Wat wil je ook, met zulke muzikanten in de gelederen…
Fotografie Arend Jan Hermsen
Want ja, laten we het collectief even voorstellen: vaandeldrager Yannis is – vanzelfsprekend – Yannis Philippakis: frontman van indierock-rammer Foals. Dat is duidelijk. Maar dan de rest: Vincent Taurelle op toetsen speelde (een flinke tijd geleden, dat wel) mee op de tour van Air – wier revival dit jaar geen uitleg behoeft. Seye Adelekan, de blikvangende basgitarist van het gezelschap, is al ruim anderhalf decennium een van Damon Albarns vertrouwelingen in Gorillaz, terwijl de (in alle opzichten) imponerende gitarist Dave Okumu (ex-Amy Winehouse, St. Vincent, en (natuurlijk) Tony Allen) zijn sporen op z’n zachtst gezegd ook verdiend heeft. En dan hebben we nog niet eens het volledige gezelschap gehad.
Zo komen we echter wel bij Tony Allen uit: de legendarische afrobeatdrummer die onder andere furore maakte met Fela Kuti en ons ruim vier jaar geleden ontvallen is. Dit project was dan ook al jaren in de maak: Philippakis en Allen ontmoetten elkaar via-via in 2016, waarbij het idee ontstond om samen de studio in te duiken. Aanvankelijk schreven ze een paar liedjes samen, met de bedoeling om die uit te laten komen op een plaat van Allen zelf. Dat mocht niet zo zijn, en dus bracht de Grieks-Britse zanger Lagos Paris London zélf uit, nog steeds onder de indruk van wijlen Allen’s skills: ‘He’s like an octopus on the drumkit; an incredible drummer.’
Aandoenlijk is het moment waarop de Foals-frontman exact in het midden van de show verkondigt dat iedereen op dit podium – zes man sterk, inclusief de zanger zelf – stuk voor stuk wel eens heeft samengewerkt met Allen. In het geval van Gorillaz’ Adelekan is dat niet per se een verrassing: Allen was tenslotte onderdeel van The Good, The Bad And The Queen – nog zo’n supergroep (onder de regie van Albarn). Breed grijnzend staan de zes naar elkaar toe te spelen; het plezier spat ervan af.
Terwijl we mijmeren over de hoedanigheden waarin de bandleden aan Allen’s nalatenschap hebben bijgedragen, blijkt dit moment plotsklaps een van de live-hoogtepunten van het jaar. Dat besef komt overigens pas nadat ze al een minuut of acht doodleuk aan het jammen zijn. Deze mannen zijn dusdanig getalenteerd dat je je afvraagt of ze überhaupt ooit samen zijn gekomen voordat ze drie dagen eerder (op het Belgische festival Crammerock) voor het eerst gezamenlijk het podium opstapten. De weergaloze jam in kwestie duurt uiteindelijk een kleine twintig minuten, en blijkt uiteindelijk de perfecte tussenstop.
Die is nodig ook, want ondanks de bak aan muzikaliteit en geweldige dynamiek tussen het zestal, kun je je niet aan de indruk onttrekken dat er een boel ‘Foals’ in de huidige setlist zit. En da’s logisch: frontman Yannis trekt de kar en bepaalt ongetwijfeld – al dan niet voor een groot deel – de muzikale richting ervan. Daardoor is het echter nog veel belangrijker dat ‘zijn’ band, nog veel meer dan op plaat, live een stempel drukt op het geluid van Yannis & The Yaw.
Ruim anderhalf uur lang schiet het alle – goede – kanten op: slotstuk ‘Milk’ – vermoedelijk vernoemd naar de jamsessies die Philippakis jaren geleden organiseerde (en/of naar de gelijknamige nachtclub die hij ooit opende) is, mede dankzij de stevige bassen van Adelekan een pure hardrockplaat, terwijl het zachtmoedige ‘Clementine’ juist klinkt als een Foals-track met een paar extra lagen.
De dynamiek en muzikaliteit van het collectief dat Philippakis om zich heen verzameld heeft, maakt dat Yannis & The Yaw op de tweede (!) avond dat ze live spelen al indrukwekkend klinkt. Het schijnt dat er nog meer in het vat zit dan enkel deze EP. Laten we in vredesnaam hopen dat het inderdaad zo is.
Gezien: 10 september 2024 in Paradiso, Amsterdam
