Zowel de bandbio op de Down The Rabbit Hole-site als de aankondiging op het podium wijzen erop dat de sound van Yard Act is geëvolueerd nadat zanger James Smith vader werd. Naar wat precies is, wordt echter niet duidelijk. Als Yard Act geen naar praatzang neigende postpunkband is, wat dan wel? In een stomende Teddy Widder trachten Smith en consorten daar antwoord op te geven.

Fotografie Mick de Jong

We openen in ieder geval met vintage Yard Act: The Trapper’s Pelts, van debuut-EP Dark Days. Op Lowlands 2022 werd dat nummer nog ingezet als afsluiter, waarmee de tent volledig ontplofte. Nu beginnen we er dus mee, en lijkt er niet heel veel veranderd. Al vallen wel direct de twee achtergrondzangeressen op. Die hebben in dit grimmige nummer niet veel te doen, maar als de band na de heerlijke climax Dead Horse inzet (allemaal tegelijk: ‘The senseless charm, the gnawing guilt!’) treden ze meer op de voorgrond.

Dan is meteen duidelijk dat er inderdaad wat veranderd is aan de sound van Yard Act, ook op het podium. Waar de versie van Dead Horse op debuutalbum The Overload behoorlijk laconiek is en pas in het laatste refrein gas geeft, klinkt het hele nummer vanvond opgefokt en gehaast. Het duurt zelfs tot het eerste refrein tot er een golf van herkenning door de tent heengaat, zo onwennig klinkt het nummer.

Dit is wat meer in lijn met de sound van het dit jaar verschenen Where’s My Utopia, waarop de band inderdaad de postpunk grotendeels achter zich laat voor een meer dansbaar, soms haast disco-achtig geluid. De achtergrondzangeressen komen dus beter tot hun recht bij dat materiaal, al zijn hun dansmoves dan nog wat kolderiek.

Andere The Overload-nummers hebben ook een make-over gekregen, zo dendert Pour Another als een soort geflipte rockabilly uit de speakers en raast Smith zo snel door de coupletten van het titelnummer dat het lijkt alsof je kijkt naar een film op Netflix die naar 1.5 snelheid is geschakeld.

Zoals OOR-collega Hester Aalberts ook al constateerde in Paradiso, probeert Yard Act een Stop Making Sense-achtig sfeertje neer te zetten. Maar waar zij gillend gek werd van kleine toneelstukjes en een rad van fortuin, houdt de band het vanavond gewoon bij de muziek. Oké, Smith stort zich aan het einde van Down By The Stream dramatisch op het podium neer, maar een beetje dramatische flair kunnen we hem wel vergeven.

Is deze tweede vuurdoop van Yard Act 2.0 dan geslaagd? Het klinkt soms wel érg rommelig, maar aan energie is absoluut geen gebrek. Als we bijna de hele tent dan zien hossen op afsluiter The Trenchcoat Museum kunnen we toch concluderen dat we hier de juiste band op de juiste plaats zagen.

Gezien: Down The Rabbit Hole 2024, vrijdag (20.00 uur) op de Teddy Widder. Lees hier al onze verslagen.