Er staan twee duivelsoren op het podium van de Alpha. De beoogde duivel, de fotogenieke Yungblud (1997), lijkt een personage uit een horrorfilm. Op Lowlands heeft dat personage de x-factor. Yungblud roept voor de 358ste keer fucking en het kan hem niets schelen wat je daarvan vindt. Hij steekt twee middelvingers op naar het publiek. Deze punker met een grote bek en een klein hartje is mega-populair bij tieners, maar de vraag of dit wel een goed rolmodel is, houdt ouders bezig. Daarom draagt zijn nummer Parents aan hen op.
Fotografie Arend Jan Hermsen
‘De Utrechtsestraat werd tijdelijk even stilgelegd door de grote groep fans!’, schrijft Concerto op Instagram naar aanleiding van een signeersessie van Yungblud. Soortgelijke situaties in thuisland Engeland — waar hij inmiddels stadionconcerten heeft aangekondigd — wekten de interesse van documentairemaker Louis Theroux. Nadat Yungblud Theroux opnieuw gestyled had met onder andere een bandana, voelt hij de 26-jarige artiest aan de tand.
‘Alles is bespreekbaar, geen taboes’, zegt hij tegen Theroux, in de op 11 augustus door de NPO uitgezonden documentaire. ‘Zo mag ik het horen’, antwoordt Theroux, die vervolgens vraagt naar mentale gezondheid, seksualiteit en de persoonlijke trauma’s die zijn nummers inspireren. Deze onderwerpen leverde Yungblud miljoenen digitale volgers op. Zijn fans hebben zelfs een eigen naam: The Black Hearts Club. Maar die Club schittert op deze dure editie van Lowlands in afwezigheid.
Op Lowlands vult Yungblud de Alpha met… ja, met wat niet eigenlijk? Met rappen, zwaaien, springen, schreeuwen. Yungblud zet zijn gigantische Willy Wonka-pilotenbril op en zwaait met zijn hele lichaam, springt op het ritme van de stuiterende hardrock en emo gitaarriffs. Werkelijk alle clichés uit de rockgeschiedenis komen in dit uur voorbij. Hij laat een moshpit openen alsof het fenomeen zojuist uitgevonden is. Hij pakt de camera, tot schrik van de cameraman en filmt het publiek alsof hij een vlog opneemt. Uithoudingsvermogen, humor, energie, lef, speelsheid, looks: Yungblud heeft alles. Behalve de liedjes.
De sound van Yungblud is rauw en blokkerig. Met dat geluid leverde hij een bijdrage aan de dramatische tienerserie 13 Reasons Why — en werkte samen met Halsey en Blink-182’s Travis Barker — maar deze Iggy Pop van Generation Z heeft meer geïnvesteerd in imago dan in liedjes. Fleabag is een aanzet tot een hit, waarvan hij het refrein als van een Oasishit laat meezingen, maar het waait op Lowlands snel over. Het nieuwe Lowlife — slim opgedragen aan Lowlands — heeft met wat van Beck en Beastie Boys misschien de meeste potentie.
‘Does anyone think we’re shit?’ grapt de hofnar tegen het einde. Niet dat het antwoord hem iets uitmaakt. Geef Mr. Blud eens ongelijk: als je het publiek een uur kunt vermaken met gebakken lucht is er niets om je druk te maken. En die bezorgde ouders? Met de zorgen lijkt het mee te vallen. De ouders staan vooraan op commando van Yungblud crazy en fucking nuts te gaan. Mogelijk openen ze de grootste moshpit van het festival. Goed verhaal voor aan tafel, om de tieners fomo aan te praten. Ze zagen daar wat tieners al wisten: Yungblud heeft een Harry Styles-achtig charisma.
Gezien: Lowlands 2023, 19 augustus (16.00 uur) in de Alpha. Lees hier al onze verslagen van Lowlands 2023.
Zomeractie!
Speciale zomeractie! Als je nu een jaarabonnement op OOR neemt betaal je geen 66,95 maar slechts 50 euro. En je maakt tevens kans op een originele Epiphone ES-335 gitaar! Meld je hier aan.
