Even is Zaho de Sagazan helemaal alleen op de wereld. Een theaterspot is het enige dat de jonge Française op het podium verlicht. Ze grimast, kijkt de leegte in – alsof ze niet zojuist haar gedachten uit de krochten van haar ziel voor tweeduizend man heeft bezongen. Dan loopt ze naar de hoek van het podium. De muzikante toetst een nummer in op een ouderwetse telefoon – maar de oproep blijft onbeantwoord. Can you hear me, major Tom?
Fotografie Marc Prodanovic
De Ronda in TivoliVredenburg lijkt vanavond het decor van een rampenfilm in de ruimte. Zwart en minimalistisch: drie panelen met knipperende lampjes zijn het frivoolst in de verder apocalyptisch-achtige aankleding. De bandleden zijn eveneens in het zwart, met hoofdrolspeler De Sagazan in een outfit die afsteekt tegen de rest, alsof het viertal de laatste muzikanten in een zoekgeraakte tin can in space zijn. Het is de ideale achtergrond voor de 25-jarige Française, die bijna een jaar geleden in heel Europa doorbrak met haar cover van David Bowie’s Modern Love op het filmfestival van Cannes.
Ook De Sagazans concerten in Utrecht en Amsterdam waren ruim van tevoren uitverkocht. Geen verrassing: Franstalige songs en Nederland gaan samen als een glas Chablis bij een plateau fruits de mer. De nummers van De Sagazan – vanavond vooral van debuutalbum La Symphonie Des Éclairs (2023) – blijven echter weg van typische Franstalige radiohits. De Sagazan lift juist mee op het klassieke Franse chanson, maar dan voorzien van strakke beats en synths. En zoals de regels van nouvelles chansons voorschrijven, is er genoeg ruimte voor theater.
Het complete spectrum aan menselijke emoties komt namelijk langs in De Sagazans nummers: woede, verdriet, liefde, schaamte. En dat tienmaal uitvergroot in De Sagazans gecontroleerde, zuivere zangstem die door de zaal snerpt. ‘I’m a dreamy drama girl’, zegt ze daar zelf over. Verontschuldigend, maar ook vol zelfspot. Het verhaal achter Mon Inconnu bijvoorbeeld, één van de 21 songs die De Sagazan schreef over een komiek op wie ze verliefd werd, maar die niet wist dat ze bestond. ‘Je crois qu’j’tombe amoureuse d’un inconnu.’ Ze vervolgt met het gortdroge statement: ‘Normaal gesproken word ik alleen verliefd op vrienden.’
Een groot deel van De Sagazans songs mogen zich dan alleen maar in haar gedachten hebben afgespeeld, toch voelen ze in alles doorleefd aan. De Française bezit namelijk over een zeker je ne sais quoi-gehalte waar muziekredacteurs nog jarenlang hun hoofd over kunnen breken. Hoe doet ze het toch? Neem Aspiration, over De Sagazans nicotineverslaving: live een intense draaikolk aan geluid. Net zoals Tristesse, waarin ze de oorlog verklaart aan haar emoties – en overwint. ‘Les émotions sont des couleurs / Je suis le peintre qui les renvеrse.’ Die grote woorden zet ze door in haar show. De Française laat zich regelmatig op de grond vallen als een marionet en marcheert daarna weer over het podium – tot op het absurde af. Eén van de zaken waar De Sagazan vanavond voor pleit: acceptatie. Zowel voor gevoeligheid als voor weirdness.
Het is die balanceeract waarmee De Sagazan TivoliVredenburg voor zich wint. Publiekslieveling La Symphonie Des Éclairs krijgt de handen op elkaar, vooral als de telefoonoproep uit het begin beantwoord wordt door een duet met major Tom Odell op tape. Maar eindigen met je grootste hit? Daar doet de Française niet aan. Als de klanken van Old Friend verstommen, zet De Sagazan een heuse preparty in. Laat je gaan, doe alsof je de enige in de ruimte bent. Ze hoeft het maar één keer te zeggen: ‘Ne te regarde pas, lâche-toi!’
Gezien: 15 maart 2025 in TivoliVredenburg, Utrecht.
