Het luisterfeest begint met een a capella gezongen ‘Here’s to the lone and wayward son’ (Destroyer Of The Void), eindigt ruim 45 minuten later met Sadie (dat evengoed een shared effort van The Beatles en Dylan had kunnen zijn) en laat je gegarandeerd met klapperende oren achter. Laten we met het titelnummer beginnen: wat een majesteitelijke opener! Queen, The Beatles, Bowie en – die stem – Steve Harley in één. Het nummer trapt af met kitscherige harmonieën, wilde drumpartijen en zoete pianoklanken, gevolgd door een spookachtig tussenstuk en schurende gitaren à la Suffragette City, om uiteindelijk zacht te landen in een bedje van mierzoete mannenzang. Het is een adembenemende reis. En pas het begin. In Below The Hurricane en Evening Star, stemmige folksongs, toont Blitzen Trapper zich nadrukkelijk schatplichtig aan Neil Youngs Harvest-periode. Earley bezit hetzelfde vertellersbloed als Young en His Bobness. Hij weet prikkelende beelden op te roepen die maken dat je naar hem móet blijven luisteren. Een uitstervend talent, als je het mij vraagt. Hoor ook het Dylaneske rijmschema in The Tree (met Alela Diane). Dit alles gekoppeld aan het nodige spierballenvertoon (Love And Hate, Dragon’s Song) dwingt tot een niet mis te verstane conclusie: Destroyer Of The Void is een moderne klassieker. De twaalf liedjes zijn zonder uitzondering van de buitencategorie. Een superband als Blitzen Trapper heeft helemaal geen sterren nodig. TOM SPRINGVELD