Blauwe Ruis (2002) was het eerste studioalbum van Bløf sinds de dood van drummer Chris Götte in maart 2001. Dientengevolge een ‘rouwplaat’ die het omgaan en leven met verlies als hoofdthema had, maar ondanks – of dankzij? – het zware soortelijk gewicht zou uitgroeien tot het beste, hardst rockende en meest overtuigende album uit het Bløf-oeuvre. Bassist en tekst-/songschrijver Peter Slager blikt terug op de nummer 12 in OOR’s NL Top 25.

Wat betekent Blauwe Ruis anno 2025 voor je?
‘Het was de moeilijkste plaat die we ooit gemaakt hebben, maar vermoedelijk ook de belangrijkste. Ik kijk erop terug als een moeilijke tijd, omgeven door ontreddering en rouw en verdriet, waar we door het maken van die plaat uit probeerden te komen. Niet elk liedje gaat over de dood van Chris Götte, maar zijn geest waart natuurlijk wel heel nadrukkelijk rond op Blauwe Ruis. En zo zie ik de plaat ook vandaag de dag nog: als een monument dat we oprichtten voor onze overleden vriend – en door dat verlies vorm te geven, redden we ook onszelf en bliezen we de band die achterbleef een nieuw en ander leven in.’

Als je aan de plaat denkt, welk beeld komt er dan als eerste in je op?
‘Toch vooral de plaats waar we hem opnamen, een huis op het Zeeuwse platteland dat we ingericht hadden als studio en waar we in augustus en september van 2001 twee maanden gezeten hebben. We probeerden weer tot elkaar te komen, ieders individuele verdriet tot een gezamenlijk verdriet te smeden in de vorm van dat album. En de plek waar we dat deden, moest een nieuw thuis zijn. Dat voelde heel onwennig, uiteindelijk lukte het ook pas echt toen we weer met elkaar op tour gingen. Naar buiten, live spelen voor de mensen en ook op het podium weer bij elkaar komen, met onze nieuwe drummer Norman Bonink, die tot op de dag van vandaag nog bij ons is. Beste keuze ooit.’

Wat zou je nog aan Blauwe Ruis veranderen?
‘Waarom zou ik dat willen?’

Welke song is voor de eeuwigheid? En wat is de onderbelichte parel?
‘Mooie Dag is voor de eeuwigheid. Vrienden was ons laatste vaarwel aan Chris, een soort oerschreeuw, en die moest nu eenmaal achteraan de plaat. Maar voelt daardoor misschien wat vergeten.’

Wat vind je zelf het beste Nederlandse album van deze eeuw?
‘Dat is zonder twijfel Lobi Da Basi van Typhoon. Wel op de voet gevolgd door Liefde Is De Eerste Wet van Broeder Dieleman.’