And then. Break-ups. Jungle went from happy man to trouble man. Doorgaans citeren we geen album-bio’s, maar kernachtiger kan het verhaal van de nieuwe (tweede) van Jungle, For Ever, niet geformuleerd worden. Hoe een sprookje kan knappen als een zeepbel. Er waren eens twee jongens… Boezemvrienden uit de Londense wijk Shepherd’s Bush, die succes kregen met een plaat over hun droom om de wijde wereld in te trekken. De een (Josh Lloyd-Watson) werd verliefd en ging samenwonen in Californië, de ander (Tom McFarland) deed hetzelfde met zijn liefje in Londen. Allebei hoteldebotel. Gelukkige mannen. Maar toen maakten de dames het uit. Mannen in de vernieling.

Hoor hoe For Ever van wal steekt met het vrolijke Smile. Vintage Jungle natuurlijk. De ‘signature’ unisono falsetzang van het eendrachtige tweetal slaat in bruisende golven op een zonovergoten branding van discosoul. Geen vuiltje aan de lucht. Je wordt er warm en blij van, net als van de tracks die volgen: eerst Heavy, California, dan Beat 54, Cherry, Happy Man. Maar dan plots: Casio. Een eenzame lage stem, die van Josh, breekt met wat je van Jungle verwacht. Wees niet bang, de draad wordt wel weer opgepakt, maar gaandeweg, zeker op de tweede helft, geraakt de zwoele Jungle-sound stevig in de houdgreep van broeierige gospelblues (Mama Oh No), bitterzoete vervreemding (House In LA) en desperate dissonantie (Give Over). Zeker is dat de pijn, veroorzaakt door Amors pijlen, uitzonderlijk mooi wordt verklankt in Cosurmyne, het absolute topnummer van de plaat. Gebaseerd op een sample van het soulvolle I Choose You van Chicago Gangsters. Componist: Willie Hutch.

Maar terug naar Casio, waar de donkere wolken zich voor het eerst samenpakken. Josh Lloyd-Watson (de blonde): ‘Toen ik dat schreef, dat was in Los Angeles, dacht ik helemaal niet aan Jungle. Voor mij was het een openbaring, ik beschouw Casio als een van de beste nummers die we ooit gemaakt hebben. Loslaten van stilistische elementen die bij Jungle horen speelde daar een cruciale rol. In mijn eentje zingen had ik nog nooit eerder gedaan. Als er bij ons al lagere zangpartijen waren, dan nam Tom die altijd voor zijn rekening. Je moet bedenken: Jungle is een samenwerking van muzikanten, zoals de Bee Gees of Beach Boys dat waren. Eigenlijk een mannelijke harmony group, gevoed door liefde voor northern- en blue eyed soul. Barbershop, daar zijn we dol op. Dat kwam nooit zo over, Jungle komt waarschijnlijk meer over als disco. Maar je krijgt het typische Jungle-geluid pas als je beats en ritme onder onze zangmelodieën stopt. House In LA heeft niet zoveel ritme, daar hoor je hoe de zang klinkt als we ons een vrije flow kunnen veroorloven. Dat zijn van die momenten waar we uit onze Jungle-jas scheuren. Bij het maken van House In LA realiseerden we dat voor het eerst: we zijn aan het veranderen. Deze band is toch anders dan we dachten.’

Ze schreven apart en samen, werkten in LA en in Londen. Nu eens nam de een het voortouw (Josh met de nummers ‘over’ Californië), dan de ander (Tom bij Cherry en Pray). Ze kregen hulp van Inflo, de producer van o.a. Michael Kiwanuka. Maar ook van Jamie, de neef van Josh. Tom McFarland (de donkerharige): ‘Jamie is een geweldige beatmaker, die werkt onder de naam Wes Oakland. Hij assisteert ons in de studio en leverde de beats voor Cosurmyne en Beat 54. Hij kwam ermee aanzetten. Wat vinden jullie ervan? Voor mij en Josh was dat een interessant nieuwigheidje. Hoefden we niet zelf ritmes te bedenken, konden we ons samen helemaal concentreren op melodie, zang en tekst, zonder ons het hoofd te breken over hoe de hi-hat zal klinken. Voor het eerst, daar zijn we wel trots op, waren we in staat om onze ego’s opzij te zetten. In die zin dat we anderen toelieten bij de productie.’

Ze scheuren verder uit hun jas. ‘House In LA’, zegt Josh, ‘is super-filmisch en Give Over gevaarlijk gespannen. Zo gevaarlijk klonken we nog niet eerder. Er is hoorbaar iets niet in de haak. Geen groot refrein, geen euforische ontlading, iets wordt niet voltooid, alleen maar spanning opgebouwd. Give Over is een northern zegswijze. Mijn opa, afkomstig uit het noorden, zei dat altijd. Mijn moeder doet het ook. Als zij give over zegt, dan bedoelt ze: stop ermee, vergeet het maar, don’t be sillly, het wordt niks. En meteen daarna volgt Cosurmyne, toch een ontlading. Het klinkt als een krankzinnige instrumental van Jay-Z, overdekt door een Beach Boys-achtige gloed. Er is een moment in de liefde waarop je hard aan de slag moet. Dat is wanneer je beseft dat het misschien niet gaat werken. Dan moet je haar vertellen wat je voelt. Luister: ik hou van je, ik hoop dat het niet fout gaat… omdat je van mij bent. We hebben zoveel gedeeld, dat mag nooit verloren gaan. Je wilt dat het nooit voorbij is. Zo zijn mensen, ze willen voor eeuwig leven. Altijd verliefd blijven, samen in het zelfde bed, net als de eerste keer. Maar dat kan natuurlijk niet. Je kunt de klok niet stilzetten. Alles verandert voortdurend. Daar gaat Cherry ook over.’

Josh was in Californië en Tom in Engeland. Konden de vrienden hun verlies ‘delen’?
Josh: ‘Toen ik verliefd werd op een meisje in Los Angeles, reisde ik mijn droom achterna naar de andere kant van de wereld. Het leven kon mij niks beters bieden, dacht ik op dat moment. Ik maakte muziek en ontmoette deze bijzondere vrouw, van wie ik nog steeds houd. We waren een beetje de weg kwijt, want als je verliefd bent dan ben je alleen maar… gelukkig, haha. Echter: gelukkig zijn leidt vaak niet tot de beste muziek. Tom was in de UK. Ook best gelukkig. Maar ja, zijn relatie kende toen al pieken en dalen. Eerst ging de mijne uit, het werkte niet meer, een jaar later die van hem. Als vriend leefde ik erg met hem mee. Man, wat erg voor je. Maar creatief gezien was het een zegen. We vonden elkaar weer helemaal, want we hadden nu gedeelde smart en begrepen precies waar de ander doorheen ging. Dat maakt onze boodschap op deze plaat alleen maar krachtiger. Onze eerste stond in het teken van met z’n tweeën zelfvertrouwen tanken, muziek maken en cool zijn. Hé kijk, wij zijn Jungle! Busy Earnin’ is Busy Earnin’. Die plaat blikte de wereld in, zie ons eens functioneren in de maatschappij. Deze is introspectiever. We schrijven onze gevoelens van ons af, om weer een beetje op krachten te komen, fijn als je er naar wil luisteren om hetzelfde te voelen als wij. Geluk en verdriet en alles wat er tussenin zit.’

We zijn Engels, zegt Josh. ‘Bij ons, en zeker bij mij, is er altijd een element van twijfel. En cynisme. Je moet overal je vraagtekens bij plaatsen in het leven. Het is niet altijd zoals het lijkt. Dat hoor je door de hele plaat heen. Zelfs bij een opgewekter nummer als Heavy, California zit de tekst vol duisternis. Haha, we don’t do full out happy. Een nummer als (More And More) It Ain’t Easy kwam eigenlijk in vijf minuten tot stand en is waarschijnlijk de meest emotionele song die we ooit gemaakt hebben. Zeker een van de coolste. We hebben gehuild tijdens deze plaat, dat was toen we (More And More) It Ain’t Easy maakten. Vijf jaar geleden had Jungle je nooit zo’n rauwe inkijk in ons gevoelsleven kunnen geven. Veel beginnende bands willen stoer doen en voeren een act op. Maar de artiesten die de geschiedenis ingaan, de artiesten waar wij van houden – Bon Iver, Frank Ocean, Adele in sommige opzichten – brengen de luisteraar in contact met iets wat stuk is. Zij tonen iets van zichzelf van wanneer het niet goed met ze gaat. Dat is de truc. Wij zijn alternatieve muzikanten. We hebben heus ook wel popsongs waarmee we kunnen feesten en plezier maken als muzikanten, maar ten diepste willen we je toch onze gevoelens presenteren. De soundtrack van ons leven, met z’n ups en downs.’

Waarom de plaat For Ever heet? Josh: ‘Vanwege de angst van de meisjes om zich te binden. Onze beider liefdes waren constant bang voor for ever. Voor een van onze allereerste video’s, die met de breakdancing girl [Platoon], maakten we een poster voor een band die Jungle heette, maar die toen nog niemand kende. Daar staat een vlag bij met daarop de slogan Jungle For Ever. Dat werd later ons Instagram-beeldmerk. Al in een heel vroeg stadium was het dus al Jungle For Ever. Maar de titel is nu vooral een steek onder water naar de meisjes. Dit zijn onze gevoelens, dit is voor altijd. We hebben ze vastgelegd op een album. Zo kun je ze niet meer van ons afpakken. Of er nu wel of niet een conflict is geweest, wat je voelde blijft voor altijd. Gelukkig heb ik haar onlangs nog ontmoet en toen House In LA laten horen. Het was een ongelofelijke ervaring om een song die zo direct geschreven is over iemand, aan die persoon zelf te laten horen, samen in dezelfde kamer.’

Ook Tom voelt geen boosheid jegens zijn ex. ‘Natuurlijk niet. Wij zijn geen boze mensen. Het maken van deze plaat heeft ons juist in het reine gebracht met onze emoties. We hebben er veel van geleerd. Ik ben vooral juist dankbaar en ik denk Josh ook, voor wat we mee hebben gemaakt met deze vrouwen. Je kunt iemands mening niet veranderen. Je kunt iemand niet dwingen om van je houden of om te denken dat met jou samen zijn voor hen het beste is.’

Ook Tom liet nieuwe muziek horen aan zijn ex. ‘Ze reageerde heel emotioneel. Ik heb haar het hele album laten horen. Want ik vond: jij verdient dit te horen, vóór iemand anders het hoort. Jij hebt een gigantische rol gespeeld in het ontstaan ervan, goedschiks of kwaadschiks. We zijn nog steeds bevriend, we praten nog steeds met elkaar. Ik vind dat belangrijk.’

Ligt hun escapistische Jungle-droom nu aan diggelen? Ach nee. Ook Tom wijst op hun Britse inborst. ‘Wij Britten zijn niet alleen eeuwig optimistisch, maar ook eeuwig cynisch. Wij verwachten altijd zowel het beste als slechtste. Ik ben meer gechoqueerd door de verdeeldheid in de wereld, zoals we die al toerend aantroffen. Wij groeiden op in een heel multiculturele samenleving. Ons deel van Londen is etnisch en cultureel zeer divers, met grote gemeenschappen uit Ethiopië, Ierland en Bangladesh. Mijn geschiedenisleraar was een Rastafari. Ik leerde meer over Haile Selassie en de keizers van Eritrea dan over de Romeinen. In mijn naïviteit nam ik aan dat de hele wereld zo was, dat men overal andermans religie en ras accepteerde. Het was een grote schok toen bleek dat de wereld veel meer fucked up is dan ik ooit gedacht had. Waar wij woonden waren deze issues nooit een probleem.’

Dan krijgen Tom en Josh, met hun exotische streken idealiserende multiculti-sound, dadelijk ook nog eens de Brexit voor hun kiezen. ‘Wij vinden juist dat je alle grenzen open moet stellen in plaats van nieuwe barrières op te werpen. Je kunt de problemen in de wereld alleen maar oplossen als alle mensen zich voor elkaar open stellen en van elkaar proberen te leren. Ik vond het schokkend hoe politici zich van leugens bedienden om het volk te manipuleren. Voor ons ligt de Brexit erg moeilijk, want wij voelen ons erg verbonden met Europa. Vele hoogtepunten in onze bandgeschiedenis, qua optredens, vonden daar plaats. Dat zal waarschijnlijk niet veranderen. Het trieste is dat men Britten anders gaat zien door de Brexit. Als wij nu door Europa trekken, voelen we die scepsis al. Was het Groot-Brittannië, dat in de jaren negentig en begin van deze eeuw cultureel zo rijk en divers was, en dat idee in de wereld verspreidde, eigenlijk een leugen? Was dat allemaal fake? Is de Brexit hoe jullie daar werkelijk over denken? Lastig: minimaal achtenveertig procent van het land denkt juist niet zo.’

For Ever is 14 september verschenen.

JUNGLE live: 20 nov Doornroosje, Nijmegen | 21 nov TivoliVredenburg, Utrecht | 22 nov Trix, Antwerpen

Foto: Charlie Di Placido