Het is zo’n zes weken geleden dat de band in zijn volledigheid met elkaar optrad, maar van stress of spanning is niets te merken. Opvallend, want het gezelschap speelt pas een paar maanden samen. De release van Jupiter I was voor Blaudzun de uitgelezen gelegenheid om een nieuwe band om zich heen te verzamelen. ‘Af en toe heb je nieuwe prikkels nodig. De oude band was te gek, maar het was tijd voor iets nieuws. De vibe op het podium is echt heel goed en anders nu.’

De band houdt een generale repetitie voor… tja, voor wat eigenlijk? De setlist van morgen wordt niet doorgenomen; die is er simpelweg nog niet. ‘Dat doe ik zaterdagochtend wel’, zegt Johannes. ‘Vijf minuten van tevoren zeker?’, klinkt het grappend vanuit de band. Het typeert Blaudzun zoals hij is. Niet denkend aan morgen, of gisteren. Nee, leven in het hier en nu, maar altijd scherp. Geen detail ontgaat hem. Wanneer een gitaar op een andere manier gespeeld moet worden, merkt hij dat op en zelfs een kleine tekstuele misvatting van de achtergrondzang wordt verbeterd. Voor iemand die de regie zo graag in eigen hand houdt, is het opnameproces van dit drieluik een opvallende stap.

Want na het succes van Promises Of No Man’s Land (2014) vond Sigmond het welletjes met Blaudzun. Voor zijn gevoel had hij alles verteld wat hij wilde vertellen. Even twijfelde hij zelfs aan de naam Blaudzun. Hij sloeg de handen ineen met producer David Douglas en bracht onder de naam Haty Haty een elektronische plaat uit. Misschien wel juist daardoor kreeg de zanger weer de energie om het boek Blaudzun open te slaan. Dit keer wel met een totaal andere insteek. Hij wil in rap tempo blijven produceren, juist wanneer er net een nieuwe plaat uit is. ‘Dat is vaak de meest creatieve periode voor een artiest’, vertelt Sigmond.

Hoewel hij voor het eerste deel nog alle tijd had, legde hij zichzelf voor dit tweede deel een harde deadline op. Iets waar de zanger nooit eerder mee te maken had. ‘Ik ben een enorme twijfelaar. Die twijfel is bij mij normaal ook altijd de sleutel tot succes. Dit keer had ik die luxe niet. Ik moest keuzes maken. En snel ook, want je moet door. Die plaat moest af. Het risico is daarmee wel gelijk dat ik sommige tracks over een jaar misschien wel niet meer kan aanhoren. Normaal laat ik nummers altijd rijpen voordat ik ze de wereld instuur, zodat ik zekerheid heb dat ze over tien jaar nog steeds werken. De keuze voor dit proces is wat dat betreft een groot risico, maar dat vind ik juist het toffe eraan. Op dit moment sta ik volledig achter iedere track en of dat over een paar jaar nog steeds zo is zien we dan wel weer.’

Jupiter I was een persoonlijk album vol gelaagde, lineaire nummers met een elektronische opbouw. Het tweede deel heeft meer traditionele, met een kop en een staart. Opvallend is ook dat de nummers veel minder gericht zijn op Sigmond als persoon en meer op hem als verteller. Zo spreekt Blaudzun zijn zorgen uit over de toekomst in To Be Lost In 87: ‘Het is een heel vrolijk nummer, maar tegelijkertijd voorspelt het het einde van de mensheid in 2087. Tegen die tijd kunnen we niet meer verdwalen denk ik. Letterlijk en figuurlijk. Ik geloof dat de techniek dan zo vooruitgestreefd is dat wij als mensen worden overgenomen door robots. Ik moet trouwens wel eerlijk toegeven dat ik nog niet zo’n intiem gevoel met de nummers van deze plaat heb hoor. In principe zijn de nummers voor mij net zo nieuw als voor het publiek. Het voelt een beetje als nieuwe vrienden waarmee ik nog niet op stap ben geweest.’

In slechts drie maanden nam Blaudzun Jupiter II op. Het was een periode die hem zwaar viel. ‘Ik had het zwaar onderschat. Die tijdsdruk vrat me op, dat was echt een crime. Ik was de hele dag bezig met die nieuwe plaat. Vlak na het verschijnen van Jupiter I klom ik alweer in de pen. Om dat te combineren met toeren is ontzettend vermoeiend. Ik weet nog dat ik op weg was naar een Belgische televisieshow en achterin de bus nog teksten aan het schrijven was die ik op zondag zou inzingen en mixen en maandag al moest aanleveren. Het was een leuke ervaring, maar ik denk niet dat ik het snel nog een keer zo zou aanpakken. De druk die ik voelde was toch minder prettig dan dat ik dacht…’

Wanneer het laatste deel van Jupiter verschijnt is volgens Sigmond nog niet duidelijk. Die druk die hij had bij deel twee ervaart hij liever niet meer. ‘Ik heb heel bewust nog niet aan mijn label laten weten wanneer ik deel drie wil uitbrengen, zodat ik niet weer die tijdsdruk heb. Ik ben er al wel mee bezig hoor, dat schrijfproces begon een aantal weken geleden, maar qua invulling is nog niets zeker. Van tevoren wist ik dat ik een drieluik wilde maken dat ik zie als een drieluik zoals in de schilderkunst. De vraag is nu alleen: wat wordt het middenstuk en wat worden de zijpanelen? Mijn gevoel zegt dat de zijpanelen af zijn en dat het derde deel het middenstuk wordt. Dat komt doordat ik nu al op een totaal andere manier schrijf dan voor de eerste twee delen. Ik arrangeer heel veel nummers uit en begin nu bijna altijd op de piano in plaats van op de gitaar. Als ik het gevoel krijg dat iets niet werkt, flikker ik het gelijk weg. Nee, voor deel drie neem ik de tijd. Voorlopig in ieder geval eerst weer toeren en tussendoor schrijven. En dit keer zonder deadline gelukkig!’

Door Melvin Sturm

Blaudzun live: 4 maart TivoliVredenburg, Utrecht – 16 maart Luxor Live, Arnhem – 23 maart Paard van Troje, Den Haag – 25 maart Oosterpoort, Groningen – 26 maart Vooruit, Gent (B)